Μερικές σχέσεις είναι ένας κύκλος

Τα μαθηματικά καθορίζουν τα πάντα. Η Γη, το σύμπαν το ίδιο, κινείται πάνω σε περίπλοκες μαθηματικές εξισώσεις. Μια απόλυτη αρμονία άλλα και ταυτόχρονα ένα χάος από μόνο του αποτελεί αυτό το τόσο απλό άλλα ταυτόχρονα μαγικό πράγμα, που ονομάζεται «κύκλος». Ως κύκλος ορίζεται ο γεωμετρικός τόπος, δηλαδή το γεωμετρικό σχήμα, με ιδιότητες που ικανοποιούν μονάχα τα στοιχεία του, με την ιδιότητα του κάθε σημείου του επιπέδου να ισαπέχει από ένα δεδομένο σημείο.

Απ’ τη μία, σου θυμίζει την απόλυτη αρμόνια μες στην απλότητά του. Αν θέσεις οποιοδήποτε σημείο πάνω στο τόξο του, απέχει ακριβώς την ίδια απόσταση απ’ το κέντρο του. Απ’ την άλλη, είναι και λίγο χαοτικό. Τι ορίζουμε ως αρχή; Τι ορίζουμε ως τέλος; Υπάρχει αρχή και τέλος; Κι αν μπούμε μέσα σε έναν κύκλο, αν γίνουμε σημεία αυτού, καταδικάζουμε τον εαυτό μας σε μια χαοτική αρμόνια.

Ίσως κάπως έτσι να ‘ναι κάποιες σχέσεις. Ίσως κάπως έτσι ήταν κι η δική μας. Είναι μερικοί άνθρωποι που μαζί αποτελείτε δύο σημεία ενός κύκλου. Κι ο κύκλος ο ίδιος δεν είναι τίποτα λιγότερο απ’ το «μαζί» σας. Όσο κι αν τρέχετε για να ξεφύγετε ο ένας απ’ τον άλλον, όσο κι αν προσπαθείτε να απομακρυνθείτε, ακόμα και στάσιμοι να μείνετε και να πείτε «δεν προχωρώ άλλο», είναι δεδομένο πως θα ξαναπέσετε ο ένας πάνω στον άλλον.

Είστε κάπως καταραμένοι να ξαναζείτε το πάθος σας. Καταδικασμένοι στον έρωτά σας. Φυλακισμένοι στο άγγιγμα του άλλου. Το ίδιο το σύμπαν συνωμοτεί για να ξαναβρεθείτε. Αν και για να ‘μαστε ειλικρινείς, δε χρειάζεστε τόσο αυτήν την ώθηση του σύμπαντος. Ίσως φτάνει μια παράξενη αλλαγή του καιρού. Μια γνώστη μυρωδιά. Ένα ζεστό τσάι, κάπου παραλιακά. Κάτι για να σε ωθήσει στην κατρακύλα. Βλέπεις, κι οι δύο μπορεί να μένατε στάσιμα σημεία, στην προσπάθειά σας να γλυτώσετε ο ένας απ’ τον άλλον, αλλά όλα είναι θέμα χρόνου.

Ίσως το ξέρετε κι οι δύο. Κι αυτό είναι το κάπως ωραίο άλλα και στενάχωρο της υπόθεσης. Είστε κάτι σαν παράλληλες γραμμές. Κοντά άλλα ποτέ μαζί. Θα ζείτε ξανά και ξανά αυτό το κάτι, αυτό τον παράδεισό σας, σε στιγμές αδυναμίες, άλλα ποτέ ολοκληρωτικά. Θα βρίσκεστε ξανά για μερικά βράδια μαζί. Για λίγα αγγίγματα. Για να μοιραστείτε τα προβλήματά σας. Για να χωθείτε στην αγκαλιά του άλλου και να μπλέξετε τα πόδια σας. Για λίγες στιγμές μαζί. Όχι ακριβώς ολοκληρωτικά. Όχι ακριβώς με τον τρόπο που θα το θέλατε. Άλλα το ξέρετε κι οι δυο. Είστε εκεί ο ένας για τον άλλον.

Μέχρι αυτός ο κύκλος να σπάσει. Σπάει, άραγε; Κι αν ναι, τι γίνεται τότε; Σίγουρα, αν σπάει, το πρόβλημα δεν ξεκινάει τότε. Βλέπεις, με το σπάσιμο αυτού του κύκλου, βρίσκεται διαφυγή και για τους δυο. Μπορούν κι οι δυο να βγουν μέσα από αυτήν την τόσο βασανιστικά απολαυστική κατάσταση. Από αυτό το «κάτι» που τη μια στιγμή κλαις και την άλλη αφήνεις καυτά σημάδια πάνω στον άλλον, μέσα στη μέθη του αρώματός του.

Το πρόβλημα ξεκινάει όταν μόνο ο ένας παγιδεύεται μέσα σε αυτόν τον κύκλο. Όταν μένει μόνος του στα συντρίμμια ενός «κάτι» που ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Και δεν ξέρει πώς ακριβώς ο άλλος, έτσι μαγικά, κατάφερε να διαφύγει. Άλλα παραμένει μονάχος του. Να τρέχει στην προσπάθεια να πέσει πάνω σε κάτι. Ή έστω στην προσπάθεια να ξεφύγει. Άλλα πώς βγαίνεις από κάτι που δεν έχει αρχή και τέλος; Ό,τι δε λύνεται, κόβεται, σωστά; Άλλα πώς να κόψεις έναν ανθρώπινο δεσμό;

Και κουρνιάζεις κάπου εκεί. Μόνος σου. Ευχόμενος ο άλλος να σε αναζητήσει. Είτε θα ‘ναι μ’ ένα άγγιγμα είτε με μια ωραία συζήτηση. Καταθέτεις με λίγα λόγια τον εαυτό σου σε κάποιον. Άλλα δε θα ‘ρθει ποτέ. Επειδή με ένα μαγικό τρόπο βρήκε τη διέξοδό του. Κι εσύ δεν μπορείς παρά να μένει στάσιμος, και να κοροϊδεύεις τον εαυτό σου ότι ξέχασες.

Άλλα, μωρό μου, δεν ξέχασα. Κι, αλήθεια, αναρωτιέμαι πώς κατάφερες να βρεις αυτήν την έξοδο. Ίσως φταίει το ότι είναι κάτι που συνηθίζεις. Να τάζεις, να δημιουργείς όνειρα και να φεύγεις. Έστω, ήταν κάτι διαφορετικό για εσένα, ή με ενέταξες κι έμενα μαζί με τα άλλα χαρούμενα άτομα με αρχή και τέλος; Ή είσαι ακόμα ένα καλά κρυμμένο σημείο του κύκλου μας;

Μωρό μου, είσαι εδώ; Μωρό μου, ήσουν ποτέ εδώ; Έστω, μείνε γι’ αυτό το «κάτι» μας.