Τι διαφορά έχει ο έρωτας με τον θυμό; Αλήθεια δεν κατάλαβα ποτέ μου κι ας προσπάθησα τόσες και τόσες φορές να τα διαχωρίσω στο κεφάλι μου. Και τι σημαίνει να νιώθεις τελικά; Τι είναι το «νιώθω»; Αφηρημένο, άσχετο ρήμα, ηλίθιο, χωρίς καμία λογική. Νιώθω πείνα, αυτό μάλιστα. Νιώθω κρύο, ζέστη, νιώθω ρίγος. Και χωρίς το ρήμα αυτό, μια χαρά θα τα καταφέρναμε. Θα λέγαμε πεινάω και πονάω και ριγώ και και ζεσταίνομαι και θα συννενοούμασταν περίφημα. Κι όταν θα λέγαμε «ερωτεύομαι» θα εννοούσαμε «θυμώνω» χωρίς το «νιώθω» από δίπλα να χαλάει το σκηνικό.
Άλλη παρεξήγηση κι αυτή και μάλιστα γίγας. Αλήθεια, σκέψου το. Κάθε που ερωτεύεσαι, ή έτσι νομίζεις γιατί έτσι -νιώθεις- παθαίνεις τα ίδια και χειρότερα με το να θυμώνεις. Σκας και μένεις ξάγρυπνος και δεν ελέγχεις τους παλμούς σου, κοκκινίζεις και θεωρείς πως δεν αντέχει το κεφάλι σου την ίδια σου τη σκέψη. Όλα θολά και περίεργα, καμία λογική συνέπεια συνειρμών, όλα μια κόκκινη γραμμή και μια κατεύθυνση με βέλος προς το υποκείμενο που τόλμησε να γίνει για σένα τόσο σημαντικό, που όρισε την ψυχραιμία σου. Γιατί ο έρωτας αυτό είναι και μόνο. Η απολύτως απόλυτη κι άνευ όρων παράδοση της ψυχραιμίας σου για να παραδοθεί στην παράνοια ενός άλλου ανθρώπου.
Κι όταν θυμώνεις δηλαδή, τι διαφορετικό κάνεις; Δεν αφήνεις μήπως να μπει στο κεφάλι σου το χάος το ίδιο; Δεν ανεβάζεις πίεση, δε γυρνάει όλος σου ο άξονας ο κάθετος κι ο οριζόντιος γύρω από το πώς θα εκτονώσεις τον θυμό σου; Πώς λειτουργούμε με θυμό και πώς με έρωτα; Σαν καθυστερημένοι. Ουρλιάζουμε μεγάλες και βαριές δηλώσεις, κάνουμε παλαβομάρες, δεν έχουμε καμία συναίσθηση των συνεπειών, εθελοτυφλούμε μπροστά στην έλλειψη ελέγχου και λέμε πως, καλό είναι να μην ξεφεύγουμε ενώ ποτέ δεν το τηρούμε! Γινόμαστε ψεύτες κι υπερόπτες και μικροί, εξαρτόμαστε με πάθος από λέξεις και φράσεις και κινήσεις που ειπώθηκαν κι εννοήθηκαν κοιτώντας με δυσπιστία ό,τι συμβαίνει γιατί τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Και το αποτέλεσμα του έρωτα και του θυμού; Οι συμμετέχοντες πτώματα. Εξαντλημένοι, παραδομένοι στη μάχη μεταξύ τους, με τον ισχυρό να μετράει νίκη και τον αδύναμο να μετράει χασούρες. Με φωνή βραχνή από τις φωνές και τα βογγητά και την ένταση, με μια αγαλλίαση σχεδόν από τις φερομόνες που έφερε η εκτόνωση. Τόσο ίδιοι ο έρωτας κι ο θυμός, τόσο πυκνά συνυφασμένοι, που είναι σαν να πήραμε ένα σώμα, να του κόψαμε τα χέρια και να είπαμε πως το ένα θα το λέμε πόδι, γιατί έτσι μας βολεύει.
Και τα δυο τα νιώθουμε, λένε. Εδώ κι αν γελάμε. Τι σημαίνει να νιώθουμε τον θυμό και τι τον έρωτα; Δε σκίζεσαι εσύ στα δύο όταν αγαπάς, όταν λιώνεις για ένα όνομα που φοράει ένα πρόσωπο; Δεν ανήκει η ύπαρξή σου σε όποιον ποθείς; Το ίδιο συμβαίνει και σε όποιον καταφέρει να σε θυμώσει. Του ανήκεις εκείνη τη στιγμή, είναι στο κεφάλι σου και στο αίμα σου και κυλάει ακατάπαυστα, με όση ορμή του δώσουν για τέμπο οι παλμοί σου. Γι’ αυτό δεν έχει καμία αξία ή σημασία να διαχωρίζουμε τις έννοιες, εκτός κι αν θέλουμε να παίξουμε με τις λέξεις. Έχει κι αυτό ένα θέλγητρο, δε θα το αρνηθούμε.
Μα θα είσαι βλάκας αν πιστέψεις πως δε σε κρατάει ο έρωτας όπως κι ο θυμός σου από τα σκέλια, φτιάχνοντάς σου τον ίδιο περίπλοκο ιστό. Έτσι «νιώθω» εγώ τουλάχιστον. Εσύ;
