Υπάρχουν κάποιοι πόνοι σαν αυτοάνοσα, άπαξ και βγουν δε φεύγουν. Αλλά ο χωρισμός δεν είναι ένας από αυτούς. Το μόνο πράγμα που δεν μπορεί να γιατρευτεί είναι το τέλος του θανάτου. Το να βάζεις στο ίδιο καλούπι τον πόνο αυτό με τον πόνο που προκαλείται από έναν χωρισμό, δεν αδικεί μονάχα όλη την υπόλοιπη ανθρωπότητα, αδικεί κι εσένα μαζί. «Γιατί να συγκρίνουμε αυτά τα δύο μεταξύ τους;» θα πει κανείς και πολύ καλά θα κάνει. Έχει κουράσει τη σήμερον ημέρα η σύγκριση μεταξύ ανόμοιων καταστάσεων προκειμένου να βγει μια νικητήρια και μια χαμένη. Μα η σύγκριση εδώ έγκειται σε μια πολύ συγκεκριμένη φράση. «Δεν μπορώ να το ξεπεράσω». Στην αποδοχή λοιπόν.
Κι εδώ έρχομαι να πω ότι το μόνο πράγμα που δεν μπορείς να ξεπεράσεις -θα καταφέρεις βέβαια να μάθεις να ζεις με τον πόνο τελικά- είναι η βεβαιότητα του τέλους του θανάτου. Όλα τα άλλα ξεπερνιούνται, γι’ αυτό μην πείσεις τον εαυτό σου για κάτι διαφορετικό.
Εσύ καθορίζεις τις απόψεις σου για τη ζωή κι αν πειστείς πως μια κατάσταση είναι πέραν των δυνατοτήτων σου, τότε οι δυνατότητές σου μέχρι εκεί θα φτάσουν μονάχα. Όταν κάποιος επιλέγει συνειδητά να τελειώσει μια σχέση, η οποία φυσικά υπήρξε μάχη για να κρατηθεί, τότε θα έπρεπε να αισθάνεσαι ευγνώμων που ο ένας από τους δύο τουλάχιστον αντιλήφθηκε πως αρκετά θύματα υπήρξαν. Ευγνώμων γιατί έγινε αυτό που ήταν αναπόφευκτο, όχι όμως και δεδομένο. Διότι ουκ ολίγες φορές έχουμε δει το γνωστό φαινόμενο της «καβάντζας» χάριν μιας συνήθειας που δε λέει να τελειώσει, όσο βλαβερή κι αν είναι.
Έτσι, είτε η άλλη πλευρά σε γείωσε επειδή δεν αισθανόταν πλέον, είτε επειδή βρέθηκες εσύ να ενθουσιάζεσαι με κάτι νέο, είτε επειδή απλώς δεν τραβούσε άλλο, να είσαι ευγνώμων που έληξε. Τώρα ξέρεις και μπορείς να συνεχίσεις παρακάτω. Αναρωτιέσαι τι ξέρεις; Ξέρεις ότι δε σας ήθελε, δε λειτούργησε. Αυτό θα έπρεπε να είναι παραπάνω από αρκετό. Γιατί θα ήθελες να αρκεστείς σε μια σχέση γνωρίζοντας ότι το ενδιαφέρον είναι αλλού; Μην κάνεις σενάρια με το μυαλό σου και μην προσπαθείς να βρεις αιτίες εκεί που δεν υπάρχουν ή να διαβάζεις πίσω από τις λέξεις. Καμιά φορά αυτό που εννοούν οι άνθρωποι, αυτό και κάνουν.
Είναι σίγουρα επίπονο καμιά φορά να δεχτούμε πως η καθημερινότητά μας, ο άνθρωπός μας, η συντροφιά μας θα μετατραπεί σε ένα χθες που δε θα πάρει ποτέ ξανά τη μορφή που είχε. Είναι δύσκολο να αποδεχτείς ακόμα, ότι δεν αγαπήθηκες όσο αγάπησες ή δεν αγάπησες όσο αγαπήθηκες. Αλλά πάλι είναι λίγο ουτοπικό να περιμένεις να έχεις ακριβώς την ίδια ανταπόδοση. Αν σκεφτείς λίγο παραπάνω από όσο προσπάθησες, θα δεις κι εσύ ότι έχουν περάσει πρόσωπα από τη ζωή σου -φιλικά ή ερωτικά- που σου έδωσαν περισσότερα από όσα έδωσες ή ένιωσαν περισσότερα από όσα ένιωσες.
Να πεις, λοιπόν, ευχαριστώ στον πρώην άνθρωπό σου. Να πεις ευχαριστώ, αλλά τίποτα περισσότερο. Δε χρειάζονται περιττές ευγένειες πολυτελείας σε μια μάχη που λαμβάνει τέλος. Καταθέτεις τα όπλα, μαζεύεις τους νεκρούς σου, συνθηκολογείς, χαιρετάς και φεύγεις. Ευχαρίστησε (αν θέλεις από μέσα σου) κι άσ’ τον να τραβήξει το δρόμο του κι εσύ τον δικό σου. Θα δεις ότι στο τέλος για όσους ξέρουν να αγαπάνε, έχει η ζωή πολλά να δώσει.
