Πάντα θα μας λείπει κάτι από την πρώην σχέση μας

Γνωρίζεις πολύ καλά ότι το άτομο αυτό δεν έχει πια θέση στη ζωή σου. Η απόφαση να χωρίσεις ήταν συνειδητή. Ίσως και να έχετε προχωρήσει κι έχει τραβήξει ο καθένας τον δικό του δρόμο, γιατί το «μαζί» δε σας βγήκε, όσο κι αν το παλέψατε. Ίσως η κατάσταση ήταν ξεκάθαρη και δε σήκωνε περαιτέρω κουβέντες. Αλλά, καμιά φορά, έρχονται στιγμές που σου λείπει. Στη διαδρομή για το σπίτι, κάπου μέσα σε ένα βαγόνι του μετρό, ή πίσω από το τιμόνι, κολλημένος στην κίνηση.

Άραγε, τι κάνει;

Έρχεται στον νου σου εκείνο το χαμόγελο που σου έριχνε από το πουθενά ή μόλις σε πρωτόβλεπε. Το βλέμμα που σε διαπερνούσε. Τα χάδια λίγο πριν σας πάρει ο ύπνος. Ακόμη και τα λακκάκια στο πρόσωπο σε κάθε σας αστείο. Το χιούμορ που είχε, που όπως και να το κάνουμε ξεχώριζε. Μπορεί να πάει καιρός που έχετε χωρίσει και ξέρεις ότι αυτή η σχέση έπρεπε να λήξει. Αλλά η νοσταλγία είναι εκεί κι επιμένει.

Θεωρητικά, αν είσαι ευτυχισμένος εκεί που είσαι, δε σκέφτεσαι κανέναν, πολύ απλά γιατί δεν τον χρειάζεσαι. Παρ’ όλα αυτά το πράγμα δεν είναι τόσο απλό. Προσωπικά, πιστεύω πως κάθε άνθρωπος -ακόμη και περαστικός στη ζωή μας- έχει κάτι να μας μάθει και κάτι να μας δώσει, μικρό ή μεγάλο. Καμία φορά, νοσταλγούμε και τον ίδιο μας τον εαυτό μέσα από το πρώην ταίρι μας. Μας λείπουν κομμάτια του χαρακτήρα, που, όπως και να το κάνουμε, μας επηρέασε συνειδητά ή ασυνείδητα. Αυτό το πείσμα κι ο δυναμισμός, που δε μας επέτρεπαν ποτέ να το βάλουμε κάτω, σε κάθε δυσκολία που καλούμασταν να αντιμετωπίσουμε. Η οξυδέρκεια που μας μάγεψε στο πρώτο ραντεβού και μας έκανε να ανοίξουμε το μυαλό μας. Ακόμη κι η αδεξιότητα που μας φαινόταν αστεία, όταν γυρνούσαμε κομμάτια από τη δουλειά.

Αδιαμφισβήτητα, η νοσταλγία αποτελεί ένα αναπόφευκτο κομμάτι της ανθρώπινης φύσης μας. Τείνουμε να ταξιδεύουμε στο παρελθόν, μέσα στις αναμνήσεις μας, σε καταστάσεις γνώριμες, σε παλιές μας σχέσεις που κάπως μάς άλλαξαν και κάτι μάς άφησαν. Κι ας μη θέλουμε να γυρίσουμε, κι ας μη μας αφορά να επικοινωνήσουμε. Πού και πού, θα μας λείπουν. Κι η σχέση δεν τελείωσε ποτέ μέσα μας και συνεχίζει ακόμη να μας καίει, ενδεχομένως να μας δώσει αυτή η νοσταλγία με τον τρόπο της την ώθηση για ένα reality check και τη δυνατότητα να αναγνωρίσουμε τους λόγους που κολυμπάμε ακόμη στο παρελθόν μας.

Ο έρωτας είναι λίγο σαν ένα τρενάκι στο λούνα πάρκ. Ένα τρενάκι του τρόμου, για κάποιους, με πολλά δυνατά συναισθήματα που δεν μπορούμε σίγουρα να διαχειριστούμε: η βιασύνη του ενθουσιασμού, τα σκιρτήματα, η πεταλούδες στο στομάχι, η ανυπομονησία πριν κάθε μας συνάντηση, τα παιδιαρίσματα, ακόμη κι ανάγκη να ενθουσιάσουμε τον άλλο. Αισθήματα που μας κάνουν να νιώθουμε ζωντανοί και καμία φορά λανθασμένα ή και μη, τα έχουμε συνδέσει με τα άτομα που ήταν «η πηγή του κακού» για εμάς. Κρατώντας λοιπόν εκείνο μέσα μας, διατηρούμε κι αυτά στη ζωή. Ίσως εδώ κρύβεται και η απάντηση στο γιατί καμία φορά μας λείπει κάτι από πρώην που γνωρίζουμε πολύ καλά πως δεν ανήκουν πια στο πλάι μας. Γιατί πολύ απλά μάς δίδαξαν πώς βιώνεται ο έρωτας. Χωρίς αυτό να σημαίνει πως δε θα τον βιώσουμε ξανά, με άλλα άτομα.