Single ή με ταίρι; Ιδού η απορία

Στις συζητήσεις μεταξύ φίλων, γνωστών και λοιπών ατόμων, παρατηρείται πως πάνω-κάτω οι περισσότεροι -για να μην πούμε «όλοι» και μας περάσουν για τίποτα απαισιόδοξους- πιστεύουν πως το πιο δύσκολο κομμάτι της ύπαρξής μας δεν είναι η επιβίωση, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις, όποιας μορφής κι αν είναι. Σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθούμε λίγο παραπάνω με τις ερωτικές οι οποίες είναι δύσκολες, γιατί ουσιαστικά βλέπουν εσένα ως καθαρό άτομο, με τα αρνητικά σου και τα θετικά σου, σε μεγαλύτερο και πιο ξεκάθαρο βαθμό από τη φιλία. Δε διαφέρουν και πολύ αυτά τα δύο, αλλά σίγουρα η ζυγαριά γέρνει πιο πολύ από τη μια πλευρά και όταν λέμε γέρνει δεν εννοούμε απλά μερικά γραμμάρια.

Στις σχέσεις αυτές, πολλές φορές έρχεται η ώρα που θεωρούμε τέλμα και είναι συχνά η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι έχουμε αρχίσει να σπάμε τον εαυτό μας σε μικρά-μικρά κομματάκια με στόχο να καλύψουμε, κατά μια έννοια, τα κενά του άλλου. Κάποιοι αυτό το ονομάζουν υποχωρήσεις και ως γνωστόν «πρέπει να γίνονται και από τις δύο πλευρές». Όταν όμως δούμε ότι τα κομμάτια γίνανε τόσο μικρά που ένα-ένα χάνονται, τότε αρχίζουμε να τα μαζεύουμε όσο πιο γρήγορα γίνεται και να παίζουμε μαζί τους ένα λιγάκι αλλιώτικο παζλ, συναρμολογώντας ξανά εμάς, μακριά πλέον από το άλλο άτομο. Ναι, για χωρισμό μιλάμε, μην το ψάχνεις είναι θέμα πάντα επίκαιρο. Οι έρωτες δεν αλλάζουν άλλωστε ούτε και τα τελειώματά τους.

Αφού κλάψεις, σπάσεις, βρίσεις ή απομονωθείς, αφού τέλος πάντων εκτονωθείς με κάποιο δικό σου τρόπο, έρχεται η ώρα να βγεις ξανά στο παρόν, αφήνοντας πίσω τις λιγάκι θολωμένες αναμνήσεις, εκεί που ανήκουν. Και εκεί λοιπόν που κάθεσαι με την παρέα σου, πίνετε το ποτό σας, τον καφέ σας, ή ό,τι άλλο προκύψει, ξεπροβάλλει από το πουθενά ο οσονούπω επονομαζόμενος «καινούριος έρωτας». Το ενδιαφέρον αμοιβαίο. Ο ένας κοιτάζει, ο άλλος χαμογελάει, γίνεται σιγά-σιγά παιχνίδι και αφού περάσει ο πρώτος ενθουσιασμός που θυμάσαι ακόμη πώς παίζονται αυτές οι παρτίδες, έρχεται και ο δεύτερος, αυτός που αφορά το άτομο απέναντί σου.

Βγαίνετε, ταιριάζετε, γελάτε και όλα μέλι-γάλα. Κάπου εκεί όμως κάνει grande εμφάνιση ένα δίλημμα προερχόμενο από τα παλιά. «Την προηγούμενη φορά δεν πήγαν καλά τα πράγματα. Κι άμα ξανασυμβούν τα ίδια;». Καλός ο προβληματισμός σου δε λέω, ποια είναι όμως η λύση; Να μείνεις για πάντα μόνος και έρημος; Για αρχή το «πάντα» είναι λέξη τεράστια και ασήκωτη. Το προσωρινό λοιπόν δίλημμα που προκύπτει είναι: ανοίγεις την πόρτα στον καινούριο έρωτα, κινδυνεύοντας να φας πανηγυρικά τα μούτρα σου ή μένεις ασφαλής στη μοναχικότητά σου;

Όπως και να το κάνουμε, έχει άλλη ελευθερία το να είσαι μόνος. Δεν έχεις να δώσεις λόγο σε κανέναν. Πας με την παρέα σου παντού, χωρίς να σε νοιάζει αν τύχει και δεις κάποιο πρώην ταίρι στην παρέα ή τριγύρω, μπορείς να φλερτάρεις περισσότερο, έχεις όλο το κρεβάτι δικό σου και γενικά φτιάχνεις μια δικιά σου τακτοποιημένη, άνω-κάτω ρουτίνα. Με τη σχέση, είναι αλλιώς τα πράγματα. Έχεις ένα χάδι, έχεις κάποιον να παίζετε ένα επιτραπέζιο (κάθε είδους) ό,τι ώρα θες, μια γλυκιά καλημέρα το πρωί. Έχει τη χάρη του κι αυτό, μην το μικροποιούμε. Το θέμα έγκειται στο αν έχεις τη θέληση να προσπαθήσεις ξανά, όποιες κι αν είναι οι συνέπειες. Γιατί να αφήσεις κάποιον που σου αρέσει, μόνο και μόνο από φόβο μήπως κάτι στραβώσει; Ακόμη και αν σε θέματα καρδιάς δεν είναι τίποτα χαζό ή ανούσιο, αυτό δε νομίζεις ότι είναι λιγάκι άτοπο;

Το θέμα είναι πως κινούμαστε σε ένα φαύλο κύκλο. Μόνη μας σωτηρία, να τύχει το δέκα το καλό και να λήξει έτσι θετικά η όλη ιστορία. Αλλά μέχρι τότε πρέπει να το ζούμε κινούμενοι στην τροχιά του. Ο έρωτας είναι έρωτας και χωρίς αυτόν αλλάζουμε. Γινόμαστε πιο σκληροί και αποκτούμε και μερικά θέματα εμπιστοσύνης. Αν του δώσουμε όμως την ευκαιρία όλα γίνονται. Χωρίς πιέσεις. Άμα σου βγαίνει, γιατί όχι; Ναι, δε λέμε πως δεν υπάρχει κίνδυνος αλλά και πάλι μήπως παίζει και αυτός το ρόλο του στο να γίνουν όλα λίγο πιο γλυκά; Η ζωή μας προκαλεί κάθε μέρα. Πρέπει να την αντιμετωπίζουμε. Έτσι μπορούμε να λέμε πως κερδίσαμε άλλη μια μάχη ακόμα κι αν πιστεύουμε πως δεν πρόκειται να κερδίσουμε τον πόλεμο. Δοκιμάζοντας νέα πράγματα, μαθαίνουμε πώς να αντέχουμε παραπάνω.

Ο άνθρωπος δεν είναι γεννημένος για να μένει μόνος. Ας το δούμε και ιστορικά το θέμα. Είμαστε αγέλη. Χρειαζόμαστε αυτούς που θα έρθουν μαζί μας σε κάθε μάχη. Γιατί και ο έρωτας μια μάχη είναι. Αυτή που πρέπει να δώσουμε αν θέλουμε να βρούμε εκείνον τον επονομαζόμενο «μεγάλο έρωτα». Εκείνο το ξεχωριστό άτομο για μας. Εκείνον που θα κάνει κάθε δισταγμό να φαντάζει σχεδόν αστείος και που θα μας θυμίσει ότι ο έρωτας είναι για εκείνους που τολμάνε να τον ζήσουν.