Γράφει Ταόριμ
Τελείωσε. Και δεν υπάρχει πίστεψέ με χειρότερο από την απώλεια του έρωτα. Θα ήθελα να ευχηθώ σε κανέναν να μην το περάσει αλλά είμαι σίγουρη πως θα είναι ψέμα. Στην αρχή νιώθεις πως έχει παραλύσει το σώμα σου. Μουδιάζεις και πονάς παντού. Το μυαλό σου δεν έχει σκέψεις. Έχει παγώσει στις τελευταίες εικόνες και λέξεις που έχετε πει. Κοιμάσαι και ξυπνάς με σκέψεις. Φροντίζεις τον εαυτό σου μηχανικά και χαμογελάς χωρίς να καταλαβαίνεις πού βρίσκεις τη δύναμη να το κάνεις. Πέφτεις σε μια επιλεκτική απώλεια μνήμης. Και περνάς τις μέρες σου περιφέροντας το κορμί σου. Το μόνο που σου μένει είναι η δύναμη που σου επιβάλλεται να έχεις για να μπορείς να κρατήσεις την αξιοπρέπειά σου. Να διατηρήσεις ατσαλάκωτο το εγώ σου στους γύρω σου. Και το καταφέρνεις. Γιατί όσο και να θέλεις να εξαφανιστείς, οφείλεις στον εαυτό σου να προσπαθήσεις να τον κρατήσεις ζωντανό.
Ξέρεις πόσες φορές έχεις πει τελείωσε; Συλλογίσου. Και κάθε φορά είναι το ίδιο έντονη. Και κάθε φορά ο χρόνος έρχεται και σε παρακολουθεί. Στην αρχή δε σε βοηθάει. Σε αφήνει να στερέψεις. Και μετά σε πλησιάζει και σου δίνει το χέρι. Αρνείσαι πεισματικά να τον ακολουθήσεις. Φοβάσαι πως αν ξεχάσεις θα είναι σαν να προδίδεις. Και κείνος απλώς σε χαϊδεύει. Μόνο για να νιώσεις την παρουσία του. Μέχρι που έρχεται η στιγμή και ανοίγεις τα μάτια σου. Τον βλέπεις και νιώθεις τη ζεστασιά από το χάδι του. Ο χρόνος. Ο καλύτερος φίλος της λήθης. Ξέρεις πια πως άφησες πίσω τη στιγμή που τελείωσες με τον κοινό σας χρόνο και δεν έχει πισωγύρισμα. Πρέπει να τον εμπιστευτείς. Πρέπει να τον ακολουθήσεις. Πρέπει να προχωρήσεις μαζί του. Μην τον φοβάσαι.
Και το κάνεις. Ανάμεσα σε τύψεις για ό,τι αφήνεις, μαζεύεις τα κομμάτια σου και ξαναστήνεις το παζλ της ζωής σου. Κανένα κομμάτι δε σου λείπει. Κοίτα το τέλος. Έχεις σχηματίσει την πιο όμορφη εικόνα του εαυτού σου. Είσαι όμορφος όταν γελάς. Και έχεις ξεχάσει να το κάνεις.
Κάπου ανάμεσα σε σένα και τον χρόνο που περνάει ανάμεσα στα «ποτέ ξανά» που φώναζες εμφανίζεται κάτι άλλο. Γιατί πάντα θα υπάρχει κάτι άλλο. Νομοτέλεια. Η τιμωρία του έρωτα στους ανθρώπους που ορκίζονται πως δε θα το ξαναζήσουν ποτέ. Και αφού τους τιμωρήσει μετά τους επιβραβεύει. Τους παραδίδει στο καινούριο, τους ντύνει ξανά από την αρχή και τους βάζει να χορεύουν αγκαλιασμένοι. Και αυτός ο νέος χορός δε σου θυμίζει κανέναν άλλον. Γιατί τώρα ξέρεις. Είσαι πιο σοφός, είσαι έτοιμος.
Γιατί ο έρωτας δεν τελειώνει ποτέ. Γιατί εμείς δεν τελειώνουμε ποτέ. Και κάθε φορά θα είναι το ίδιο επίπονη και κάθε φορά θα ανακαλύπτεις, θα θρηνείς. Δεν τα παρατάς όμως ποτέ σου. Η καρδιά θα πάλλεται και θα γιγαντώνεται στο νέο που ήρθε. Και θα το ζεις και αυτό στο έπακρο. Και ίσως πιο δυνατά και πιο έντονα. Ίσως πιο απόλυτα και πιο κατακτητικά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί δε θέλεις να τα παρατήσεις. Γιατί για όσα έχεις να προσφέρεις σου αξίζουν όλα τα χάδια του κόσμου. Γιατί ο κήπος σου ανθίζει και συ δεν έχεις παρά να ποτίσεις ξανά τα λουλούδια σου. Άφησε τώρα όλες τις ευωδιές να σε πλημμυρήσουν. Και να θυμάσαι πάντα πως η απόλυτη θλίψη γεννά τη χαρά. Η απώλεια φέρνει νέα ζωή και συ απλώς είσαι ζωντανός με όλες τις αισθήσεις να χαμογελάς και να λες καλωσόρισες!
