Αυτός που σταματά να μάχεται σε έναν πόλεμο, είναι αυτός που κατέκτησε όσα θέλησε.
Όσο μεγαλώνω, γιατί ας μη γελιόμαστε μεγαλώνω όπως και εσύ, όλο και πιο δύσκολα πιστεύω.
Κάπου κάπου ανακαλύπτω αγνές προθέσεις και διαθέσεις, τότε τις αγκαλιάζω και πορεύομαι. Άλλοτε κυκλοφορώ και οπλοφορώ και γίνομαι επικίνδυνη.
Το να βάλω σε σειρά τις σκόρπιες σκέψεις είναι μια διαδικασία που ξεβολεύει. Όχι μόνο εμένα αλλά και εσένα. Ξεβολεύει γιατί σηκώνει το μαύρο πανί και τα βλέπεις όλα τόσο καθαρά λες και τα έλουσες με αμονιαζόλ.
Είναι το σημείο που παύεις να εθελοτυφλείς. Ανοίγεις τα μάτια, τα χέρια και λες εδώ είμαστε, ανοίξατε πυρ. Η μεγάλη αυτή ώρα έρχεται όταν την έχεις μεγαλύτερη ανάγκη κι εκεί που πετούσες τα ρούχα σου για να δοθείς, θέλεις να ντυθείς και να τρέξεις να κρυφτείς κάπου που κανείς δε θα μπορεί να σε πάρει μάτι.
Οι άνθρωποι αγαπιούνται με κλειστά μάτια, κλειστές καρδιές, κλειστές πόρτες.
Οι άνθρωποι δεν αγαπιούνται. Και ούτε μελό να σου ακουστεί, ούτε να πεις μα τι μαλακίες γράφει τώρα το κορίτσι.
Το κορίτσι δεν το ξέρεις μα την αγάπη του φωνάζεις πως θέλεις να τη μάθεις, σχεδόν παρακαλάς γονατιστός κάθε βράδυ για να σου χτυπήσει την πόρτα λες και είναι κανά delivery και κάνει διανομές κατ’οίκον.
Η συναισθηματική αποσυμφόρηση μέσω της σωματικής επαφής όσο ευχάριστη και αν είναι μοιραία σου φέρνει συμφόρηση.
Θέλεις, μα φυσικά θέλεις, δεν είμαστε και βλάκες, αλλά δε θέλεις κιόλας.
Θέλεις την ανάσα πριν από τη δέσμευση της αποκλειστικότητας, αλλά δε θέλεις το τελικό αποτέλεσμα το οποίο είναι η δέσμευση.
Ο φόβος της δέσμευσης, ας γελάσω. Δεν υπάρχει τέτοιος φόβος. Ο φόβος ότι εκεί έξω υπάρχει κάτι καλύτερο και μήπως χάσεις την ευκαιρία, ναι αυτό τον φόβο τον παραδέχομαι και τον δέχομαι. Τον έχω νιώσει και εγώ.
Ανθρώπινος, εγωιστικός, ταιριάζει γάντι στην αλαζονική και αχόρταγη φύση μας.
Ναι, αυτός είναι ο φόβος σου.
Η αμφισβήτηση και η αμφιβολία σε βάζουν σε γόνιμες διαδικασίες, ασχέτως αν τους περισσότερους τους ωθούν σε αυτοτραυματισμό.
Τριγυρνάμε και οι μεν και οι δε στην ελεύθερη αγορά, σαν τα μισά που είναι βέβαιο πως δεν θα βρουν το ολόκληρο.
Δεν δυστυχώ διόλου. Ακόμη κι έτσι θα επιβιώσουμε. Μαθημένοι είμαστε. Κουτσουρεμένοι σε μια εικονική πραγματικότητα πλάθουμε το μύθο μας τόσο μεθοδικά, μέχρι που το τρώμε κι εμείς το παραμύθι.
Φαντάζει τόσο δύσκολο να σου εξηγήσω, διότι η κατανόηση έχει αρχίσει να πεθαίνει.
Ζούμε με την παρανόηση σφιχταγκαλιασμένοι, αλλεργικοί στην περιπέτεια, στο διαφορετικό, στο νέο, στη ροή των πραγμάτων και των καταστάσεων, στον άνθρωπο που θα έρθει και άθελά του θα αναδύσει τις προσωπικές αναπηρίες μας.
Είμαστε ελεγκτικά φρικιά των έσω μας και αυτό να ξέρεις καμιά γοητεία δεν έχει. Το να εκτεθούμε, να κάνουμε ένα λάθος είναι τρόμος και φόβος τόσο για εμάς τους ίδιους όσο και για τον απέναντι.
Δε σου κουνάω το δάχτυλο, δεν είμαι καλύτερη από εσένα. Μα αν μπορείς εσύ να γίνεις καλύτερος μέσα από εμένα, αυτό θα ήταν μια πρόοδος που δυστυχώς δε θα συμβεί γιατί όλοι μας θέλουμε να δείχνουμε οι πιο δυνατοί.
Κι έτσι κάνουμε sex για να αποφύγουμε τις σχέσεις. Μόνο τόσο κοντά μπορούμε να έρθουμε.
Κι αυτό το ένα που δήθεν γινόμαστε, το ένα, το στιγμιαία ολόκληρο, η χαραμάδα που ανοίγουμε για να νιώσουμε, να μας νιώσουν, χα, γελάω αλήθεια γελάω, μια φτωχή προσπάθεια εξαγοράς της αιωνιότητας, ένα έναντι στον θάνατο, στο τέλος που το φοράς καπέλο στην επαφή εξ’αρχής. Ένα παιχνίδι που ποτέ δε χορταίνεις.
Προσομοιώσεις σχέσεων που καταλήγουν σε χρόνο ρεκόρ να έχουν δραματικό τέλος, ένας παρ’ολίγον έρωτας που κρίθηκε εσπευσμένα ακατάλληλος, δυο άνθρωποι που εγκυμονούσαν μια σχέση αλλά απέβαλαν.
Προχωράς. Οριστικά μόνος, αμετάκλητα ασφαλής ζεις στην αντανάκλαση της σύγχυσης.
Sex για μια αγκαλιά, sex για μια επιβεβαίωση, sex χωρίς καμιά ελευθερία για ειλικρίνειες (πού καιρός για ειλικρίνειες), sex χωρίς δεσμεύσεις. Απλά sex.
Δε θα ηθικολογήσω, αλλά φίλε μου, ήμαρτον πια με αυτή την γιαλαντζί σεξουαλική απελευθέρωση. Φαστφουντάδικο γίναμε. Και αν ξέραμε τι θέλαμε ο καθένας τότε θα σου έλεγα με γεια μας με χαρά μας, αλλά δυστυχώς σχεδόν κανείς δεν ξέρει τι διεκδικεί και που πάει.
Φυσικά όλοι έχουμε τη γνώση πως πρέπει να το κάνουμε για να αποφύγουμε τη δέσμευση αλλά ομολογώ πως η μόνη δέσμευση είναι συνήθως μέσα στο μυαλό σου.
Οι προσδοκίες που δημιουργούμε, τα θέλω του άλλου, τα δικά μας και η μηδαμινή διάθεση να ακουμπήσουμε κομμάτια μας στα χέρια του.
Το sex είναι εξουσία δεν το αμφισβητώ αυτό. Είναι υπέροχο όταν γίνεται από ανθρώπους που ξέρουν να τιμήσουν τον παρτενέρ τους αλλά επέτρεψέ μου να συμπληρώσω πως η επιβολή του είναι ο έρωτας, το αίσθημα, το συναίσθημα, η αντίδραση, το «τι κάνω τώρα εγώ εδώ» και το «για όσο».
Είναι ένα ταξίδι, μια πρόσκληση, μια πρόκληση να δοκιμαστείς έξω από όσα έχεις μάθεις, έξω από όσα εμπόδια έχεις δημιουργήσει σχολαστικά μέσα στο υπέροχο κεφάλι σου.
Γιατί υπάρχει και συναίσθημα, και όσο και να θέλεις να το αποφύγεις δεn μπορείς.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
