Στις μέρες και στην κοινωνία που ζούμε, για κάποιον περίεργο λόγο νομίζουμε πως το να κατακρίνουμε τον απέναντί μας είναι μια καθημερινή συνήθεια όπως το να πίνουμε καφέ το πρωί και γι’ αυτό εξασκούμε το χόμπι του κουτσομπολιού επί καθημερινής βάσεως.
Δεν τους παίρνει όλους η μπάλα, να μην τα γενικεύουμε όλα, αλλά πια έχουμε παρεξηγήσει τις έννοιες και πιο συγκεκριμένα την έννοια του κουτσομπολεύω με την έννοια του κατακρίνω. Το να κουτσομπολεύεις είναι το να συζητάς για κάποιον άνθρωπο και τις πράξεις του κακόβουλα, αλλά ίσως και καλόβουλα κι επίσης το να διαδίδεις φήμες ανεξαρτήτως του αν ισχύουν ή όχι. Το να κατακρίνεις κάποιον όμως, σίγουρα δεν έχει θετική ή καλόβουλη πλευρά, είναι το να κατηγορείς και να καταδικάζεις κάποιον για μια πράξη του που -κατά τη γνώμου σου- δεν ήταν σωστή.
Την είδαμε όλοι μας κριτές και τιμωροί και παίρνουμε στα χέρια μας τη μοίρα των άλλων. Μια μικρή ναρκισσιστική διαταραχούλα την έχουν μερικοί ορισμένοι και νιώθουν την ανάγκη να αξιολογήσουν τους γύρω τους ενώ οι ίδιοι είναι τέλειοι όπως ακριβώς είναι.
Το κουτσομπολιό, γνωστό και ως gossip, λίγο-πολύ το κάνουμε όλοι μας σε κάποιες περιπτώσεις. Να μη μάθουν οι φίλοι μας τι έκανε ο συμμαθητής μας απ’ την πρώτη δημοτικού στο φεστιβάλ που τον είδαμε; Να μην ενημερώσουμε το ταίρι μας για τις νέες κατακτήσεις κάποιου κοινού γνωστού και για το πως είναι όλες σκάρτες;
Αυτό είναι το κουτσομπολιό της ενημέρωσης μιας και το κάνουμε για να ενημερώσουμε κάποιους για τις κινήσεις και τις ζωές κάποιων άλλων. Υπάρχει κι η άλλη πλευρά όμως, είναι κι αυτοί που κάθονται σε μια παρέα στο καφέ και πέφτει σχολιασμός για τον κάθε ένα που περνάει από μπροστά, διπλά ή κι από πίσω τους.
Δεν αφήνουν λεπτομέρεια να πέσει κάτω κι όλα πρέπει να τα σχολιάσουν, να τα κουτσομπολέψουν και να βρουν όλα τα ελαττώματα που έχει ο κάθε άνθρωπος που πήγε να πιει έναν καφέ να ξεσκάσει.
Είναι δικαίωμά σας να ασχολείστε με τον κόσμο και να τον κουτσομπολεύετε, αλλά μη νομίζετε ότι εσείς δε σχολιάζεστε. Γιατί όλοι αυτοί που έχουν την επίκριση σαν δεύτερη γλώσσα δε δέχονται να τους κουτσομπολεύουν.
Είναι τραγική ειρωνεία το πώς όταν ένας άνθρωπος που καθημερινά κουτσομπολεύει και κατακρίνει τους άλλους, όταν μάθει πως τον σχολιάζουν γίνεται έξω φρενών και δεν το ανέχεται. Μα τι λες άνθρωπέ μου; Νομίζεις πως είσαι ο μόνος με το «δικαίωμα» αυτό;
Ξαφνιάζεσαι με το θράσος μερικών που τολμούν να φέρουν το όνομά σου στο στόμα τους; Αναρωτιέσαι με ποιο δικαίωμα χτενίζουν την προσωπική σου ζωή; Πως εσύ που κουτσομπολεύεις τους άλλος κι αυτός που κουτσομπολεύει εσένα είναι δυο διαφορετικά πράγματα; Μα στην ουσία είναι ακριβώς το ίδιο.
Αν έχεις τα μπαλάκια να σχολιάσεις όποιον θες και να τον κατακρίνεις για τις πράξεις του, τότε να έχεις τα μπαλάκια να δεχτείς το γεγονός ότι κι οι άλλοι θα κάνουν το ίδιο για σένα. Ή θα τους κατακρίνεις ή θα σωπάσεις γιατί μια μέρα θα έρθει η σειρά σου και τότε θα είναι γιατί έχεις όντως δώσει αυτό το δικαίωμα. Τόσο απλό, τόσο κατανοητό.
Όλοι μας έχουμε κουτσομπολιά για κάτι που ειπώθηκε, έγινε, ακούστηκε να διαδώσουμε και να κάτσουμε να αναλύσουμε, αλλά εκείνη τη στιγμή έχουμε να πάρουμε μια απόφαση. Είναι κάτι που μας αφορά άμεσα, είναι κάτι δικό μας αυτό που είμαστε έτοιμοι να μοιραστούμε; Είμαστε εμείς οι ειδικοί στο να κρίνουμε τι είναι σωστό και τι λάθος και ποιος έσφαλλε;
Τα συμπεράσματα δικά σας.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
