Η πρωταγωνίστριά μας βρισκόταν στην ασφάλεια και τη σιγουριά ενός γάμου, που είχε χάσει το πάθος του, αλλά διατηρούσε την αγάπη και τη συντροφικότητα, μέχρι που εμφανίστηκε εκείνος και της τάραξε την προγραμματισμένη της ζωή. Η αγάπη έρχεται αντιμέτωπη με τον έρωτα, το παλιό με το καινούριο, η ασφάλεια με την περιπέτεια.
Η Έφη ένιωσε τη μεταξύ τους έλξη από την πρώτη φορά που τον είδε. Όταν της είπε «χαίρω πολύ» και της έσφιξε το χέρι κατάλαβε ότι η χειραψία του κράτησε παραπάνω απ’ όσο κρατάει ένα συνηθισμένος χαιρετισμός. Η ματιά του χάθηκε μέσα στη δική της. Ξαφνιάστηκε, δεν ήταν συνηθισμένη σ’ αυτές τις καταστάσεις. Απ’ την πρώτη στιγμή του είπε πως ήταν παντρεμένη, αλλά αυτό δεν έδειχνε να τον πειράζει ιδιαίτερα. Ήταν κι αυτός άλλωστε, αλλά ο δικός του γάμος ήταν πιο περίπλοκος.
Τον αγαπούσε πολύ τον άντρα της η Έφη –αν και το κρεβάτι δεν της επεφύλασσε πια καμία έκπληξη– δεν έμενε μαζί του ούτε από υποχρέωση ούτε από συνήθεια. Παιδιά, άλλωστε, δε συμπλήρωναν αυτόν το γάμο για να την υποχρεώνουν να μείνει ή να κάνουν την κατάσταση περίπλοκη. Αν δεν τον αγαπούσε θα είχε ανοίξει την πόρτα και θα είχε φύγει.
Όμως εκείνος την έκανε να αφεθεί, να ξεχάσει έστω και για λίγο τον άντρα της. Το λόγο δεν τον ξέρουμε, ούτε εκείνη τον ξέρει, ίσως την κολάκευσε η επίμονη πολιορκία του, ίσως το ενδιαφέρον ενός καινούργιου άντρα την ανανέωσε, ίσως ήταν πιο απλό, πιο ανθρώπινο· η ανάγκη της να μοιραστεί την καθημερινότητά της μαζί του επειδή αυτός την άκουγε με προσοχή και την ήθελε σύμμαχο στα δικά του ζόρια.
Αιτία για να αρχίσει αυτή η ιστορία μπορεί να ήταν ένα από αυτά ή όλα μαζί, και στις δύο περιπτώσεις το αποτέλεσμα ήταν το ίδιο. Η καθημερινή τους επικοινωνία δεν ήταν πρόβλημα, δεν τους πείραζε που περιοριζόταν μόνο σε μερικά μηνύματα, που άκουγε ο ένας τη φωνή του άλλου για λίγα δευτερόλεπτα κι είχαν μόνο μια σκέτη καλημέρα.
Για την Έφη, οι δύο φορές που βρέθηκαν ήταν αρκετές για να δεθεί μαζί του, μπορεί να τη γέμιζαν τύψεις κι ενοχές, αλλά ήταν το τίμημα της πληρότητας και της ευτυχίας που ένιωθε μαζί του. Τα χιλιόμετρα που τους χώριζαν της φάνηκαν μια μικρή λύτρωση, περιόριζαν τις συναντήσεις τους και τις ενοχές της.
Ο κάθε άνθρωπος αντιλαμβάνεται την απιστία διαφορετικά. Είναι μια αφηρημένη έννοια που δεν μπορεί να προσδιοριστεί. Γι’ αυτή τη γυναίκα ήταν τρεις ευτυχισμένες ώρες που έρχονταν αντιμέτωπες με τις τύψεις που ένιωθε για την υπόλοιπη ζωή της. Τον ορισμό της απιστίας δεν μπορεί να της τον δώσει κανείς, δεν μπορεί να την καταδικάσει ή να την αθωώσει, όσο σχετικός κι αν είναι στον έρωτα και στην αγάπη.
Εκείνος δεν είχε μεγάλη σχέση μ’ αυτά, δεν άνηκε στην κατηγορία των ερωτευμένων. Από την πρώτη φορά που τα χείλη τους ενώθηκαν μ’ ένα άγριο και παθιασμένο φιλί της ξεκαθάρισε ότι δεν του ταιριάζουν αυτά. Είχε άλλες προτεραιότητες, δεμ μπορούσε να αναλώσει το χρόνο του σ’ αφηρημένες έννοιες. Είχε να φροντίσει τα παιδιά του, η αγάπη του είχε δοθεί αποκλείστηκα σ’ αυτά.
Η Έφη, όμως, όσο κι αν προσπαθούσε να βρει την κατηγορία που ανήκει η δικιά της ιστορία, δεν μπορούσε γιατί είχε μπει χωρίς να το καταλάβει στην κατηγορία των ερωτευμένων. Ήξερε τις συνέπειες που είχαν οι πράξεις της, ήθελε να σταματήσει αυτό που ένιωθε αλλά δεν μπορούσε. Αυτός ο άνθρωπος είχε καταφέρει εκτός από εραστής της να γίνει και φίλος της. Είχε μάθει τα πιο βαθιά της μυστικά και τις πιο σκοτεινές της σκέψεις. Αυτός ήταν ο μεγαλύτερος φόβος της να μην τον χάσει από φίλο της. Δεν ήθελε να χάσει έναν άνθρωπο που μπορούσε να του εμπιστευτεί τις σκέψεις που δεν ήξερε ούτε ο άντρας της.
Το σημαντικότερο που είχε κάνει αυτός ο άνθρωπος ήταν να της χαρίσει στιγμές ελευθερίας μέσα απ’ τις κουβέντες τους. Κάθε φορά που τον ρωτούσε για αυτά που την απασχολούσαν ένιωθε ελεύθερη κι ήρεμη αφού οι απαντήσεις που της έδινε την καθησύχαζαν. Αυτά που είχε περάσει στην πολυτάραχη ζωή του τον είχαν κάνει έμπειρο σ’ αυτές τις συζητήσεις. Έκτος από την εμπειρία είχε την ωριμότητα και την ειλικρίνεια να της ξεκαθαρίσει τις προθέσεις του από την αρχή.
«Μη δένεσαι μαζί μου χαζή, θα πληγωθείς και δεν το θέλω» της είπε σε μια συνάντησή τους, αλλά η Έφη είχε δεθεί ήδη. Ήταν ολοφάνερο από την απάντησή που του έδωσε «ας πληγωθώ, το έχω περάσει ξανά, θα το γιατρέψει ο χρόνος».
Δεν μπόρεσε να επιβληθεί στα συναισθήματά της, το μόνο που μπόρεσε να κάνει είναι να μετανιώσει ετεροχρονισμένα για αυτά. Μετάνιωσε για αυτή την κουβέντα της. Ιδανικά θα ήθελε να γυρίσει το χρόνο πίσω για να μην είχε πει τίποτα. Όχι μόνο σ’ εκείνο το ραντεβού αλλά και στην πρώτη τους συνάντηση. Να είχε το θάρρος και τη δύναμη να του πει ένα πελώριο «όχι» που θα τη γλύτωνε από τις τύψεις που είχε για τον άντρα της κι από τον πόνο που ένιωσε εξαιτίας του.
Τα συναισθήματα που της δημιούργησε, οι φευγαλέες λέξεις που ειπώθηκαν, οι πράξεις του κι οι καταστάσεις που έζησαν έγιναν για την πρωταγωνίστριά μας αλυσίδες που δεν μπορεί να σπάσει για να απελευθερωθεί. Ο πόνος που νιώθει μοιάζει με λάμες από σπαθί που την πληγώνουν στο στήθος κάθε φορά που κάτι την πονάει. Το τέλος αυτής της ιστορίας δεν είναι ξεκάθαρο, μπορεί να μην έχει έρθει ακόμα ή μπορεί να ήταν εκείνο το ραντεβού.
Επιμέλεια Κειμένου Αγγελικής Κοτσόβολου: Πωλίνα Πανέρη
Ήταν η ιστορία της Έφης για τη στήλη Your Stories Realoaded. Στείλε κι εσύ τη δική σου ιστορία εδώ!
Συντάκτης: Αγγελική Κοτσόβολου
