Ομοφυλόφιλοι γονείς, ομοφυλόφιλα παιδιά;

Στην Ελλάδα όταν πρόκειται να μιλήσεις για υιοθεσία, είναι σαν να βάζεις ένα κινούμενο πανί απέναντι σ’ έναν ταύρο. Πόσο μάλλον το ζήτημα της υιοθεσία από ομόφυλα ζευγάρια. Πράγματι, μπορεί να αποχαιρετούμε το 2019, ανήκουμε όμως σε μία απ’ τις πολλές χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου ακόμα δεν έχουμε νόμο, ο οποίος καλύπτει το παιδί. Τι σημαίνει αυτό; Μπορεί η αναδοχή του παιδιού να επιτρέπεται από gay ζευγάρια, δεν εγγυάται όμως κανένας τι μπορεί να ακολουθήσει όταν ο γονιός πάθει κάτι. Πριν φτάσουμε σ’ αυτό το σημείο, όμως, ας μείνουμε σε αυτό τη γενναιόδωρη κίνηση που μπορεί να αλλάξει μια παιδική ζωή.

Η υιοθεσία ανέκαθεν μου έμοιαζε κίνηση θαυμασμού. Πάντα πίστευα ότι ένας ή δύο γονείς, όταν το κάνουν αυτό, έχουν πραγματικά καλή ψυχή κι αυτό γιατί επέλεξαν συνειδητά να γίνουν γονείς. Κανένα «ατύχημα» και καμιά στραβή «δεν τα έφερε έτσι στη ζωή τους», ώστε να πρέπει να αναλάβουν τις ευθύνες τους για τη γαλουχία ενός παιδιού. Άρα, με βεβαιότητα μιλάμε για ένα παιδί που θα μεγαλώνει καθημερινά μέσα σε πλαίσια αγάπης και στοργής, ειδικότερα όταν προέκυψε από επιλογή. Βέβαια, το πόσο εύκολο είναι να φτάσεις σε ένα τέτοιο σημείο, να αντέξεις δηλαδή την ποιότητα της διαδικασίας της υιοθεσίας είναι άλλο θέμα, που μοιάζει με το ερώτημα «αν πρέπει οι gay να έχουν παιδιά».

Τίποτα και κανείς δεν ορίζει τα «πρέπει» και τα «μη». Καμία σχολή γονέα, καμία θεολογική σκέψη ή φιλοσοφική θεωρία δεν αφήνει υπονοούμενα για τα απαραίτητα χαρακτηριστικά ενός γονιού. Για τις προδιαγραφές δηλαδή που μια γυναίκα μένει έγκυος κι ένας άντρας θεωρείται έτοιμος να γίνει πατέρας. Όλες αυτές οι απόψεις είναι βασισμένες σε βιώματα και φανατικές αντιλήψεις που έχουν δημιουργηθεί ανά καιρούς και βασίζονται στο φόβο της διαφορετικότητας. Κανένας straight γονιός δε ρώτησε τον κόσμο γύρω του αν είναι έτοιμος να γίνει γονιός. Τώρα,γιατί ο τελευταίος καταδικάζει έναν gay να σκεφτεί καλά τι πάει να κάνει, είναι ένα εύλογο ερώτημα.

Αυτό που έχει αφεθεί να υπονοείται από την κοινωνία σχετικά με την ομοφυλοφιλία είναι πως είναι θέμα επιλογής. Αν είναι έτσι, τότε οι ομοφυλόφιλοι, είναι πιο συνειδητοί σε οτιδήποτε κι αν κάνουν. Κι αυτό γιατί, μεγαλώνοντας διαφορετικά, έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν από διαφορετικές οπτικές γωνίες τις καταστάσεις. Ένα προτέρημα, λοιπόν, είναι πως τα παιδιά δε θα μεγαλώσουν σε ένα κλίμα στερεοτύπων και φανατικών αντιλήψεων ως προς το «σωστό πρότυπο». Σύμφωνα με τη θεωρία της μοναδικότητας, κάθε παιδί θα πρέπει να νιώθει μοναδικό και να επικροτείται για κάθε του βήμα. Αν δεν μπορεί να το κάνει αυτό ένας ομοφυλόφιλος μπαμπάς ή μαμά, τότε ποιος;

Μέσα σε όλο αυτό τον παραλογισμό, τίθεται ως θέμα πως τα παιδιά που μεγαλώνουν με γονείς διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, ίσως στο μέλλον υποσυνείδητα μυηθούν τον τρόπο ζωής των γονιών τους. Ας μιλήσουμε λοιπόν, για την καταπίεση, που τόσο τρέμει η κοινωνία, απέναντι στο παιδί. Όταν η ανατροφή ενός παιδιού επικεντρώνεται στην αγάπη για τον άνθρωπο και την οικογένεια, υπάρχουν ελάχιστες πιθανότητες ύπαρξης καταλοίπων ως προς την αναγνώριση του παιδιού απ’ την κοινωνία και επομένως, την αποδοχή. Σαφέστατα, με μια αντικειμενική ματιά, ο ρατσισμός, ο φασισμός, η ξενοφοβία, πράξεις δηλαδή που μιμούνται από τα παιδιά, γεννήθηκαν σε straight οικογένειες. Αν λοιπόν, θέλει η ανθρωπότητα να κρίνει τον gay γονιό, ας αποδεχτεί την ισότητα των δικαιωμάτων.

Τώρα το αν η ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να κάνει αυτό το βήμα, δεν είναι της παρούσης. Δε θα επιμείνω στο ότι υπάρχει bullying κι ότι τα κρούσματα πολλαπλασιάζονται. Ανέκαθεν υπήρχαν κι αυτό δεν πρέπει να γίνεται αφορμή στο να περιορίζεται ο άνθρωπος ως προς την εξέλιξή του. Θα επιμείνω στο ότι αυτήν την στιγμή, ο Έλληνας πολίτης έχει προδιαγραφές ανθρωποκεντρικής μόρφωσης. Γιατί αν κάτι είναι σίγουρο, είναι πως ο gay γονιός δεν μπορεί να συνυπάρχει με χαμηλού μορφωτικού επιπέδου άτομα. Κι αυτό μπορεί με σιγουριά η κοινωνία να το ονομάζει επιλογή.

Γιατί η ανθρωπιά μπορεί να μη διδάσκεται για να σου πει κάποιος πως η οικογένεια δεν έχει να κάνει με φύλα και σεξουαλικές προτιμήσεις, το δικαίωμα για ζωή όμως, πρέπει να διδάσκεται. Το δικαίωμα να αγαπηθούν αυτά τα παιδιά, να μπουν σε μια κοινωνία και να νιώσουν ότι ανήκουν σε αυτήν, δεν πρέπει να στερείται από κανέναν straight. Κι αν κάτι είναι ανησυχητικό, είναι ότι πολλοί άνθρωποι πιστεύουν πως οικογένεια είναι οι άνθρωποι και όχι τα συναισθήματα.