Ο απλός και σοφός λαός λέει πως ένα παιδί από την κοιλιά της μάνας του ακόμα, είναι προορισμένο να κουβαλήσει το δικό του σταυρό.
Το πρώτο κλάμα μετά το κόψιμο του ομφάλιου λώρου είναι το πρώτο σοκ που δέχεται στη νέα του ζωή. Μπορεί να ακούγεται γραφικό ή υπερβολικό, όμως αφήνοντας τους συναισθηματισμούς αυτής της λαϊκής ρήσης, η ίδια η παιδοψυχολογία, αλλά και τα απτά γεγονότα που συμβαίνουν γύρω μας, επιβεβαιώνουν πως από τα πρώτα βήματα της ζωής μας, είμαστε προορισμένοι να αντιμετωπίσουμε προκλήσεις που διαμορφώνουν την προσωπικότητα μας μέχρι και την ενήλικη ζωή μας.
Και μαθαίνουμε τι είναι φόβος, τι είναι η λύπη, η χαρά, η αισιοδοξία, η απογοήτευση και όλα εκείνα τα συναισθήματα που μας δίνουν εμπειρίες και μαθήματα.
Ένα από τα πιο έντονα και περίπλοκα συναισθήματα που βιώνει ένα παιδί, είναι ο φόβος και η απογοήτευση για το αν θα είναι αποδεκτό από το κοντινό περιβάλλον του και κατ’ επέκταση από την κοινωνία. Είναι αυτή η αγωνία αν θα το αγαπούν, αν θα το σέβονται και θα το υπολογίζουν.
Οι πρώτοι δέκτες αυτής της αγωνίας; Οι γονείς.
Υπάρχουν διάφορα είδη γονιών. Οι αυταρχικοί, οι ανεκτικοί ή αποστασιοποιημένοι. Είναι γεγονός όμως, πως κάθε παιδί ανεξαρτήτως από το είδος γονιού που του αντιστοιχεί, πάντα αποζητά την επιβεβαίωση, η οποία οδηγεί σε μικρό ή μεγάλο βαθμό σε μια σχεδόν ενστικτώδη ψυχολογική πίεση.
Κι αυτή η πίεση οδηγεί σε διάφορες υπαρξιακές ερωτήσεις μέχρι και την ενήλικη ζωή.
«Νιώθουν άραγε οι γονείς μου περήφανοι για ‘μένα; Είμαι ικανός να ανταποδώσω αυτά που μου έχουν προσφέρει; Θα μπορέσω να γίνω και εγώ επιτυχημένος σαν αυτούς; Αν δεν τα καταφέρω, θα τους απογοητεύσω;»
Η αλήθεια είναι πως οι απαιτήσεις της σημερινής κοινωνίας να αναπαράγει αψεγάδιαστους και επιτυχημένους ανθρώπους, υπερτονίζει συνεχώς αυτό το φόβο για την επιτυχία. Και έτσι «φτιάχνονται» καλά κουρδισμένα ανθρώπινα ρολόγια.
Ρολόγια που πρέπει να είναι πάντα ρυθμισμένα σύμφωνα με τους ρυθμούς που επιτάσσει η κοινωνία. Γυαλισμένα, χωρίς ίχνος σκόνης, χωρίς σημάδια κατωτερότητας, χωρίς συναισθηματικές γρατζουνιές.
Όλοι οι δείχτες πρέπει να δείχνουν τη σωστή ώρα προς την επιτυχία. Ο χρόνος είναι αμείλικτος και τα δευτερόλεπτα περνούν, αφήνοντας καλά κρυμμένη ακόμα και την πιο βαθιά πληγή. Αφήνοντας καλά κρυμμένη την αγωνία αν θα γίνω κάποτε το καλύτερο ανθρώπινο ρολόι της αγοράς. Τι γίνεται όμως όταν αυτά τα ρολόγια αρχίζουν και σκουριάζουν;
Άνθρωποι άγονται και φέρονται κουβαλώντας βαριά συναισθηματικά φορτία. Κατηγορούν τον εαυτό τους στην πρώτη κακοτοπιά, που δεν ήταν ικανοί να τα καταφέρουν. Φορούν για λίγο τις γελαστές τους μάσκες και το βράδυ τις βγάζουν αποκαρδιωμένοι.
Ακούς τριανταπεντάρηδες να βρίζουν τον εαυτό τους που δεν μπορούν να γίνουν επιτυχημένοι δικηγόροι σαν τον πατέρα τους.
Βλέπεις νέα κορίτσια με όνειρα, να ψιλοζηλεύουν, επειδή δεν μπορούν να φτάσουν την καριέρα της διεθνούς φήμης τραγουδίστριας μητέρας τους.
Πας να αγγίξεις ανθρώπινα χέρια και τα βλέπεις να τραντάζονται, επειδή δε βρέθηκε ένας χριστιανός να τα χαϊδέψει και να τους πει, «Μπορείς να το κάνεις».
Παντού μυρίζεις αυτή τη σαπίλα που αναδύει το ανθρώπινο κορμί, όταν αποτυγχάνει να γεμίσει με περηφάνια τα πνευμόνια των ανθρώπων που σε μεγάλωσαν.
Είναι τελικά πολύ περίεργος αυτός ο μηχανισμός της επιβεβαίωσης. Θα μπορούσε κανείς να δικαιολογήσει αυτούς που διαθέτουν καταπιεστικούς γονείς, αφού αυτή η καταπίεση τους οδηγεί στην ανασφάλεια και στο φόβο της αποτυχίας, όμως πώς μπορεί να εξηγηθεί το γεγονός ότι αυτοί που έχουν πιο διαλλακτικούς και αποστασιοποιημένους γονείς, έχουν το μεγαλύτερο πρόβλημα;
Είναι πράγματι περίεργο, όμως είναι αλήθεια ότι αυτοί που ένιωσαν πως οι γονείς τους δεν τους κατηγόρησαν και δεν τους επέκριναν, είναι περισσότερο δυστυχισμένοι.
Ζουν συνεχώς με την αμφιβολία και κάνουν πάντα της ίδια σκέψη, «Δε μπορεί να μην έχουν κάτι να μου καταλογίσουν, άρα αδιαφορούν, άρα τους έχω απογοητεύσει, άρα σίγουρα φταίω».
Και έτσι οδηγούνται από το ένα λάθος στο άλλο με καταστροφικές συνέπειες για τη δουλειά τους, τη σχέση τους, την προσωπικότητα τους.
Γίνονται περισσότερο μίζεροι, από την ίδια τη μιζέρια που νιώθουν. Και δυστυχισμένοι. Πολύ δυστυχισμένοι μ’ ένα σύννεφο άγχους να τους καταπλακώνει.
Όπως και να ‘χουν τα πράγματα, τα ενστικτώδη συναισθήματα δεν μπορείς καθόλου εύκολα να τα ελέγξεις, μπορείς όμως να τα εξελίξεις. Ο καθένας από εμάς είναι μια μοναδική προσωπικότητα με τα καλά του και τα κακά του.
Μην προσπαθείτε να μιμηθείτε, για να νιώσετε πετυχημένοι. Μπορείτε απλά να θαυμάσετε και να κρατήσετε αυτά που σας ταιριάζουν ή τελικά να ανακαλύψετε αυτά που δε σας ταιριάζουν.
Μη θαρρείτε πως θα κάνετε περισσότερο περήφανους τους γονείς σας, επειδή πασχίζετε όλοι σας τη ζωή να τους φτάσετε. Οι άνθρωποι που πραγματικά σας αγαπούν, δεν ενδιαφέρονται να δουν το κακέκτυπο του εαυτού τους σε εσάς.
Είναι ευτυχισμένοι να σας βλέπουν να προοδεύετε, επειδή το καταφέρατε μόνοι σας. Είναι αυτοί που θα χαϊδέψουν την πληγή σας, που θα φουσκώσουν από υπερηφάνεια, όχι γιατί κάνατε τους ίδιους υπερήφανους, αλλά τον εαυτό σας.
Συντάκτης: Χαρά Χρυσάφη
