Το αθάνατο ελληνικό Πάσχα έχει άλλη χάρη όταν είσαι στο χωριό

Πάσχα το ορθόδοξον, μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες γιορτές της Χριστιανοσύνης. Μια γιορτή που εμείς οι Έλληνες κατά ένα μεγάλο ποσοστό την έχουμε συνδυάσει με μια ολιγοήμερη εκδρομούλα στο χωριό καθώς μας αρέσει πάντα να συνδυάζουμε το τερπνόν μετρά του ωφελίμου. Όπου χωριό βάλτε το χωριό του μπαμπά ή της μαμάς, είτε είναι σε βουνό ή σε θάλασσα, δεν έχει ιδιαίτερη σημασία άλλωστε. Αυτό που έχει σημασία είναι η ευκαιρία για μια μικρή πασχαλινή απόδραση.

Σε μία ιστορία, μικρή η μεγάλη, είναι απαραίτητο να υπάρχει μια δομή, δηλαδή αρχή, μέση και τέλος. Χρειάζεται για παράδειγμα σε μια ταινία, ένα θεατρικό έργο, μια μουσική παράσταση, σε κάποια μορφή τέχνης δηλαδή. Η λέξη τέχνη δε χρησιμοποιήθηκε τυχαία σε αυτή την περίπτωση. Στην προετοιμασία του ταξιδιού η τέχνη του να χωρέσεις όσα κουβαλά μαζί της η μέση ελληνική οικογένεια για τρεις τέσσερις μέρες σε ένα αυτοκίνητο, παραμένει αξιοσέβαστη και αναλλοίωτη στο χρόνο. Από τη στιγμή όμως που θα βγεις στο δρόμο για το χωριό θα δεις την ψυχολογία σου να αλλάζει και τη διάθεση σου να παίρνει αίφνης τα πάνω της.

Το ιδανικό σενάριο είναι να σε περιμένουν στο χωριό εκείνες οι δυο στωικές φιγούρες, οι δυο άνθρωποι σημείο αναφοράς στις ζωές τόσων πολλών ανθρώπων, ο παππούς και η γιαγιά. Καμία λέξη δεν μπορεί να περιγράψει το συναίσθημα της συνάντησης της οικογένειας με τους παππούδες ιδίως αν έχει μεσολαβήσει αρκετός καιρός. Καθώς το αυτοκίνητο μπαίνει λοιπόν στο χωριό αρχίζει η γλυκιά περιπέτεια που λέγεται ελληνικό Πάσχα.

Νιώσε να σε κατακλύζει η απόλυτη ηρεμία και η έλλειψη της αστικής ηχορύπανσης. Εκεί που μέσα σε αυτή τη γαλήνη και τις μυρωδιές από τις πασχαλιές και τα γιασεμιά, θα περπατήσεις στα στενά του χωριού, θα μιλήσεις με τους κατοίκους, οι οποίοι φυσικά και θα σε ρωτήσουν  «ποιανού είσαι εσύ;». Από τα πιο διασκεδαστικά highlights είναι αυτές οι συναντήσεις με τα ξαδέρφια που πιθανόν να τα βλέπεις μια φορά το χρόνο και κουτσομπολεύετε τα πάντα και τους πάντες. Άσε το βουκολικό σκηνικό να σε παρασύρει σε πράγματα που δε θα έκανες στην καθημερινότητα σου και για λίγες μέρες θα γίνεις μέλος μιας μικρής κοινότητας. Τα παραδοσιακά έθιμα του Πάσχα παίρνουν άλλο σχήμα και νόημα στην επαρχία. Ο στολισμός του Επιτάφιου, η περιφορά του σε μικροσκοπικά δρομάκια, η ειλικρινής συγκίνηση των γερόντων που καθρεφτίζεται στα μάτια τους.

Το Μεγάλο Σάββατο το πρωί έχει μια γλυκιά προσμονή για την Ανάσταση και συνήθως είναι η μέρα που παρακολουθούμε ή και συμμετέχουμε σε όλες τις ετοιμασίες για το μεγάλο τραπέζι της Κυριακής. Μπορεί να φας και μια φέτα ψωμί ψημένο στο τζάκι με λαδορίγανη, μια απόλαυση που παίρνει νόημα μονάχα όταν τη ζεις σε ένα τέτοιο τοπίο. Αν δε το χωριό σου είναι μικρό, το πιο πιθανόν είναι να κάνεις Ανάσταση νωρίτερα, κατά τις 9 για παράδειγμα, γιατί ο ιερέας πρέπει να πάει σε κανένα δυο χωριά ακόμα, δείγμα της σταδιακής ερήμωσης της ελληνικής επαρχίας. Ουδόλως δε χρειάζεται σε πειράξει αυτό, διότι Ανάσταση νωρίς σημαίνει ότι θα απολαύσεις πιο νωρίς τη μαγειρίτσα της γιαγιάς, η οποία εκτός από φρέσκα χορταρικά και ντόπιο κρέας, περικλείει και όλη την αγάπη του κόσμου.

Και την Κυριακή του Πάσχα είναι η μέρα που ξυπνάς μέσα σε ένα σκηνικό από μικρές εστίες φωτιάς που σιγοκαίνε σε κάθε αυλή. Σαν σε ένα μικρό γαλατικό χωριό όπου το γλέντι και το φαγοπότι δε σταματούν ποτέ. Σε κάθε σπίτι θα έχει στηθεί ένας βωμός και γύρω του θα συνωστίζονται οι πιστοί ανταλλάζοντας παλιές ιστορίες, νοσταλγία, γέλια. Τα κλαρίνα θα σου τρυπάνε τα αυτιά, μα ποιος μπορεί να  διαμαρτυρηθεί; Με την παράδοση δεν τα βάζει κανείς. Το κρασί ρέει άφθονο, συγγενείς και γείτονες κάνουν την καθιερωμένη επίσκεψη για τον εθιμοτυπικό μεζέ και όλα αυτά μαζί σιγά σιγά θα γίνουν ένα και θα τα πάρει μαζί της, καθώς κυλούν οι ώρες, η φωτιά που σιγοκαίει κάτω από το αρνί.

Ελληνικό Πάσχα πάνω από όλα σημαίνει μάζωξη, ευκαιρία για κουβέντα και γλέντι, ευκαιρία να αδειάσει λίγο ο εγκέφαλος μας από την υπερ συσσώρευση πληροφοριών και υποχρεώσεων στην καθημερινότητα μας. Συνδυάστε τα όλα αυτά με τα μαγευτικά τοπία της ελληνικής επαρχίας. Εκεί που μοιάζει κάποιες στιγμές σαν ο χρόνος να έχει σταματήσει κάποιες δεκαετίες πριν. Εκεί που πριν αποχωρήσεις για να γυρίσεις πίσω στους φυσιολογικούς, τρελούς ενίοτε ρυθμούς σου, θα αγκαλιάσεις σφιχτά τον παππού και τη γιαγιά και θα περάσουν φευγαλέα όλα τα χρόνια που πέρασες το Πάσχα στο χωριό. Και θα νιώσεις μια έντονη αίσθηση πληρότητας γιατί μάλλον δε θα ήθελες να ήσουν πουθενά αλλού.