Θα ‘θελα, αν γινόταν, να μπορώ να σου μιλάω συνέχεια και ν’ ασχολούμαι αποκλειστικά σχεδόν μαζί σου. Πίστεψέ με, δεν είναι θέμα ζήλιας ή κτητικότητας. Θέλω απλώς αυτήν την υπερβολή που βγάζουν οι ερωτευμένοι – όταν κάνουν σαν παιδιά– εσύ να μου τη βγάζεις συνέχεια.
Θέλω να σε κοιτάω στα μάτια και να χάνεται το μυαλό μου. Να μη μιλάω καθόλου κι απλώς να σ’ ακούω. Ν’ ακούω και να βλέπω τον τρόπο που γελάς, που θυμώνεις, που εξηγείς, που μου διδάσκεις πράγματα. Ξέρεις πώς; Όπως κάνουν τα παιδιά, που σε κοιτάνε με μάτια γεμάτα απορία και κρέμονται απ’ τα χείλη σου για να ρουφήξουν ακόμα και την τελευταία λέξη απ’ όσα θα πεις.
Θέλω με την αφοσίωσή μου ν’ απορείς αν όντως είναι τόσο σημαντικά αυτά που λες. Να καταλαβαίνεις ότι μιλάς ασταμάτητα και να νιώθεις αμήχανα που δε μ’ αφήνεις να σταυρώσω λέξη, παίρνοντας εκείνο το γλυκό βλέμμα της αμηχανίας. Αυτό που μ’ έκανε να σ’ ερωτευτώ. Να γελάς με την καρδιά σου και να γίνεσαι κι εσύ παιδί, μάτια μου. Αυτό ζητάω.
Ξέχνα για μια στιγμή πως είσαι ενήλικος άνθρωπος. Άσε τις έγνοιες στο κομοδίνο πριν φύγεις κι έρθεις να με βρεις. Μην αντιδράς απότομα στα παιδικά παιχνίδια μου και μην κρίνεις τον τρόπο που δείχνω τον ενθουσιασμό μου. Δε μ’ αρέσει ο τρόπος που αγαπούν οι μεγάλοι. Δεν καταλαβαίνουν την έννοια της ξεγνοιασιάς και μπερδεύουν τον αυθορμητισμό με την επιπολαιότητα.
Αγαπάνε περίεργα αυτοί οι δήθεν ώριμοι άνθρωποι. Γεμίζουν με τυπικούρες και λόγια μαθηματικής ακρίβειας το συναίσθημα και χαλάνε όλη του την έννοια. Βάζουν όρια απαράβατα και φοβούνται να δείξουν παραπάνω απ’ αυτά που φαίνονται. Κρατούν αποστάσεις και πληγώνουν δίχως να μπορούν να το εξηγήσουν. Τρέμει το φυλλοκάρδι τους όταν αντικρίζουν τέτοια υπέρμετρη αγάπη. Μια αγάπη που μόνο μια ψυχή που παρέμεινε παιδική μπορεί να εκτιμήσει.
Θέλω, λοιπόν, ν’ απολαμβάνεις τον ενθουσιασμό μου και να συμμετέχεις κι εσύ σ’ αυτόν, χωρίς αναστολές. Άσε τους άλλους να φοβούνται μήπως εκτεθούν, όσο εμείς θα χαιρόμαστε το παιχνίδι μας και θα γεμίζουμε τις μέρες μας μ’ άφθονο γέλιο.
Αυτήν την τρέλα δε θέλω να μου την πάρει κανένας. Είναι δική μου κι είναι για ‘σένα. Αφέσου για λίγο στη γλυκιά μου παράνοια και προσπάθησε να δεις τον εαυτό σου μέσα απ’ τα δικά μου μάτια, αυτά που φιλάς και κάνεις το μυαλό μου να γυρνάει σβούρες. Είναι υπέροχο ν’ αντιμετωπίζεις σαν παιδί τον έρωτα. Το αίσθημα αυτό της απόκλισης απ’ τους κανόνες είναι μοναδικό.
Νιώσε κι αγάπα πιο δυνατά, πιο αληθινά, πιο ντόμπρα και ξηγημένα απ’ όσο αγαπούν οι σοβαροφανείς. Ακολούθησέ με και μην προσπαθείς να με μεγαλώσεις. Μην μπαίνεις στο τριπάκι της φαινομενικής ωριμότητας, είναι παγίδα και μονόδρομος κι εγώ δεν τα πάω καλά με τους κανόνες. Κινούμαι ενάντια στις υποδείξεις και κάνω πάντα του κεφαλιού μου. Δεν ακολουθώ ούτε τη ρότα των καιρών ούτε τις στημένες, ενήλικες συμπεριφορές.
Είμαι παιδί τρελό κι ερωτευμένο με ‘σένα. Δες τον έρωτά μας σαν το πιο ξέφρενο παιχνίδι και πάμε για τον επόμενο γύρο. Μην το σκέφτεσαι λοιπόν, μωρό μου, σκίσε την μεγαλίστικη στολή σου κι έλα να παίξουμε.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Ιωάννα Κακούρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
