Δεν είναι καθόλου δύσκολο το ερωτικό κυνήγι στις μέρες μας. Λίγο οι απελευθερωμένες ορμές, λίγο η υποτιθέμενη κοινωνική άνεση, λίγο η γενικότερη ταχύτητα στους ρυθμούς, εύκολα μπορείς να βρεις σεξ έτοιμο στο πιάτο σου.
Δεν είναι όμως όλοι υπέρμαχοι αυτής της στάσης, αυτής της εποχής, έχουν και κάτι άλλο που καλείται συναίσθημα ή καλύτερα συναισθηματική ανάγκη. Η ανάγκη να ζητήσεις το κάτι παραπάνω, να βρεις κάποιον και να θέλεις την όλη κατάσταση. Να ζήσεις κάθε στιγμή έντονα και να ζητήσεις αυτά που πρέπει, αυτά που θέλεις.
Ναι, είσαι κι εσύ, είμαι κι εγώ από αυτούς τους τύπους τους περίεργους, τους καταπιεστικούς, αυτούς που ζουν το όνειρο και που βιάζουν καταστάσεις. Έτσι έχουμε μάθει, να ψάχνουμε να βρούμε αυτά που κάποιοι, κάπου, κάποτε δε θέλησαν να μας χαρίσουν.
Δεν είναι φταίξιμο δικό μας –ή ίσως και να είναι λίγο–, αλλά όταν στη ζωή σου μαθαίνεις να ζεις χωρίς αγάπη, όταν συνηθίζεις να πορεύεσαι χωρίς να έχεις τη δυνατότητα να βιώσεις όλα αυτά τα συναισθήματα που αποζητάς βαθιά μέσα σου, όταν, καλέ μου άνθρωπε, νιώθεις ότι είσαι σκάρτος και κανένας δεν έλκεται από αυτό που εσύ εκπέμπεις, τότε είναι λογικό να χάνεις την μπάλα.
Βεβιασμένες κινήσεις κι απότομες προσπάθειες που πολλές φορές μοιάζουν απελπισμένες θα σε διακατέχουν. Γιατί φοβούνται οι άνθρωποι, φοβούνται την ειλικρίνεια και την αγνότητα τέτοιων καταστάσεων. Πιέζονται στην εποχή του χτυπάω και φεύγω να νιώσουν κάτι παραπάνω κι έρχεσαι εσύ να δώσεις τη χαριστική βολή. Όντας μια ζωή πληγωμένος και πολλές φορές άμαθος σε αυτά τα παιχνίδια, πιέζεις γιατί θέλεις να το ζήσεις.
Να δεις πώς είναι στην αντίπερα όχθη. Άλλες φορές είναι τόσο μεγάλος ο ενθουσιασμός σου που οι κινήσεις σου είναι βιαστικές. Το έχουμε αυτό εμείς, εμείς που τρελαινόμαστε σαν παιδιά δέκα χρονών κι ας έχουμε περάσει τα εικοσιπέντε. Προσπαθούμε να κάνουμε το χρόνο να κυλήσει αργά για να ζήσουμε άλλη μια μέρα, ή μια νύχτα μαζί τους. Περιμένουμε ευλαβικά πάνω από το τηλέφωνο για ένα μήνυμα, για μια κλήση, για ένα γεια σου, μια καλημέρα, μια καληνύχτα. Αγκαλιάζουμε τους ανθρώπους μας σαν να είναι η τελευταία φορά κι αρνούμαστε να τους αφήσουμε.
Για σένα λοιπόν που εκνευρίζεσαι όταν δε σε παίρνει τηλέφωνο και ταράζεις στις αναπάντητες. Για μένα που περιμένω πάνω από το ακουστικό σαν ανυπόμονο παιδί, γεμάτος νεύρα κι οργή και κάνω παράπονα όταν με ξεχνάνε, για μένα που χαίρομαι σαν μπέμπης όταν μου λένε μια καλημέρα, αλλά και για τους άλλους σαν κι εμάς που κομματιάζονται όταν τους απορρίπτουν γιατί γίνονται καταπιεστικοί. Για όλους εμάς που μας χρωστά λίγο αμοιβαίο συναίσθημα η ζωή.
Να θυμάσαι πως δε φταις εσύ, ούτε κι εγώ και κανένας μας σε τελική φάση. Δε γεννηθήκαμε καταπιεστικοί, στην πορεία γίναμε. Απλά προσπαθούμε με κάθε δυνατό τρόπο να ζήσουμε ό,τι ζουν οι γύρω μας απλόχερα. Να αγαπήσουμε σαν κι αυτούς και να αγαπηθούμε. Και χάνουμε, πάντοτε χάνουμε μέχρι να ζήσουμε μια φορά σαν κι αυτούς που έχουν υπομονή.
Επιμέλεια Κειμένου Θεοδόσιου Ραβανού: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Θεοδόσιος Ραβανός
