Οι πολλές γλύκες στην αρχή μιας γνωριμίας μας ξινίζουν

Ένα από τα πλεονεκτήματα του να είμαστε σκεπτόμενα όντα με ικανότητα ομιλίας, είναι η μαγική αυτή δύναμη που έχουμε να μετατρέπουμε σε λέξεις τις σκέψεις μας και τα συναισθήματά μας. Η δυνατότητα που έχουμε να εκφράζουμε όσα σκεφτόμαστε ή νιώθουμε, μεταξύ μας, θεωρείται –και είναι– προσόν για τα δίποδα όντα αυτού του πλανήτη, άσχετα αν το εφαρμόζουμε ή όχι ο καθένας ξεχωριστά στο μέγιστο βαθμό. Δεν είμαστε όλοι φουλ επικοινωνιακοί κι αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό πάντα και σε όλες τις περιπτώσεις.

Έκαστος από μας έχει έναν δικό του ιδιαίτερο τρόπο να επικοινωνεί όπως και να εκφράζεται. Αν ήμασταν όλοι ίδιοι θα ήταν εξαιρετικά βαρετό και μονότονο. Μέσα σ’ αυτά τα πλαίσια, λοιπόν, που έχουμε σαν προσωπικότητες είναι απολύτως λογικό και φυσιολογικό να μας διέπουν και κάποια ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που άλλους μας κάνουν ευκολοπρόσιτους ή όχι, όπως και συμπαθητικούς ή μη.

Από τα πιο δύσκολα κομμάτια, μιας οποιασδήποτε σχέσης –κι όχι απαραίτητα μόνο ερωτικής– είναι η αρχή. Είτε γνωρίζουμε κάποιο υποψήφιο φιλαράκι, είτε κάποιο εν δυνάμει σύντροφο, πάντα στην αρχή πηγαίνουμε στα τυφλά καθώς κανείς δε γνωρίζει τίποτα για τον άλλον κι όλα γίνονται δια του ενστίκτου και της γενικότερης ικανότητας που έχουμε ν’ αντιλαμβανόμαστε τα vibes που εισπράττουμε καθώς επίσης και το πόσο καλοί πομποί των δικών μας θέλω είμαστε, έτσι ώστε ο άλλος να μπορέσει να μας αποκρυπτογραφήσει σιγά-σιγά.

Η λεπτότητα σε κάθε τέτοια φάση της ζωής μας είναι κάτι που πρέπει να μας διακρίνει οπότε το πηγαίνουμε σιγά-σιγά μέχρι ν’ αρχίζουμε να ψυχανεμιζόμαστε τον χαρακτήρα, τα όρια και τα γούστα του ανθρώπου που μας κίνησε την περιέργεια να τον γνωρίσουμε καλύτερα. Αν κάτι μας αποθαρρύνει από μια οποιαδήποτε σχέση στην αρχή και δεν ενθαρρύνει καθόλου την επικοινωνία, είναι η υπερβολική και βιαστική φιλική οικειότητα. Συνήθως αντί να μας φέρει πιο γρήγορα κοντά, μας απομακρύνει ακαριαία.

Δηλαδή γνωρίζουμε ένα νέο άτομο μέσα από την παρέα κι αρχίζει τα «κοριτσάκι μου» και τα «αγοράκι μου» και μένουμε με την απορία να λέμε μα και «κοριτσάκι» και «αγοράκι» και «μου»; Από πού κι ως πού βρε άνθρωπε; Μισή ώρα γνωριζόμαστε κι αρχίσαμε τα υποκοριστικά και τις κτητικές αντωνυμίες; Γιατί; Δε διακατέχει το λεξιλόγιό σου άλλες λέξεις ή θες να νιώσεις εσύ άνετα μ’ αυτό τον τρόπο; Κι όχι μόνο δεν είμαστε τα «κοριτσάκια σου» και τ’ «αγοράκια σου» αλλά αν συνεχίσεις αυτά τα γλυκανάλατα, από το καλημέρα σας, πιθανόν και να μη γίνουμε ποτέ!

Θέλει μέτρο και κλιμακωτή προσέγγιση η οικειότητα μεταξύ δύο ανθρώπων. Αφ’ ενός γιατί δεν είμαστε όλοι αγαπούληδες και ζουζουνιάρηδες με το «γεια σας» (είμαστε, και πολύ μάλιστα αλλά θέλουμε τον χρόνο μας) κι αφ’ ετέρου επειδή αν ξεκινήσουμε με τα υπερκολλητιλίκια στη συνέχεια τι θα γίνει;

Ας μιλήσουμε για τα ζώδια και βλέπουμε. Θα πάμε στη μουσική, στο διάβασμα, στη διασκέδαση, στη φιλοσοφία της ζωής γενικότερα κι αν τ’ άστρα το επιτρέπουν, οι βιβλιοθήκες μας κι οι δισκοθήκες μας συμπνέουν κάπως, να το συζητήσουμε. Βέβαια, μιλώντας σοβαρά, ακόμη κι αν κανείς από τους προηγούμενους τρεις παράγοντες δεν έχει σημείο επαφής, εννοείται πως κανείς δεν αποκλείει τίποτα. Μπορεί η φιλοσοφία ζωής που έχουμε κι ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τα δρώμενα πάνω σ’ αυτόν τον πλανήτη να είναι ένα πολύ καλό εφαλτήριο για να ξεκινήσουμε τα «μου» και τα «σου».

Επίσης, θα θέλαμε να γνωρίζετε πως ούτε και τις πολύ προσωπικές ερωτήσεις τις θέλουμε από την αρχή. Βγάζουμε καπνούς από τ’ αυτιά με κάτι τέτοια. Η αυτοάμυνα και το «με ποιο δικαίωμα;» χτυπάει κόκκινο και το φρύδι σηκώνεται σε χρόνο ντε τε! Δηλαδή αν μας ρωτήσετε –έστω και φιλικά– πως μας αρέσει να πηδιόμαστε, από την πρώτο καιρό γνωριμίας μας, το πιθανότερο είναι να σας απαντήσουμε: «όπως τα βατράχια, όπου φύγει-φύγει».

Γι’ αυτό σας παρακαλούμε να συγκρατηθείτε και να μη μας παίρνετε μονότερμα κι από τα μούτρα, γιατί εμείς οι λίγο παράξενοι –για κάποιους– θέλουμε σταδιακή προσέγγιση και βγάζουμε αγκάθια σαν τον σκαντζόχοιρο με κάτι τέτοια δίνοντάς σας το δικαίωμα να μας λέτε κυνικούς, ειρωνικούς, απόμακρους και ξινούς με πολλά ψυχολογικά προβλήματα.

Και για να είμαστε κι ακριβοδίκαιοι μπορεί να είμαστε όλα τα παραπάνω και να έχουμε και ψυχολογικά, αλλά τουλάχιστον δε σας βάλαμε στο μικροσκόπιο από την αρχή, ούτε θεωρήσαμε δεδομένη τη συμπάθειά σας. Αν τόσο πολύ μας γουστάρετε να κάνετε υπομονή. Και να έχετε επιμονή. Κι άμα νιώσουμε άνετα θα βαρεθείτε αγκαλιές και γλυκόλογα. Φιλικά ή και όχι. Τέτοιοι είμαστε!