Η φιλία πάνω από κάθε έρωτα (Μέρος Δ')

Διάβασε το Μέρος Γ’ εδώ.

Κωνσταντίνος Σπανός. Το όνομα αυτό της έφερνε ανατριχίλα με μία δόση αηδίας. Δεν μπορούσε να ακούει πλέον το όνομά του. Προσπαθούσε να τα ξεχάσει όλα γιατί η αλήθεια είναι πως της στοίχισε αρκετά όλη αυτή η ιστορία. Κωνσταντίνος Σπανός. Μόνο που το σκεφτόταν, τη γύριζε σε τόσο άσχημες αναμνήσεις που ήθελε να βάλει τα κλάματα.

Η Σοφία, την κοίταζε με ανοιχτό το στόμα κι αυτό η αλήθεια είναι πως της έκανε εντύπωση. Δεν μπορούσε να ανιχνεύσει τον λόγο των τόσο έντονων συναισθημάτων της.

-Συμβαίνει κάτι, τη ρώτησε με απορία.

-Αθηνά, αυτό το όνομα…μου είναι πολύ οικείο, της απάντησε και πρώτη φορά είδε τη Σοφία να τρέμει.

-Το όνομα του πρώην μου; Γιατί σου είναι γνώριμο; Τον γνωρίζεις;

-Και μάλιστα καλά, είπε έντρομη η Σοφία.

Μόλις η Αθηνά συνέδεσε τα γεγονότα στο μυαλό της, την κυρίευσε ένας κρύος ιδρώτας και το μόνο πράγμα που μπορούσε να σκεφτεί εκείνη την ώρα είναι ότι κάποιος της κάνει πλάκα. Δε γίνεται να συνέβη αυτό. Δε γίνεται να την τυραννάει έτσι για ακόμα μία φορά. Δε γίνεται να είχαν ερωτευτεί τον ίδιο άντρα.

Κι όμως. Η Αθηνά κι η Σοφία, όχι μόνο ερωτεύτηκαν τον ίδιο άντρα, αλλά τον άφησαν κι οι δύο, να τις καταστρέψει, να τις χωρίσει και να πάρει ό,τι πολυτιμότερο είχαν κι οι δύο. Την ελπίδα στον έρωτα. Η κάθε μια, μπορεί να είχε διαφορετική πορεία και διαφορετικό τρόπο αντιμετώπισης, αλλά το νόημα ήταν το ίδιο.

Άφησαν τον έρωτα να τις τυφλώσει κι έφταιγαν αυτές. Έκαψαν για χάρη του, όλα τους τα ιδανικά, τα όνειρα και τις ελπίδες. Και πάνω απ’ όλα, θυσίασαν ένα απ’ τα πιο αληθινά συναισθήματα που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος στη ζωή του, το συναίσθημα της φιλίας. Το συναίσθημα αυτό, που σε κάνει να μοιράζεσαι με ανθρώπους όνειρα, στόχους, στιγμές χαρούμενες μα και δύσκολες. Τα γέλια και την ιδέα ότι έχεις από πίσω σου έναν άνθρωπο-βράχο, να σε σηκώσει, να σε στηρίξει και να σε βοηθήσει. Με ανιδιοτέλεια και με μόνο κίνητρο την αγάπη.

Γιατί οι αληθινοί φίλοι, γι’ αυτό υπάρχουν στη ζωή μας. Σου δίνουν αυτά που τους βγάζεις να σου δώσουν. Χωρίς να περιμένουν αντάλλαγμα. Φτάνει που υπάρχεις στη ζωή τους και παίρνουν από σένα αυτό που χρειάζονται. Άλλες φορές το χαμόγελο που δίνει δύναμη ή μια συμβουλή. Άλλες φορές μία κατσάδα, γνωρίζοντας όμως ότι ο σκοπός είναι καλός κι άλλες φορές μια απλή αγκαλιά. Χωρίς λόγια, χωρίς σκέψεις. Μια αγκαλιά που είναι ικανή να σε κρύψει και να γίνει η ασπίδα σου. Να σε προστατέψει και να σε βοηθήσει να ξανά σταθείς στα πόδια σου.

Έμειναν άφωνες κοιτώντας η μία την άλλη. Για πολύ ώρα επικρατούσε σιωπή κι αδράνεια. Οι σκέψεις πολλές και μπερδεμένες και για τις δύο κοπέλες. Πώς τα κατάφεραν έτσι; Τι θα γίνει τώρα;

Προσπαθώντας να συνειδητοποιήσουν όλο αυτό που είχε γίνει, ξέσπασαν σε γέλια. Τόσο δυνατά που έδιωξαν όλες τις σκέψεις απ’ το μυαλό τους. Γελούσαν με τους εαυτούς τους; Γελούσαν με αυτόν; Δεν μπορούσαν ούτε οι ίδιες να καταλάβουν. Το μόνο όμως που επικρατούσε μέσα σε αυτήν την τραγελαφική κατάσταση, ήταν γέλια.

Γέλια όμως που τις έκανε να συνειδητοποιήσουν εν τέλει, πως πλέον ξανά βρεθήκανε και πως κανένας και τίποτα δε θα τις άφηνε να χωρίσουν ξανά. Γι’ αυτό συνέχισαν να γελάνε μέχρι να φύγει και το παραμικρό ίχνος αναμνήσεων από μέσα τους κι όταν έγινε αυτό, ήταν έτοιμες για όλα. Μαζί.