Στους μαθητές σου πάντα θα θέλεις να δώσεις κι άλλα

Πολλές φορές στη ζωή σου νιώθεις ότι αυτό που κάνεις δεν είναι αρκετό, ότι θέλεις και πρέπει να δώσεις πολλά παραπάνω -κι ακόμα κι αυτά τα παραπάνω δε θεωρείς ότι επαρκούν. Όταν μιλάμε για σχέσεις η πρόκληση ενός τέτοιου συναισθήματος φωνάζει από χιλιόμετρα πως χρειάζεται να απομακρυνθείς απευθείας από το άτομο που σε κάνει να αισθάνεσαι έτσι. Όσον αφορά στο θέμα το οποίο θα αναφερθούμε σήμερα όμως, είναι απολύτως φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι.

Φυσικά, το να θέλεις να δίνεις συνεχώς περισσότερα είναι και δείγμα ενός ανθρώπου που επιθυμεί να δίνει τον καλύτερό του εαυτό σε οτιδήποτε αναλαμβάνει. Σαφώς, στον επαγγελματικό τομέα αυτό είναι κάτι επιθυμητό και ίσως το πιο σωστό, αλλά και πάλι θα πρέπει να υπάρξουν τα όρια που θα σου λένε ότι πρέπει να είσαι ικανοποιημένος με τον εαυτό σου.

Ένα τέτοιο επάγγελμα το οποίο σε καλεί να δώσεις όλο και περισσότερα και ποτέ δε νιώθεις πλήρως ικανοποιημένος με όσα έχεις κάνει είναι το επάγγελμα του παιδαγωγού. Πολλοί θα είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν ότι το να εργάζεσαι ως παιδαγωγός είναι κάτι απλό κι εύκολο, εφόσον πηγαίνεις στην εργασία σου λίγες ώρες, έχεις κενά τα σαββατοκύριακα, γιορτές, αργίες και καλοκαίρια κι αν είσαι από τους «τυχερούς» που εργάζονται χρόνια δεν έχεις καν διάβασμα εφόσον έχεις ήδη μάθει την ύλη που πρέπει να διδάξεις απ’ έξω κι ανακατωτά. Είναι όμως, πράγματι έτσι;

Ένας παιδαγωγός που αγαπά αυτό που κάνει και κατά συνέπεια αγαπά τους μαθητές του τόσο πολύ ώστε να κάνει σκοπό της ζωής του να τους κάνει όσο το δυνατόν περισσότερο ολοκληρωμένους πολίτες με κριτική σκέψη κι αρετές, δεν ησυχάζει ποτέ. Βγάζει και ξανά βγάζει φωτοτυπίες με διάφορες σημειώσεις, κάνει σχεδιαγράμματα για να γίνουν πιο κατανοητά όσα λέει η θεωρία του μαθήματος, χρησιμοποιεί χρώματα για να γίνει πιο ευφάνταστο το μάθημα και προσπαθεί να βρίσκει συνεχώς νέους τρόπους διδασκαλίας ώστε να κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον των μαθητών του. Δε μένει στην ύλη γιατί η ύλη είναι απλά ένα κουτάκι το οποίο πρέπει να «μπει» στους εγκεφάλους των παιδιών και να μείνει εκεί, χαρίζοντάς τους τις γνώσεις που πρέπει να πάρουν στη συγκεκριμένη ηλικία. Ο σωστός παιδαγωγός λοιπόν, τους μαθαίνει τα εκτός ύλης, γιατί είναι αυτά που θα τους κάνουν σκεπτόμενους πολίτες και θα τους ανοίξουν την πόρτα για έναν άλλον κόσμο γνώσης και φαντασίας.

Ο παιδαγωγός που δε θέλει απλώς να τελειώσει την ύλη για να γράψουν οι μαθητές του καλά στις εξετάσεις, είναι ο άνθρωπος αυτός που θα τον βρεις χωμένο στα βιβλία να ψάχνει τι άλλο θα μπορούσε να τους δείξει, τι άλλο θα μπορούσε να κάνει για να θέλουν οι μαθητές του να αναζητήσουν περισσότερη γνώση.

Δεν του αρκεί όσα κι αν κάνει και πάντοτε νιώθει ότι δε δίνει το 100% του, αφού έχει μείνει με μια μόνιμη αίσθηση του ανικανοποίητου μέσα του φωνάζοντάς του ότι μπορεί να δώσει παραπάνω και δεν το κάνει- κι ας μην ισχύει κάτι τέτοιο. Είναι πολλά τα βράδια που πηγαίνει για ύπνο και σκέφτεται το ζόρι που είχε η Μαρία να καταλάβει την παρατακτική σύνδεση των προτάσεων, πόσο δυσκολεύτηκε ο Γιάννης να εμπεδώσει την υποτακτική των ρημάτων στα αρχαία ή ο Κώστας τους δεκαδικούς στα μαθηματικά κι η Ελένη τον αλγόριθμο στην πληροφορική.

Οι σκέψεις του αυτές δεν τον οδηγούν να σκεφτεί ότι τα παιδιά δεν μπορούν να καταλάβουν αλλά τον ωθούν στο να ψάξει ο ίδιος νέους τρόπους για να μπορέσουν αυτά τα παιδιά να καταλάβουν με ευκολία καθετί εύκολο ή δύσκολο που θα συναντήσουν στα μαθητικά τους χρόνια. Μα πέρα από αυτό, αυτού του είδους ο παιδαγωγός θα θέλει να είναι δίπλα στον μαθητή του για οποιοδήποτε θέμα εκείνος ζητήσει τη βοήθειά του ή θέλει να το μοιραστεί μαζί του. Θέλει και προσπαθεί να είναι το στήριγμα αυτών των παιδιών στα πάντα.

Αν υπάρχει ελπίδα σ’αυτόν τον κόσμο, την κρατούν τα παιδιά στα χέρια τους. Χρειαζόμαστε περισσότερους παιδαγωγούς-στηρίγματα κι ανήσυχους για να δώσουν παραπάνω και λιγότερους παιδαγωγούς της ύλης.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!