Γράφει ο A.S.
Και ήρθε αυτή η στιγμή που πρέπει να τα κλείσεις όλα σε ένα κουτί. Ένα κουτί που θα βάλεις σε εκείνο το ράφι κάπου ψηλά για να το ξεχάσεις σιγά- σιγά. Αναμνήσεις, στιγμές, συναισθήματα, φωτογραφίες κι αντικείμενα. Τα πιο δύσκολα να φυλαχτούν, είναι αυτά που δεν έχουν όνομα.
Αυτά που ένιωσες για τον άλλον και ξέρεις πως είναι μόνο δικά σας. Αλήθεια πόσο μεγάλο πρέπει να είναι αυτό το κουτί για να τα χωρέσει όλα; Γιατί οπωσδήποτε δεν πρέπει να μείνει τίποτα έξω. Ό, τι μείνει θα πιάνει χώρο από τις νέες στιγμές, τα νέα συναισθήματα. Πρέπει ένα-ένα να τα μαζέψεις όλα. Όλα όσα τη θυμίζουν πρέπει να φυλαχτούν. Κι όμως κάθε φορά κάτι ξεχνάω απ’ έξω και τελικά δεν κλείνω ποτέ αυτό το κουτί.
Σου γράφω λοιπόν εδώ (αφού όπως μου είπες κάποτε οι σκέψεις μπαίνουν σε σειρά μόνο όταν τις γράφεις), για να βάλεις κι εσύ κάτι τελευταίο στο δικό σου κουτί από μένα. Είμαι σίγουρος πως παλεύεις να το κλείσεις κι εσύ, για να κάνεις χώρο σε έναν νέο έρωτα. Ακόμα και αν δεν το διαβάσεις ποτέ θα το φυλάξω για μένα. Το αντίο το έχουμε πει εδώ και καιρό. Δε γράφω για να πω αντίο.
Όπως και να ‘χει εγώ εσένα δε σε ξέρω πια. Δεν ξέρω το άτομο έξω απ’ αυτό το κουτί. Η μορφή σου απλώς θυμίζει τη γυναίκα που ερωτεύτηκα. Δεν ξέρω αν συχνάζεις στα ίδια μέρη. Αν σ’ αρέσει ακόμα εκείνο το παγωτό που αγοράζαμε μαζί τις ζεστές νύχτες του καλοκαιριού που σε έπιανε η λιγούρα. Δεν ξέρω αν ακόμα γράφεις κι εσύ τις σκέψεις σου σε εκείνο το ξεφτισμένο τετράδιο παρέα με τον γάτο μας. Εγώ πάντως να ξέρεις πού και πού περνώντας απ’ το στέκι μας, ρίχνω κλεφτές ματιές μπας και σε πετύχω.
Όχι δε θέλω πισωγυρίσματα. Δε θέλω να ψάξω για τη γυναίκα που απλώς σε θυμίζει. Θέλω να είσαι καλά, να χαμογελάς και να λάμπει το πρόσωπό σου όπως τότε που ήμασταν μαζί ευτυχισμένοι. Ίσως μετά από χρόνια μια μυρωδιά, ένας τόπος, ένα σοκάκι στην παλιά Λευκωσία που έδωσες ένα παθιασμένο φιλί, ένα αγαπημένο αντικείμενο ή μια φωτογραφία σε κάνει να ανοίξεις ξανά εκείνο το κουτί με το όνομά μου. Δε θα είναι όπως τώρα. Δε θα σε πονά και δε θα ταράξει. Θα είναι ένα κομμάτι σου που θα σε βοηθά πάντα να βρίσκεις τον εαυτό σου.
Θα είσαι περήφανη που αγάπησες και αγαπήθηκες τόσο. Το πόσο σ αγάπησα τελικά το ξέρει μόνο αυτό το κουτί, που τελικά δεν είναι αρκετά μεγάλο για να τα χωρέσει όλα. Χωρίς αντίο λοιπόν.
