Όταν περνάνε οι Πανελλαδικές καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν τα πάντα

Φτάνουν στην αρχή και το τέλος τους οι Πανελλαδικές και το πέρασμά τους σηματοδοτεί το και τέλος μίας μεγάλης περιόδου -ολόκληρης της μέχρι τότε ζωής μας. Είμαστε φοιτητές, η ταυτότητά μας διαφοροποιήθηκε μετά από δώδεκα χρόνια κι ο μαθητικός ρόλος δε μας ακολουθεί πλέον και δε μας στιγματίζει.

Είμαστε ανεξάρτητοι -ενδεχομένως όχι όλοι οικονομικά αλλά σίγουρα έχουμε ανεξαρτησία επιλογών και κινήσεων. Τα ωράριά μας αλλάζουν όπως κι οι επιδιώξεις μας. Είναι η περίοδος της δικής μας αυτοδιάθεσης. Οπότε διαθέτουμε τον εαυτό μας όπως εμείς επιθυμούμε.

Στη σκέψη μας έρχονται αναμνήσεις απ’ τα σχολικά μας χρόνια. Ίσως τα όνειρα μας συχνά-πυκνά να εμπεριέχουν άλυτες μαθηματικές εξισώσεις ή ατέλειωτα κεφάλαια ιστορίας που πρέπει να αποστηθίσουμε. Όλα αυτά πλέον αποτελούν παρελθόν. Ένα σκοτεινό παρελθόν που ιδίως τον πρώτο καιρό των σπουδών μας δε θέλουμε ούτε καν να θυμόμαστε. Έχει σβηστεί απ’ το ασυνείδητό μας κι έχει πάψει να βασανίζει συνεχώς το μυαλό μας. Αγνοούμε τα πάντα που μπορεί να μας θυμίζουν την προσπάθεια που καταβάλαμε.

Ο χρόνος, όμως, περνάει και στο πέρασμά του παίρνει το μίσος και τη φοβία που είχε δημιουργηθεί μέσα μας για αυτή την -ομολογουμένως σκληρή- διαδικασία, που ονομάζεται Πανελλαδικές. Πλέον μπορούμε να πούμε, υπό την ασφάλεια που μας προσφέρει το πέρας της διαδικασίας αυτής, ότι έχουμε ορισμένες θετικές αναμνήσεις, οι οποίες είναι αυτονόητο ότι δεν αφορούσαν τα μαθήματα αυτά καθ’ αυτά αλλά τις στιγμές που βιώσαμε μέσα στις τάξεις, τον χαβαλέ και τα πειράγματα.

Γιατί και τότε ήμασταν άνθρωποι όσο κι αν θέλουμε να απαρνηθούμε την ανθρώπινη πτυχή του εαυτού μας εκείνη την περίοδο, που μας φαίνεται τώρα -σε βάθος χρόνου- πως δρούσε σαν μηχανή. Ήμασταν άνθρωποι και βιώναμε χαρές, τις οποίες έχουμε ηθελημένα διαγράψει μέσα στο χαοτικό άγχος που κυριαρχεί όταν σκεφτόμαστε τα σχολικά μας χρόνια. Ας αναγνωρίσουμε ότι κάπου ανάμεσα στις απογοητεύσεις και στην πίεση, υπήρχαν μικρές στιγμές χαράς κι αισιοδοξίας. Ας αναγνωρίσουμε ότι ο κόπος μας επέφερε κάποια θετικά αποτελέσματα.

Ας δούμε πού είμαστε τώρα, τι έχουμε καταφέρει. Τώρα καταλαβαίνουμε ότι οι Πανελλαδικές δεν ήταν τα πάντα. Δεν επρόκειτο να καθορίσουν την προσωπικότητά μας και το ποιοι γίναμε. Μία ενδεχόμενη αποτυχία δε θα επέφερε το τέλος του κόσμου -όσο κι αν βλακωδώς το πιστεύαμε τότε. Μία αποτυχία δε θα σήμαινε την ολική μας αποτυχία ως άνθρωποι ούτε την υπονόμευση των ικανοτήτων μας. Είμαστε πολύ μεγαλύτεροι από μία απλή δοκιμασία που περνά η πλειονότητα των ανθρώπων και σαφώς αυτή δεν μπορεί να μας κρίνει.

Κοιμόμασταν και ξυπνούσαμε με τις ίδιες σκέψεις. Με την ολοκλήρωση των εξετάσεων -ως δια μαγείας- όλες οι προϋπάρχουσες σκέψεις μας εξαφανίστηκαν. Οι Πανελλαδικές ως θεσμός δεν πρόκειται να σταματήσουν να υπάρχουν – απ’ όσο γνωρίζουμε τουλάχιστον, όχι τόσο άμεσα. Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που θα κληθούν να περάσουν την ίδια δοκιμασία και να αντιμετωπίσουν τους ίδιους φόβους με όλους εμάς που την έχουμε ολοκληρώσει, όπως το πέρασαν και τόσοι πριν από μας.

Υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που για ένα χρόνο θα ζήσουν στη δική τους κόλαση και μόλις αυτός τελειώσει δε θα έχουν ένα στόχο στη ζωή τους. Το κενό αυτό προκύπτει απ’ την αποκλειστική προσήλωση. Ο στόχος είναι σημαντικός -αυτό είναι αδιαμφισβήτητο- ωστόσο ας μην ξεχνάμε ότι αυτό που αρχικά επιθυμούσαμε ήταν να μπούμε στη σχολή που θέλουμε κι όχι να χάσουμε τον εαυτό μας στην προσπάθειά μας να μάθουμε απ’ έξω τις μεταφράσεις ατέλειωτων λατινικών κειμένων.

Η προσπάθειά μας γίνεται μόνο για εμάς, διότι θέλουμε να την καταβάλουμε. Θυμηθείτε ότι όταν τελειώσει όλο αυτό θα φαντάζει πολύ μικρό μέσα στο μυαλό σας. Οι Πανελλαδικές δεν είναι τα πάντα.