Είναι υπέροχο να βλέπεις, ότι, έπειτα από μια περίοδο αδράνειας ο έρωτας επιστρέφει. Ένας ωραίος έρωτας -κι υπάρχουν αλήθεια πολλοί πριν από αυτόν- μπορεί να μείνει στον νου πολύ περισσότερο από μια μακρά πορεία αγάπης. Αυτό που τον κάνει να ξεχωρίζει, είναι ότι σε ξαφνιάζει, σε ερεθίζει, φωτίζει με έναν δικό του μοναδικό τρόπο πτυχές της ζωής σου που είχαν πέσει σε απραξία. Συχνά το φινάλε του το περιγράφουν στενάχωρο κι αποκαρδιωτικό. Πράγμα που από μόνο του κανονικά θα σ’ έσπρωχνε να τον αποφύγεις. Αλλά η στυγνή πραγματικότητα έρχεται και το διαψεύδει καθώς το μυστήριό του δεν παύεις να το αναζητάς.
Όλο αυτό λοιπόν το ερωτικό γεγονός που αρχίζει και λαμβάνει πράξη χωρίς διαπιστευτήρια, προκαλεί ερωτήματα. Δηλαδή, το να αρέσκεσαι σ’ ένα μικρό διάστημα να συμπτύξεις και να προσαρμόσεις όλη την κοσμοθεωρία σου πάνω στη μοναδικότητα ενός άλλου ατόμου χωρίς η επιτυχία να είναι ποτέ εξασφαλισμένη σε κάποιες κοινότητες και δη επιστημονικές, μοιάζει ακατανόητο. Είναι σαν να τους λες, ότι ναι, το ξέρω ότι το φαγητό είναι πικάντικο και στο τέλος θα με πειράξει στο στομάχι, αλλά το σύμπαν θα με λυπηθεί και θα φτάσει το τσούξιμο μέχρι τον ουρανίσκο! Είναι αυτή συνείδηση του ανθρώπου που δεν τον αφήνει να ηρεμήσει αν δεν έχει λύσει όλα τα ερωτηματικά. Πώς γίνεται κάτι τόσο όμορφο κι αισιόδοξο να λήγει στις περισσότερες των περιπτώσεων άδοξα;
Η ανθρωπολόγος Έλεν Φίσερ είναι η πρώτη που προσπάθησε να ρίξει φως στα άδυτα του εγκεφάλου και να εξηγήσει από πού πηγάζουν τα συναισθήματα του έρωτα. Αρχικά διευκρίνισε ότι ανήκει στα βασικά συστήματα του εγκεφάλου, καθώς συμβάλει στη διαιώνιση του είδους. Έπειτα από εξετάσεις ανθρώπων σε εγκεφαλικούς τομογράφους και μελέτη στα κυκλώματα της ευφυΐας, κατέληξαν ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια ορμή. Τρία είναι τα σημεία που ενεργοποιούνται, του πόθου, του ρομαντικού έρωτα, και του βαθύ συναισθηματικού δεσμού.
Προσωπικά δεν έχω λόγω να διαφωνήσω, μιας κι οι επιστημονικές μου γνώσεις δεν έχουν το επίπεδο που χρειάζεται, αλλά ούτε και να συμφωνήσω, αφού πάλι οι γνώσεις μου δεν είναι αρκετές. Μπορώ όμως να γίνω παρατηρητής και μελετητής όσων λέγονται και να συνεχίσω την αναζήτηση. Στο δια ταύτα λοιπόν, ο έρωτας είναι θέμα χημείας, μιας κι αυξομειώνει τις δόσεις των ορμονών στο σώμα, όταν σου συμβαίνει. Τι είναι όμως η ορμόνη; Είναι μια χημική ουσία που εκκρίνει ο οργανισμός και ρυθμίζει τη συμπεριφορά ενός ατόμου. Ποιος δε θα ήθελε να είναι κάθε μέρα όλη μέρα φουλ από ντοπαμίνη; Ορμόνη της ευτυχίας τη λένε, μιας και προκαλεί ευφορία κι ευχαρίστηση. Οι μετρήσεις λοιπόν της παραπάνω ορμόνης είναι ανεβασμένες όταν ο έρως καραδοκεί. Έχεις ενέργεια, δεν τρως, δεν πίνεις και το μόνο που θες είναι το αντικείμενο του πόθου σου να σ’ ανταμείβει. Ποιος δεν το θέλει άλλωστε!
Επίσης η αδρεναλίνη φουντώνει καθώς το στρες χτυπάει κόκκινο πριν συναντήσετε το αντικείμενο του έρωτα. Κάπως έτσι πάει: τρέμουν τα πόδια, ιδρώνουν οι παλάμες, ξεραίνονται τα χείλη και η σκηνή που ο Travolta χώνει Α shot of Adrenaline στην καρδιά της Ούμα Θέρμαν φαντάζει ελκυστική.
Η Ωκυτοκίνη πάλι, που εκκρίνεται κατά τη διάρκεια του οργασμού, εξ ου και η ορμόνη της αγάπης, λέτε να μην είναι στα ύψη; Άρα σύμφωνα με την Φίσερ, ο έρωτας είναι εθισμός, καθώς σε πειράματα εθελοντών που ήταν ερωτευμένοι είτε με ανταπόκριση, είτε χωρίς, υπήρχε δραστηριότητα στις περιοχές του εγκεφάλου που συνδέονται με τις εξαρτήσεις: την κοκαΐνη, το αλκοόλ, τη νικοτίνη και τα λοιπά.
Δε γνωρίζω αν όλες αυτές οι ενδείξεις και διαπιστώσεις είναι τα επακόλουθα της τεχνολογίας και του διακαή πόθου μας να κατακτήσουμε κάθε ίντσα που κινείται στον πλανήτη. Ή αν από την άλλη, είναι ανακαλύψεις με ορθότητα που μένανε τόσο καιρό κρυμμένες μιας και δεν υπήρχαν τα μέσα ή γνώσεις για να τις στοιχειοθετήσουν. Έχουμε μια πληροφορία ότι υπάρχει έρωτας.
Προσπαθούμε λοιπόν να στήσουμε μια ιστορία για να βγάλουμε ένα νόημα. Παλιότερα, ό,τι δεν μπορούσε να εξηγηθεί γινότανε θεότητα. Αργότερα, με την πρόοδο και την εξέλιξη έγινε συναίσθημα, τα μαύρα χρόνια του σκοταδισμού δε συζητιόταν καθόλου, σαν κάτι αισχρό και ξεδιάντροπο, μετά ήρθαν τα υπολογιστικά μηχανήματα που λειτουργούν με βάσεις δεδομένων κι ο έρωτας πρέπει πια να προσαρμοστεί σε μια από αυτές για ν’ αναλυθεί. Άρα όλο αυτό είναι μια μεταφορά της ιστορίας στον σημερινό κόσμο ή πραγματική γνώση;
Κλίνω μάλλον προς αυτούς που βγάζουν νόημα από τον κόσμο αλληλεπιδρώντας μαζί του. Δηλαδή, προς την ανθρώπινη νοημοσύνη που σε ξαφνιάζει μπροστά σ’ ένα πρόβλημα η γεγονός που δεν έχεις ξανασυναντήσει δίνοντας τη λύση ή την ανακάλυψη. Στηρίζω τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου, όχι μόνο ως προς τη γενετική του δομή, αλλά κι ως προς τον τρόπο που ο εγκέφαλός μας αλλάζει με την πάροδο των χρόνων, με τη γνώση που αποκτάτε και τις εμπειρίες που βιώνει. Μέσα στο κεφάλι μας -δεν ξέρω με σιγουριά- αλλά υπάρχουν δις νευρώνες με άλλες τόσες διασυνδέσεις και συστήματα. Και μέσα σ’ αυτή τη δαιδαλώδη μορφή, υπάρχει και μια μοναδική ιστορία, ή ένας μοναδικός έρωτας από πίσω. Πώς όλες αυτές οι μελέτες μπορούν να δώσουν μια γενική εικόνα σ’ ένα σύνολο που αποτελείται από μοναδικότητες;
Ο έρωτας είναι ανάγκη. Και σαν κάθε ανάγκη θέλει να καλυφθεί. «Εφόσον είχα ανάγκη ν’ αγαπήσω και ν’ αγαπηθώ, πίστεψα πως ήμουν ερωτευμένος.» Καμύ. Τώρα, πώς καλύπτει ο καθένας την ανάγκη του, είναι ένα άλλο κεφάλαιο. Τα συμπεράσματα δικά σας.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μόνικα Καράμπεη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
