Σεβασμός. Η δέουσα εκτίμηση κι η ανάλογη συμπεριφορά που δείχνουμε σε κάποιο πρόσωπο. Σε μια γνωριμία, σε μια συνεργασία, σε μια φιλία, σε μια σχέση, σε μια απλή ανταλλαγή απόψεων οφείλει να είναι εκεί, παρών σε κάθε μας συνδιαλλαγή με τον άλλον.
Μια αρχή που τη φέρουμε στο μυαλό μας πάντα σε σχέση με ένα άλλο πρόσωπο κι όχι με τον εαυτό μας. Μια ιδιότητα την οποία αναμένουμε κι απαιτούμε από τον άλλον δίχως να μπαίνουμε στον κόπο να κοιτάξουμε αν την έχουμε καλλιεργήσει εμείς πρώτα.
Διότι ανεξαρτήτως και σε αντίθεση με τα αισθήματα που τρέφουμε απέναντι στο συνομιλητή μας είτε είναι φίλος είτε σύντροφος είτε συγγενής, ο σεβασμός καλλιεργείται. Η συμπάθεια, το ενδιαφέρον κι η προτίμηση για κάποιον είναι πράγματα που προκύπτουν αυθόρμητα σε μια σχέση. Μπορεί να υπάρχει ταύτιση απόψεων, μπορεί να υπάρχει έλξη και να είναι πιο εύκολο να φερόμαστε με σεβασμό. Στη διαφορετική νοοτροπία όμως, στη διάσταση απόψεων και στις ιδιαιτερότητες του άλλου, εκεί βλέπουμε ποιος έχει καλλιεργήσει το σεβασμό πολύ στη ζωή του, ποιος λιγότερο και ποιος καθόλου.
Παρατηρείται, λοιπόν, το φαινόμενο, κάποιοι από μας να είμαστε πράοι, ανεκτικοί και σεβαστικοί στο διαφορετικό κι άλλοι να πετάνε φλύκταινες νομίζοντας ότι έχουν όλα τα δίκια του κόσμου να μας προσβάλλουν επειδή απλά διαφέρουμε σε νοοτροπία. Είναι άνθρωποι μέσα στους οποίους δεσπόζει η αλαζονεία είτε λόγω ηλικίας είτε λόγω εμπειριών και θεωρούν ότι αυτοί ως αυθεντίες κατέχουν τη σοφία της ζωής. Έχοντας να κάνουμε λοιπόν με τέτοιους θησαυρούς γνώσης όλοι εμείς, οι υπόλοιποι αδαείς και μικροί, οφείλουμε να συμμορφωθούμε με αυτό που θεωρούν εκείνοι «πρέπον» και να ανεχτούμε την όποια άσχημη συμπεριφορά τους, την οποία μάλιστα θεωρούν κι απόλυτα δικαιολογημένη.
Λοιπόν με τέτοιους ανθρώπους δεν μπορούμε να κάνουμε χωριό. Γιατί όσο εμείς προσπαθούμε να διατηρήσουμε ένα ειρηνικό κλίμα στην ατμόσφαιρα και να μην ωθήσουμε το διάλογο στα άκρα (εκεί που τον πάνε δηλαδή), άλλο τόσο αυτοί θα καταχρώνται το σεβασμό που «υποχρεούμαστε» να δείξουμε στο πρόσωπό τους.
Επικαλούνται το σεβασμό μόνο για να μας τον εφαρμόσουν, μονόπλευρα απαλλάσσοντας φυσικά τον εαυτό τους από τη διαδικασία. Ο σεβασμός ο δικός μας λοιπόν, το δικό τους σκαλοπάτι στο οποίο πατάνε για να δικαιολογούν το δικό τους αγενές φέρσιμο.
Για μπάστα λίγο γιατί το ότι αφήνουμε να πέφτουν πράγματα κάτω και δεν τα παίρνουμε τοις μετρητοίς δε σας δίνει το δικαίωμα να συνεχίζετε να κάνετε ή να λέτε πράγματα που μας προσβάλλουν. Αυτό δείχνει πέρα από υπεροπτικό τρόπο σκέψης κι ένα απαίδευτο, ανάγωγο ποιόν ανθρώπου.
Υπάρχει κι αυτό που λέγεται στοιχειώδης σεβασμός και καλό είναι να αρχίσετε να τον αποκτάτε και λίγο από το να τον απαιτείτε όλη την ώρα. Κάντε κι εσείς πότε-πότε ένα βήμα πίσω, αποκτήστε και λίγη από τη λεγόμενη «ενσυναίσθηση» να μπαίνετε στη θέση του άλλου και να κατανοείτε πότε τον φέρνετε σε δύσκολη θέση και μην υπερβαίνετε τα εσκαμμένα.
Διαφορετικά να είστε σε θέση να σας επιστρέφουμε τη συμπεριφορά που μας δείχνετε. Φυσικά με το τίμημα να θεωρήσετε εμάς αγενείς παριστάνοντας έκπληκτοι τα θύματα. Νισάφι όμως κάπου με το σεβασμό που τον πιπιλίζετε σαν καραμέλα και τον φοράτε καπέλο στον πρώτο που βλέπετε μπροστά σας, χωρίς να αντιλαμβάνεστε ότι πρώτος απ’ όλους είναι ο εαυτός σας!
Αναλογιστείτε για μια στιγμή, πόσο σεβασμό τρέφετε καθημερινά εσείς για τον εαυτό σας, τον διπλανό σας, το γάμο σας, για το περιβάλλον, όταν οδηγείτε, όταν περπατάτε, όταν εργάζεστε, όταν έχετε εξουσία και δύναμη και μετά ελάτε να μας τον διδάξετε. Ξεκινήστε λιγάκι να φροντίζετε την καμπούρα σας κι αν καλλιεργείτε σεβασμό εσείς προσωπικά κι ασχοληθείτε μετά με του μπροστινού σας την καμπούρα και την κακή συνήθεια του «τι κάνει ο άλλος».
Από ψευτοδιδασκάλους που ξέρουν μόνο να υψώνουν το δάχτυλο, μπουχτίσαμε. Από αυθάδεις που απαιτούν να τους φερόμαστε με σεβασμό τη στιγμή που δεν είναι πρόθυμοι να κάνουν το ίδιο, μας χωρίζει μια χιλιετία, μια βασική αρχή που λέγεται ανθρωπιά και μια υπέροχη φράση που λέγεται «μακριά κι αλάργα».
Επιμέλεια Κειμένου Νικολέτας Παπουτσή: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Νικολέτα Παπουτσή
