Αν δε σέβεσαι το παρελθόν σου δε σέβεσαι εσένα

Ο καθένας από εμάς ξεχωριστά βιώνει στη ζωή του τα τρία επίπεδα του χρόνου κι είναι άμεσα συνδεδεμένος με αυτά. Το πρώτο επίπεδο ανήκει στο παρελθόν, είναι αυτό που κρατάει μέσα του καλά φυλαγμένα όλα τα βιώματά μας∙ τις πράξεις μας, τις επιλογές μας, τις στιγμές που έχουμε ζήσει, όσα καλά και κακά μας έχουν συμβεί. Ακολουθεί το επόμενο επίπεδο, το παρόν. Αυτό είναι και το πιο απτό, το πιο άμεσο, μιας κι αποτελείται από γεγονότα που βιώνουμε τώρα. Αν το παρόν κοιτάξει ανυπόμονα μπροστά του θα δει το μέλλον, να κρατάει συντροφιά στα όνειρα, στις προσδοκίες και στις επιθυμίες μας.

Τα τρία αυτά επίπεδα συνδέονται απόλυτα∙ μιας κι οι πράξεις του παρελθόντος επηρεάζουν άμεσα το παρόν κι αυτό, με τη σειρά του, σκιαγραφεί το μέλλον. Αλληλεπιδρούν μεταξύ τους και γεμίζουν τις σελίδες της ζωής μας.

Κι όμως, αντί να το συνειδητοποιούν όλοι πως κάθε κίνησή μας είναι συνέχεια μιας προηγούμενης και προάγγελος μιας επόμενης, πολλοί προσπαθούν με μανία να αποκολληθούν απ’ το ένα κομμάτι τους, αυτό του παρελθόντος, και να σβήσουν απ’ τη μνήμη τους επιλογές, καταστάσεις και πρόσωπα, που τους πλήγωσαν ή τους απογοήτευσαν, που δεν αποδείχθηκαν αυτό που εκείνοι ήλπιζαν να είναι.

Προσπαθούν να απαλλαγούν από λανθασμένα επαγγελματικά βήματα κι ατυχείς αποφάσεις, από ανθρώπους που ερωτεύτηκαν κι έχασαν, από φίλους που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους, από συμπεριφορές που διατείνονται τώρα πως δε θα ανέχονταν ποτέ ξανά.

Όλοι αυτοί, όμως, ξεχνούν πως με τον τρόπο αυτό το μόνο που καταφέρνουν είναι να απαρνηθούν ένα κομμάτι του ίδιου τους του εαυτού. Δεν αντιλαμβάνονται πως με το να σβήνουν κομμάτια του παρελθόντος, σβήνουν μέρος απ’ το μέλλον τους ή μάλλον καταδικάζουν τη ζωή να τους υπενθυμίσει όσα πάλεψαν να ξεχάσουν. Το παρελθόν έχει την τάση να επιστρέφει κι είναι εκδικητικό αν δεν έχεις συμφιλιωθεί μαζί του, αν δεν το ‘χεις αγαπήσεις.

Ό,τι ανήκει στα περασμένα αποτελεί πράξεις κι επιλογές δικές μας. Ό,τι κι αν συνέβη, εμείς οι ίδιοι ευθυνόμαστε γι’ αυτό. Αν αγαπάμε τον εαυτό μας, οφείλουμε να σεβόμαστε το παρελθόν μας. Ν’ αποδεχόμαστε τα λάθη μας, να τα αναγνωρίζουμε, να μας συγχωρούμε και να μαθαίνουμε μέσα από αυτά. Η διδαχή οδηγεί στη βελτίωση και την αλλαγή. Όσο προσπαθούμε να αποφύγουμε και να αγνοήσουμε τα παλιά, τόσο εκείνα θα θυμώνουν.

Μην παραλείπεις να ανατρέχεις στο κουτάκι των αναμνήσεων, αυτό είναι που σου δείχνει τι πρέπει να αποφύγεις, τι να επαναλάβεις και τι να αλλάξεις, το παρόν εύκολα ξεχνά. Αν δε θυμάσαι, πολύ πιθανό να πέσεις σε ίδια λάθη, σε ίδιες καταστάσεις. Δεν υπάρχει πιο επιμορφωτικό μάθημα απ’ τα δικά μας λάθη. Προσβάλλεις εσένα τον ίδιο με το να προσπαθείς να αποκηρύσσεις τις ατυχείς επιλογές σου, γιατί ήταν ακριβώς αυτό: επιλογές σου, κι όταν τις έκανες σου πρόσφεραν ευτυχία, έστω και στιγμιαία.

Μάθε, όμως, να ρίχνεις μόνο κλεφτές ματιές πίσω σου. Απαγορεύεται ρητά η προσκόλληση στο παρελθόν. Κάνε αναδρομές σε αυτό που θα σε βοηθούν να βελτιώνεις το παρόν σου και να ανοίγεις το δρόμο για ομορφότερες αυριανές μέρες. Το παρελθόν δεν είναι τέλειο, όπως ούτε κι η ζωή, μπορεί να αφήνει πληγές, έτσι είναι η φύση του, σου δίνει όμως τα  εφόδια να τις κλείσεις. Οι γρατσουνιές θα μείνουν, αλλά δε θα πονάνε. Θα στέκονται εκεί να θυμίζουν όσα έγιναν, όσα σου χάρισαν, όσα δε θες να ξαναζήσεις.

Ας μάθουμε να ‘μαστε υπεύθυνοι για τις επιλογές μας, να μην τις μετανιώνουμε, να τις στηρίζουμε μέχρι τέλους, ακόμα κι αν δε θα τις επαναλαμβάναμε. Γιατί «οι αληθινοί άνθρωποι της προόδου είναι αυτοί που τρέφουν έναν βαθύ σεβασμό στο παρελθόν» -Ερνέστ Ρενάν.