Γράφει η Λουίζα Σωτηράκη.
Ρε ξέρεις τι;
Έτσι επειδή δεν στα έχω πει ποτέ αποφάσισα να στα πω τώρα έτσι όπως σε κοιτάω στη θέση του οδηγού. Δε μου αρέσεις. Σοβαρά. Δε σε θεωρώ καν όμορφο.
Δεν είσαι ο τύπος που θα έβλεπα στο δρόμο και θα έμενα με το στόμα ανοιχτό. Δεν είσαι ο τύπος που θα κοιτούσα καν δεύτερη φορά.
Θα μου πεις και τότε τι; Σε κέρδισε η προσωπικότητα μου;
Ναι. Μη γελάς. Αλήθεια.
Με κέρδισε αυτή η ατμόσφαιρα που έχεις. Που είναι ελαφριά και βαριά ταυτόχρονα, που το γέλιο είναι λες και σέρνεται μονίμως κάπου πάνω σου.
Γουστάρω που τα μάτια σου είναι έτσι λίγο πονηρά αλλά πάντα με κοιτούν ευθεία. Και λατρέυω που με κάνεις διαρκώς να γελάω.
Και το αμάξι σου μ`αρέσει.Έλα σοβαρά τώρα.
Αυτό το τζιπάκι μου ανοίγει την όρεξη για ταξίδια και μουσικές και θάλασσα και κρασί. Και εντάξει όσο ρομαντικές και να ακούγονται αυτές οι σκηνές που κάνω στο μυαλό μου είναι όμορφες.
Α! Και σε γουστάρω γιατί δεν σνομπάρεις το ρομαντικό.Ίσα ίσα υποστηρίζεις ότι αυτό λείπει από τον κόσμο.
Αλλά είσαι ρεαλιστής. Σκληρός ρεαλιστής.
Και μ’αρέσεις επειδή δεν φοβάσαι να πεις τη γνώμη σου, αλλά ούτε φοβάσαι να την αλλάξεις. Και το παίρνω πίσω αυτό που είπα στην αρχή.
Είσαι όμορφος, να τώρα που πέφτει ο ήλιος μέσα στα μάτια σου και έχεις βάλει το χέρι σου μπροστά για να μπορείς να οδηγήσεις σαν άνθρωπος. Και που δεν φοράς ποτέ γυαλιά ηλίου.
Και τα τσιγάρα σου μ’αρέσουν και ας γίνεται χάλια ο λαιμός μου όταν σου κάνω τράκα. Και γελάω τόσο όταν βρίζεις τον ίδιο σου τον εαυτό για το τατουάζ που έκανες, αφού τώρα πια το έχεις μετανιώσει.
Και να, κάτι φάσεις σαν τη σημερινή, που ξαφνικά μέσα στον χειμώνα σου ήρθε η όρεξη για βόλτα παραλιακά, τις χαίρομαι.
Γουστάρω που είσαι αυθόρμητος, που γελάς αληθινά και ξέρεις και να κλαις και να νευριάζεις και να εξελίσσεσαι.
Α! Και ναι, μ’αρέσει και που σ’αρέσω.
Τώρα κοκκίνισαν τα μάγουλα σου το ξέρεις;
Χα! Ανάβεις και τσιγάρο…
Πιο πολύ από όλα όμως, μ`αρέσεις γιατί μου έχεις πει ακριβώς τα ίδια για μένα, γιατί δεν έχουμε ημερομηνία λήξης, γιατί όταν τσακωνόμαστε μου πετάς ένα « θα σε πλακώσω στα φιλιά»και καταλήγουμε σε ένα κρεβάτι, σε ένα πάτωμα, κάπου τέλος πάντων, πιο αγκαλιασμένοι από ποτέ.
Ναι. Μου αρέσεις πολύ.
