Δεν ξέρω κατά πόσο είναι τυχαίο, αλλά όλοι –οι ας τους πούμε καλλιτέχνες– όσοι γράφουν, ζωγραφίζουν, συνθέτουν και τα συναφή, κουβαλάμε μια τρέλα και μια τάση απομόνωσης. Τις στιγμές που είσαι μόνος, τότε αφήνεσαι ολοκληρωτικά. Χωρίς να πρέπει να δώσεις αναφορά σε κανέναν, χωρίς το άγχος της κριτικής και καθωσπρεπισμούς, ξαφνικά οι σκέψεις αποκτούν νόημα και σειρά και το χέρι τρέχει από μόνο του, χωρίς πολύ κόπο. Μαζί μ’ ένα ποτό κι ένα τσιγάρο, χαλαρώνεις, πατάς παύση στο εξωτερικό σου περιβάλλον κι απλά δημιουργείς.
Πώς να το κάνουμε, είναι άγραφος νόμος, ενσωματωμένος στο DNA μας, να αναζητάμε πού και πού την απομόνωση. Να θέλουμε να κλειστούμε σ’ ένα δωμάτιο και να νταλκαδιάσουμε. Εκεί μπορείς να βάλεις σε μια σειρά τις σκέψεις σου, να επικοινωνήσεις με τον εαυτό σου. Να φιλτράρεις όσα σου τυχαίνουν μέσα στη μέρα και δεν έχεις το χρόνο να το κάνεις. Κι επειδή απομόνωση και νταλκάς πάνε συνήθως πακέτο με το αλκοόλ, ποια καλύτερη παρέα από ένα ποτό, ένα τσιγάρο κι ο αγαπημένος σου δίσκος να παίζει.
Σου φέρνει αναμνήσεις, όμορφες ή και πονεμένες στιγμές, νοσταλγία. Όλα αυτά δηλαδή που σε κάνουν αυτό που είσαι σήμερα, που αποτελούν πηγή κι αφορμή της έμπνευσής σου. Δύσκολα μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς μουσική. Κι όλοι έχουμε κομμάτια που μας αρέσει ν’ ακούμε όταν μένουμε μόνοι.
Δε λέω ότι οι «καλλιτέχνες» είμαστε αλκοολικοί ή εθισμένοι στο τσιγάρο, ούτε ότι αυτά είναι απαραίτητα για να δημιουργήσεις. Απλώς βοηθάνε στο να ηρεμήσεις από όσα σε τρώνε μέσα στη μέρα, να πάρεις μια ανάσα. Είναι πραγματικά πολύτιμος αυτός ο χρόνος. Οι στιγμές που δε θα ‘χεις κανέναν απέναντί σου και που θα αφήσεις πάνω σ’ ένα χαρτί τον εαυτό σου, τη γνώμη σου, τις ανησυχίες σου, το ταλέντο σου.
Οι περισσότεροι δεν έχουμε αυτή την πολυτέλεια χρόνου. Μας είναι όμως απαραίτητη για να φτιάξουμε κάτι καλό, κάτι που θα ‘χει νόημα. Το μυαλό είναι δύσκολο να το βάλεις σε τάξη μέσα στη μέρα που τρέχεις μ’ ένα σωρό υποχρεώσεις. Πρέπει να χαλαρώσει, να αδειάσει από τα περιττά για να δημιουργήσει.
Κάπως έτσι λοιπόν, με μουσική υπόκρουση και το ποτό στο χέρι, γεννήθηκαν τα πιο ωραία κείμενα, οι πιο καλές δημιουργίες. Μη σας πω ότι μετά από μεθύσια προέκυψαν και τα πιο δυνατά κι ειλικρινή γραπτά. Η χαλάρωση που σου φέρνει το αλκοόλ –με μέτρο πάντα– φέρνει στην επιφάνεια την πιο αυθεντική σου πλευρά. Αυτή που δεν τη νοιάζει αν θα εκτεθεί, αν θα κατακριθεί, αν θα ντροπιαστεί. Αυτή που τα λέει χύμα και τσουβαλάτα, αυτή που αγαπάει, που πονάει, που λαχταράει να κάνει λίγο θόρυβο στη σιωπή κάποιων.
Αν και πιστεύω πως όλοι οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη κάποιες στιγμές να μείνουμε μόνοι, για όσους δεν έχουν επαφή με τον «καλλιτεχνικό» χώρο είναι μερικές φορές δύσκολο να καταλάβουν αυτή την ανάγκη απομόνωσης, αυτήν την κυκλοθυμία που σε πιάνει και θες να εξαφανιστείς για λίγο. Ας δείξουν υπομονή κι ας μας αγαπάνε λίγο περισσότερο τέτοιες στιγμές. Οι υπόλοιποι του σιναφιού ξέρετε πολύ καλά τι εννοώ. Στην υγειά μας λοιπόν!
Επιμέλεια Κειμένου Στέλλας Φρασιόλα: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Στέλλα Φρασιόλα
