Αν έπρεπε να βάλω έναν τίτλο στην υπόθεση της ηρωίδας μου, τότε αυτός θα ήταν σίγουρα «Μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε», όμως μου φαίνεται τόσο επιφανειακός για το βάθος της ιστορίας της.
Η φίλη Έλενα στο κείμενό της, μου περιέγραψε μια σχέση πάθους απόλυτα κτητική και μια έντασης απαράμιλλη, από αυτές τις σχέσεις που νιώθεις ότι έχουν μόνο αρχή και το τέλος τους δε θα δοθεί ποτέ. Από αυτές τις σχέσεις πλανεύτρες, που σε παίρνουν από το χέρι και σε καθοδηγούν σε κάτι άγνωστο, που δε σε φοβίζει γιατί ξέρεις και νιώθεις. Αγάπη.
Σε καθηλώνουν αυτές οι αγάπες. Το πάθος κάνει το κορμί σου να τρέμει, το στόμα σου να επιθυμεί και άλλη σάρκα και η ψυχή σου σε ένα φτερούγισμα ιδανικό, σχεδόν θεϊκό, ανασαίνει ξανά και τα ισχυρά της τέμπο δε σε φοβίζουν, παρά μόνο σε κρατάνε εκεί.
Είναι δύσκολο να τα αισθανθείς όλα αυτά και άλλα που δε γράφονται, ενώ μόλις έχει λήξει μια σχέση μακροχρόνια. Κι όμως, όλα είναι μέσα στο πρόγραμμα και το «ποτέ μη λες ποτέ» κάτι τέτοιες στιγμές, θριαμβεύει πανηγυρικά.
Μόλις είχε χωρίσει λοιπόν, η φίλη Έλενα όταν εμφανίστηκε στη ζωή της ο Σωτήρης. Είχε την εντύπωση πως όλα τα έντονα, τα κατακόκκινα, τα δυνατά, τα είχε γευτεί. Πόσο λάθος έκανε το κατάλαβε, όταν στο πρόσωπο του διαψεύστηκαν όλες της οι θεωρίες. Δεν είχε ζήσει τίποτα τελικά μέχρι να τον γνωρίσει.
28.1.2011.
Αυτή την ημερομηνία τα παιδιά γιορτάζουν και πίνουν στην υγειά ενός έρωτα που ποτέ δε σβήστηκε από μέσα τους κι ας είναι πλέον χώρια.
Έρωτας, ζήλια, σκηνές, πάθος, ένταση, στιγμές, ανάσες κοφτές, αγάπη. Όλα στο τέρμα. Βόλτες σε παραλίες ως το ξημέρωμα, αγκαλιές απόλυτου κουμπώματος, ματιές όλο υποσχέσεις, αναστεναγμοί όλο ελπίδα για ένα αύριο πρώτου πληθυντικού, απόλυτου και αιώνιου. Το πλάνο τους ήταν εξαρχής το «για πάντα».
Από την άλλη όμως, στο τέρμα ήταν και οι ακατάπαυστοι τσακωμοί και η ενέργεια που σπαταλούσαν χάρη σε αυτούς, τα «μούτρα» και τα «σε μισώ» της στιγμής.
Η Έλενα και ο Σωτήρης έπλασαν ένα καθαρά δικό τους κόσμο, όπου μια ήταν επίγειος παράδεισος και μια πύρινη κόλαση και η υπερβολή ήταν το νούμερο ένα χαρακτηριστικό του.
Θα μου πείτε πως η υπερβολή βλάπτει και πως οι στέρεες σχέσεις δε χτίζονται με το δικό της γνώμονα. Μαζί σας. Οι σχέσεις πάθους όμως;
Ή του ύψους, ή του βάθους. Όλο αυτό έως το καλοκαίρι του 2013. Εκείνος να την έχει πριγκίπισσα και όλη την ώρα από κοντά. Φίλος, αδερφός και πατέρας και εκείνη, καθόλου ξαφνικά να νιώθει πως μπουκώνει, πνίγεται, υποφέρει. Και κάπως έτσι, η Έλενα έδωσε τέλος. Σε μια ιστορία δίχως τέλος φυσικά, όπως θα αντιληφθούμε στη συνέχεια.
Εκείνος στα παρακάλια, σε αναπάντητες κλήσεις και στην επιμονή. Εκείνη ανένδοτη, σχεδόν άδεια με μια απορία και μόνο: «Πώς έγινε όλο αυτό να ξεφούσκωσε και να ξέφτισε έτσι;»
Στην αντίστροφη μέτρηση και μετά από κάποιο διάστημα σιγής η Έλενα άρχισε να τρελαίνεται. Η αλήθεια είναι πως τον είχε δεδομένο. Τότε ξεκίνησε αυτή τα τηλέφωνα, τα μηνύματα και επιχείρησε με όποιο μέσο υπήρχε και δεν υπήρχε να τον φέρει ξανά κοντά της. Συναισθηματικά ράκος ο Σωτήρης, πληγωμένος ύψωσε το τείχος του εγωισμού και ούτε να την κοιτάξει, ωσπου έφτασε το καλοκαίρι και στη μεγαλύτερη ρουφιάνα του κόσμου, ονόματι Facebook ανέβηκε φωτογραφία της Έλενας με άλλον.
Ο Σωτήρης αποφάσισε να εκδικηθεί. Μια πρώην κι ένα κρεβάτι για να την πληγώσει και να την κάνει να πέσει στα πατώματα, μιας και έκανε τα πάντα για να το μάθει.
Μετά από όλα αυτά αποφασίζουν να προσπαθήσουν ξανά. Εκείνος μετανιωμένος και αυτή τυφλωμένη από εγωισμό να θέλει μόνο και μόνο να πονέσει για το «κέρατο», το οποίο μόνο κέρατο δεν ήταν εδώ που τα λέμε μιας και ήταν χώρια. Όμως πόσο τελικά ήταν ποτέ χώρια αυτές οι ψυχές;
Μια στο μαζί και μια στο φευγιό, με πηγαιν’έλα αμέτρητα και με παράλληλους συντρόφους στα διαστήματα που δεν ήταν μαζί. Άρρωστος στην κυριολεξία μαζί της, τυφλωμένος από τη ζήλια και όμως πάντα δίπλα της και η Έλενα σε ένα χάος υπερφόρτωσης συναισθηματικής, πνιγμένη να ζητάει μια χείρα βοηθείας από οπουδήποτε. Πάνε όμως τώρα αυτά.
Ήθελαν υπερβολή, ήθελαν γκάζια και «Όλα στο τέρμα», το οποίο φυσικά τους οδήγησε σε ένα φανάρι κόκκινο και σε ένα δρόμο τόσο σκοτεινό, όπου δεν είχαν άλλη επιλογή από το να το κόψουν.
Βαθιά μέσα τους ξέρουν, πως αυτός ήταν είναι και θα είναι ο απόλυτος έρωτας της ζωής τους με τα όποια μειονεκτήματα και τους όποιους λάθος χειρισμούς.
«Είσαι ότι καλύτερο έτυχε στη ζωή μου, την οποία και μου κατέστρεψες μαζί. Είμαι ότι χειρότερο μπορεί να τύχει σε έναν άνθρωπο πλέον, γιατί πολύ απλά ακόμα και τώρα δε με αφήνεις να δεθώ με κανέναν άλλο, γιατί είσαι μέσα μου. Έχω σκληρύνει αρκετά. Δεν αφήνομαι, δε ζω. Να ‘σαι μόνο καλά θέλω» του γράφει σε ένα γράμμα και του το αφήνει στο αυτοκίνητο.
Βαθιά μέσα τους θα ξέρουν πάντα.
Ήταν η ιστορία της Έλενας για τη στήλη Your Stories Reloaded. Στείλε κι εσύ τη δική σου ιστορία εδώ.
Συντάκτης: Μάρη Γαργαλιάνου
