Μιλήσαμε για έρωτες, μιλήσαμε για πάθη, για νύχτες αλκοόλουχες και μαντζούνια για να κρατήσουμε κοντά, το αντικείμενο του πόθου μας.
Θεωρίες συνομωσίας και σενάρια επιστημονικής φαντασίας, προκειμένου να μη χάσουμε τον έρωτα της ζωής μας.
Και τελικό το πετύχαμε. Βάλαμε και την κουλούρα, σα διαπιστευτήριο ευτυχίας.
Το προσπαθήσαμε και το «.. αυτοί καλύτερα» των παραμυθιών.
Και κάποια στιγμή μετά από ανηφόρες, πάψαμε να προχωράμε μάζι.
Που πήγε όλη αυτή η αγάπη, ο έρωτας και το πάθος;
Που πήγαν οι μέρες που μετρούσαμε δευτερόλεπτα, μέχρι να συναντηθούμε;
Οι λόγοι που οδηγούν τα ζευγάρια στη σημερινή εποχή στο διαζύγιο, ποικίλουν και κυκλοφορούν σε διάφορα σχέδια και χρώματα.
Εδώ όμως, δεν είμαστε για να κρίνουμε κανέναν και τις επιλογές του.
Σε αυτό το κείμενο, θέλω να σταθώ κυρίως στον αντίκτυπο του διαζυγίου, στην ψυχολογία ενός παιδιού.
Κάποια στιγμή στην πορεία μας, προφανώς νιώσαμε έτοιμοι για ένα τόσο σημαντικό βήμα.
Και η τύχη ή ο Θεός, μας χαμογέλασαν. Καταφέραμε να φέρουμε μια ζωή στον κόσμο.
Από εκείνη τη στιγμή κι έπειτα, ο ρόλος του γονέα, έγινε ο πιο σημαντικός της ζωής μας.
Ένας ρόλος που όσα χρόνια κι αν περάσουν, ούτε αλλάζει, ούτε εξαφανίζεται.
Κι όλο αυτό προϋποθέτει υπευθυνότητα.
Υπευθυνότητα, δυστυχώς την οποία αρκετοί δε διαθέτουν.
Από την άλλη, η ζωή είναι μόνο μία και οφείλουμε να είμαστε απέναντί της τολμηροί και να τη ζήσουμε όσο πιο ευτυχισμένα μπορούμε.
Αν πάψαμε ν’αγαπάμε το σύντροφό μας, αν η σχέση ή ο γάμος μας γεμίζουν ανία και στεναχώρια, τότε ναι, μαζί σας, το διαζύγιο είναι μονόδρομος.
Αλλά ακόμη και αν σταματήσουμε ν’αγαπάμε το σύντροφό μας, πώς γίνεται να ξεχνάμε το παιδί μας;
Πως γίνεται σε ορισμένες περιπτώσεις, να αφήνουμε μετά από ένα διαζύγιο, το ρόλο του γονέα στην άκρη;
Βρέθηκα κάποια στιγμή σε ένα δικαστήριο, διεκδίκησης επιμέλειας.
Οι γονείς να αλληλοβρίζονται χυδαία και στο κέντρο τα παιδιά τους, δυο αθώα πλάσματα, ούτε πέντε χρονών καλά καλά, να κλαίνε. ‘Εκλαψα κι εγώ μαζί τους.
Ήταν από τις πιο θλιβερές στιγμές στη ζωή μου.
Πώς είναι δυνατόν να επιτρέπουν οι άνθρωποι σε έναν άγνωστο, τον δικαστή, να κρίνει και να αποφασίζει για το ποιες μέρες θα δει ένας γονιός το παιδί του;
Γιατί οι άνθρωποι δεν μπορούν να αφήσουν για μια μόνο φορά τον εγωισμό τους και να κοιτάξουν το καλό και την ψυχική υγεία των παιδιών τους;
Τι κι αν σας παράτησε για κάποιον άλλον ή κάποια άλλη;
Τι κι αν σταμάτησε να σας αγαπά και θέλει να φύγει από εσάς;
Τα παιδιά σας θέλουν και τους δύο. Ιδανικά μαζί.
Αλλά ακόμα και αν αυτό δε γίνεται πάντα, οφείλετε να είστε δίπλα τους, σα γροθιά.
Όπως πρώτα, ή όπως δεν υπήρξατε ποτέ. Γροθιά πάντως.
Τα παιδιά ίσως είναι μικρά, δεν είναι όμως ανόητα. Τα καταλάβουν όλα, αυτό να το θυμάστε.
Και όπως καταλαβαίνουν έτσι και πληγώνονται.
Ο πόνος του παιδιού σε ένα διαζύγιο, σε κάποιο βαθμό είναι αδιαμφισβήτητος.
Εσείς όμως μπορείτε να ελέγξετε την έντασή αυτού του πόνου. Να τα καθησυχάσετε οτι δε θα πάψετε να είστε δίπλα τους, να τ’αγκαλιάσετε λίγο παραπάνω, να καταπίνετε τα εγωπαθή σύνδρομα ή τα νεύρα σας.
Να βάλετε εκείνα πάνω από τις αντιπαραθέσεις σας, πάνω από τα όποια απωθημένα σας.
Είστε γονείς, έχετε τον πιο σπουδαίο, τον πιο μεγαλειώδη και τον πιο βαρύ ρόλο.
Τιμήστε τον.
Φερθείτε στους εαυτούς και τα παιδιά σας με αξιοπρέπεια, ώστε τουλάχιστον να μπορείτε να κοιμάστε ήσυχα, αν ποτέ εκείνα σας ρωτήσουν «γιατί μπαμπά; γιατί μαμά;»
Συντάκτης: Αγγελική Μαρμαγκιώλη
