Η αγάπη προϋποθέτει μοίρασμα.
Μια βασική αρχή την οποία και αποφεύγεις. Δεν θα πω πως είσαι παρτάκιας, δε θα κρίνω εγώ ποιος είσαι και τι κάνεις.
Θα μιλήσω όμως για αυτό που ζω σε καθημερινή βάση.
Και δεν θα πούμε ψέματα εδώ. Μόνο αλήθειες.
Πριν κάποια χρόνια είχα ακούσει την παρομοιώδη φράση να βγαίνει από τα χείλη φίλου.
“Τι να την κάνω την Πηνελόπη; Την αγαπάω, την λατρεύω, αλλά δε μπορώ, δε θέλω προβλήματα. Θέλω να περνάω καλά.”
Τον ρώτησα τι ακριβώς εννοεί. Η Πηνελόπη διόλου προβληματική δεν ήταν, το γνώριζα από πρώτο χέρι. Και μέσα στην αναμπουμπούλα του το αμόλησε.
“Να, τώρα τελευταία έχει προβλήματα στη δουλειά, και θέλει να τα μοιράζεται μαζί μου”.
Τι μας λες, Γιάγκο Δράκο, που δεν αντέχεις λίγο δράμα παραπάνω πέρα από το δικό σου;
Η κοπέλα σου σε εμπιστεύεται, σε θεωρεί δικό της άνθρωπο, προσπαθεί να σου μιλήσει όχι για να της λύσει το πρόβλημα αλλά για να χαλαρώσει και να το δει πιο ψύχραιμα κι εσύ δεν μπορείς να διαθέσεις λίγο από τον πολύτιμό σου χρόνο για να την ακούσεις;
Αυτή ήταν η απάντησή μου. Να μην στα πολυλογώ το κορίτσι μια χαρά είναι σήμερα. Ο φίλος μου πάλι κάνει ψαροντούφεκο στα μπαρ ως γνήσιο μπακούρι. Τα ήθελε και τα έπαθε. Θα ήθελε πολύ να ακούσει την Πηνελόπη και τα μικροπροβλήματα της γιατί την ήθελε αυτό είναι αλήθεια, ήταν ότι καλύτερο του έχει συμβεί, αλλά δυστυχώς την ήθελε υπό προϋποθέσεις.
Όπως και εσύ!
Και αυτό είναι κομμάτι δύσκολο, άνθρωπε!
Η απροβλημάτιστη γκόμενα λοιπόν να σε ενημερώσω φίλε μου αναγνώστη και εσένα καλέ μου, που κάθεσαι τώρα στη γωνίτσα σου και με κοιτάς σαν το κουτάβι, ότι δε συνάδει με το μοίρασμα που προανέφερα.
Πάρε καλύτερα ένα αμπαζούρ, να το ανοίγεις και να το κλείνεις ό,τι ώρα σε βολεύει, και άσε με και μένα να πάω στην ευχή της Παναγίας και να μην έχω να σηκώνω μαζί με τα δικά σου και τα δικά μου.
Μονόπλευρο το παιχνίδι που θέλεις να παίξουμε, δε βρίσκεις; Εσύ να μιλάς, εγώ να συμφωνώ, να μ’αγαπάς, να σ’αγαπώ, να περνάμε καλά, να είμαστε ευτυχισμένοι, να μου λες τα δικά σου και εγώ να ακούω με κατανόηση σαν άλλος Δαλάι Λάμα, αλλά όταν έχω εγώ σειρά να ρίξω το κλάμα εσύ πουθενά.
Όχι αγάπη μου. Έτσι δεν θα έρθουμε πιο κοντά, αλλά θα βαρέσουμε διάλυση σε χρόνο καλύτερο και από αυτόν του Κεντέρη.
Πώς καλέ μου να είσαι ο άνθρωπος μου, όταν το παίζεις Κινέζος κάθε φορά που προσπαθώ να μοιραστώ μαζί σου τα θέματά μου;
Όταν στα δύσκολα τα δικά μου την κάνεις διακριτικά με ελαφρά, αλλά έλα μου που σε παίρνω χαμπάρι και μου γυρίζεις τα μυαλά.
Και στα έχω πει μια, στα έχω πει δυο, τρίτη δεν έχει. Είπαμε, καλά τα σ’αγαπώ, αλλά αν δεν παίζει κατανόηση και συμπαράσταση κλάφτα Χαράλαμπε.
Και όχι, δεν ψάχνω ψυχολόγο. Δεν θέλω φίλους, έχω. Αλλά δε ξαπλώνω μαζί τους, και ούτε διαχωρίζω τους ανθρώπους σύμφωνα με την χρηστικότητά τους.
Απλά θέλω μια φορά να μπορώ να πω και εγώ πως έχω θέματα. Να ακούσω ένα θα περάσει, να προσφερθείς να δώσεις μια λύση και ας μην την δεχτώ, αρκεί να μ΄ακούσεις και να νιώσω πως με νιώθεις.
Δεν θέλω αναλύσεις. Απλά να σκεφτείς πως είναι ουτοπικό να φαντάζεσαι ότι όλα βαίνουν καλώς στη ζωή μου και πως υπάρχουν και στιγμές που θέλω εγώ να κρυφτώ στην αγκαλιά σου και να τσαλακωθώ.
Δε γίνεται η Μαρία να ξέρει περισσότερα από εσένα για την καθημερινότητά μου, για τον προϊστάμενο που μου έχει κάνει τη ζωή μου κόλαση, για τον θείο μου που έχει την κακιά αρρώστια, για τους χρόνους που δε βγαίνουν στο μεταπτυχιακό.
Και μη πεις ότι δεν έχω προσπαθήσει να σου μιλήσω. Μην πεις ότι δεν έχω κάνει υπομονή όταν παίρνεις αυτή τη φάτσα του φυγόπονου.
Δε θα σταυρωθούμε κιόλας στο όνομα της αγάπης μας. Δεν είμαι ο Χριστός καλέ μου.
Α, και τώρα που το θυμήθηκα. Τις λάμπες μπορώ να τις βιδώνω και μόνη μου. Έτσι απλά να ξέρεις.
Συντάκτης: Μαρία Κωφίδου
