Έπιασα ένα στιλό που βρήκα εύκαιρο κι ένα χαρτί τσαλακωμένο στο οποίο γράφω με ένταση και πολύ θυμό για ό,τι αρνητικό συναίσθημα έχω για μένα αυτή τη στιγμή, γι’ αυτό που ήμουν όταν σε είχα στη ζωή μου. Να ξέρεις λοιπόν πως με μισώ που αγάπησα την κάθε ατέλειά σου και που δέχτηκα το οποιοδήποτε ελάττωμά σου και ‘σένα σαν άνθρωπο και χαρακτήρα.
Τα βάζω με μένα που απέρριψα άπειρες φορές τη σκέψη ότι δεν ήσουν αυτό που μου άξιζε και που δε λογάριασα ποτέ τον πόνο που θα ένιωθα φεύγοντας. Μισώ το γεγονός που δε με άφησες να φύγω όπως ήθελα και που με κράτησες με τον τρόπο σου παίζοντας με το μυαλό μου και ψυχολογικά εκβιάζοντάς με για να μείνω.
Με μισώ που μου έγιναν απαραίτητα τα λόγια σου, τα ποιήματά σου κι ό,τι άλλο ερωτικό μου πούλησες με μηδενική αξία ξέροντας πως για μένα ήταν ανεκτίμητα. Με σιχάθηκα που υπέφερα τόσες νύχτες πάνω από ένα ακουστικό περιμένοντας εσένα να ρίξεις τον εγωισμό σου που ήταν τόσο τρανός για να με έπαιρνες ένα τηλέφωνο λέγοντάς μου απλά μια συγγνώμη.
Μου ήταν απαραίτητο να ξέρω ότι ήσουν μετανιωμένος για ό,τι λάθος κίνηση έκανες όσο υπήρχα δίπλα σου και τρελαινόμουν στην ιδέα ότι απλά δε σε ένοιαζε. Με πείραξε η αναισθησία σου και το δήθεν ενδιαφέρον σου, μαζί με αυτά κι αυτός ο κουβάς που είχε ξεχειλίσει από ψέματα.
Με μισώ που άλλαξε κι αλλοιώθηκε όλη η μαγεία μου σαν άνθρωπος και που έγινα μια άλλη, χωρίς χαμόγελο στο πρόσωπό μου και που απέρριψα τη θέληση να αλλάξω. Με μίσησα που έγινα το θύμα σου και με μισώ πιο πολύ όταν σκέφτομαι πως μπήκα στο καλάθι με όλες τις υπόλοιπες ψυχές που πλήγωσες στο πέρασμά σου.
Σιχάθηκα τον εαυτό μου να επαναλαμβάνω καθημερινά το δικό σου όνομα πιο πολύ απ’ το δικό μου και μίσησα που ξέρασες όλα τα ψυχολογικά σου πάνω μου κάνοντας με σαν και σένα, δηλαδή ανασφαλή κι άκαρδη.
Μετανιώνω για ό,τι όμορφο σου χάρισα με την ψυχή μου και με πιάνει πανικός όταν θυμάμαι πως δεν εκτίμησες την παραμικρή προσπάθειά μου. Μετανιώνω που σε βάφτισα βασιλιά της καρδιάς μου και που σου τοποθέτησα μια τεράστια κορόνα χωρίς να θέλω να δεχτώ πως κάποια στιγμή η γυαλάδα της θα εξαφανιζόταν.
Με μισώ που εκμεταλλεύτηκες τα συναισθήματά μου για να παίρνεις πάντα αυτό που ποθείς και νιώθω απαίσια που ήμουν τόσο τυφλή από έρωτα για να το καταλάβω. Δεν το χωράει ο νους μου για όλες τις θυσίες που έκανα για εμάς και με εξοργίζει που εκεί που έκανες δύο βήματα μπροστά, στο καπάκι έκανες τρία πίσω.
Με σιχάθηκα που δε λογάριασα εμένα, τις επιθυμίες μου και τις δικές μου ανάγκες και που έπαψα να με αγαπώ. Καταριέμαι την ημέρα που σε γνώρισα και θυμώνω που έδωσα αξία σε κάτι τόσο φθηνό που δε με έκανε καλύτερο άνθρωπο στην πορεία. Παρά μόνο με λύγισε, με άλλαξε και με έκανε δύσκολη κι απαιτητική με τους ανθρώπους.
Με μίσησα για το τέρας που έγινα όσο προσπαθούσα να ξυπνήσω εσένα απ’ το ξόρκι που πίστευα πως σε είχε κυριέψει. Και τώρα που έφτασα στο τέλος, να ξέρεις πως μισώ και ‘σένα γιατί δε με αγάπησες ποτέ στο βαθμό που μου άξιζε και το μόνο που έκανες ήταν «να ερωτευτείς τον έρωτα μου για ‘σένα, δηλαδή και πάλι τον εαυτό σου».
Επιμέλεια Κειμένου Λώρας Καρδακάρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Λώρα Καρδακάρη-Καββαδία
