Τα ανεκπλήρωτα ρομάντζα της εφηβείας

Είσαι έφηβος, δημιουργείς μια φιλική σχέση κι όλα καλά. Όλα καλά, δηλαδή, μέχρι να αναδυθούν μέσα απ’ τη σχέση αυτή μονόπλευρα ερωτικά συναισθήματα που θα σηματοδοτήσουν και την κατιούσα της.

Η εφηβεία είναι μια περίοδος αναπροσαρμογής, θα μπορούσαμε να πούμε, αφού η κατάσταση του παιδιού δεν υφίσταται πλέον, παρά μόνο μετατρέπεται σε κατάσταση εφήβου. Αυτή η μετάβαση, λοιπόν, σημαίνει και την έναρξη της ερωτικής προσωπικότητας, καθώς τα άτομα αρχίζουν να έλκουν, αλλά και να έλκονται. Σ’ αυτόν τον κόσμο όπου οι ορμόνες είναι στα ύψη κι η έλξη επίσης, οι επεισοδιακοί ανεκπλήρωτοι έρωτες έχουν την τιμητική τους.

Είναι λογικό, σε μια ηλικία που ο έρωτας είναι τουλάχιστον εξιδανικευμένος κι η ανάγκη για πειραματισμό μεγάλη, να δημιουργούνται μπλεγμένα συναισθήματα, αφελώς παρερμηνευμένα για έρωτα. Κάπως έτσι, η φιλία που κάνεις στη δευτέρα γυμνασίου, καταλήγει σε έναν παράφορο έρωτα χωρίς ανταπόκριση. Ένα συναίσθημα που σε κάνει κομμάτια, αφού με τα δεδομένα της στιγμής είναι καταδικασμένο να μείνει ανεκπλήρωτο, μιας κι είναι μονόπλευρο. Κι αλήθεια θα το ‘θελες να ήταν αυτός ο μεγάλος έρωτας της ζωής σου.

Και κάπως έτσι, περνά ο καιρός, κυλούν οι μέρες και το μόνο που υπάρχει στο μυαλό σου είναι ένα τεράστιο «γιατί». Γιατί να μην είναι αμοιβαίο αυτό που όσο τίποτα στον κόσμο θεωρείς πως επιθυμείς να ζήσεις. Αφού μάταια κάνεις τα πάντα για να αλλάξεις τα φιλικά και μόνο συναισθήματα του ατόμου που σε ενδιαφέρει, εισέρχεσαι στον κόσμο της απόλυτης παράνοιας, καλωσορίζοντας την εφηβική ερωτική απογοήτευση. Στον κόσμο όπου όλα, μα όλα, έχουν τουλάχιστον τις δεκαπλάσιες διαστάσεις απ’ τις πραγματικές τους.

Η μεγέθυνση καταστάσεων είναι η πλέον χαρακτηριστική συνθήκη για έναν έφηβο, αφού είναι η περίοδος της αμφισβήτησης, της αντίδρασης και των εκρήξεων. Ως εκ τούτου, οτιδήποτε αισθανθούμε διπλασιάζεται, τριπλασιάζεται και πάει λέγοντας. Εν προκειμένω, ο άνθρωπος με τον οποίο περνάς κάποιο χρονικό διάστημα κάνοντας παρέα, μέσα από συζητήσεις και κοινές εμπειρίες σε κάνει να αισθάνεσαι όμορφα κι οικεία, κι έτσι πλάθεται στον νου σαν ο τέλειος σύντροφος. Έλα, όμως, που αυτό είναι μόνο μια ιδέα ενδυναμωμένη απ’ την επιθυμία να ζήσεις πάση θυσία έναν έρωτα!

Είναι συχνό φαινόμενο οι άνθρωποι που κυνηγούν κάτι πολύ να νομίζουν πως το βλέπουν και παντού, λόγω της απεριόριστης λαχτάρας τους. Με τον ίδιο ακριβώς τρόπο, οι έφηβοι δημιουργούν στο μυαλό τους τον έρωτα που θέλουν να βιώσουν και μεγαλοποιούν τα συναισθήματά τους ως το άπειρο. Και κάπως έτσι, μένουν κολλημένοι εκεί, λες και δεν υπάρχει άλλος άνθρωπος στον κόσμο. Λες και δεν τους αξίζει η αμοιβαιότητα. Και κάπως έτσι, ζουν την απόλυτη παράνοια, τον έρωτα που αν ευδοκιμήσει νομίζουν πως θα παντρευτούν μεθαύριο και πως αν όχι, η απόρριψη αυτή θα σημάνει την οριστική λήξη της ερωτικής τους ζωής, αφού θα έχουν χάσει το άλλο τους μισό. Και δώσ’ του τα κλάματα και δώσ’ του οι φωνές και τα δράματα για την τεράστια αυτή αδικία του σύμπαντος.

Κι όλα αυτά, μέχρι να λήξει η κυμαινόμενη περίοδος εκνευρισμού, αδικίας, τρέλας. Γιατί μετά, περνά ο καιρός, περνά κι η εφηβεία κι έρχεται ο αληθινός έρωτας, που σε κάνει να ξεχάσεις αυτόν τον ενθουσιασμό που κάποτε αφελώς βάφτιζες έρωτα. Έρχεται η δική σου πραγματικότητα να σου αποδείξει πως η τότε δική σου αλήθεια δεν ήταν παρά μια ταινία για γέλια και για κλάματα.