Γράφει η Αίθρα.
Έρωτας ή Απάτη;
Άραγε όλες εκείνες οι ιστορίες που μοιραστήκαμε στο παρελθόν με τους κολλητούς μας, ή την οικογένειά μας, όλα εκείνα τα συναισθήματα που νιώσαμε, τα γέλια, οι χαρές, τα κλάματα, υπήρχαν στ’ αλήθεια; Είναι ο έρωτας ένα παιχνίδι του μυαλού ή κάποιο υπαρκτό συναίσθημα; Έχω αρχίσει ν’ αμφιβάλλω.
Εκείνες οι ιστορίες αγάπης που βλέπουμε στις ταινίες και τις ταυτίζουμε με τη ζωή μας, υπάρχουν στ’ αλήθεια ή είναι ψευδαίσθηση; Είναι ο έρωτας βγαλμένος από τις ταινίες ή είναι οι ταινίες βγαλμένες από τον έρωτα;
Πόσες φορές έχεις ταυτιστεί με μια ιστορία αγάπης σε κάποια ταινία κι είπες ότι ήταν σαν και τη δική σου; Πόσες φορές έχεις ακούσει ένα τραγούδι κι έχεις βιώσει ακριβώς το συναίσθημα των λέξεων του δημιουργού; Πόσες φορές έχεις κάνει στο μυαλό σου τέχνη, τη δική σου ιστορία αγάπης;
Όλοι αυτοί που κάποτε ερωτεύτηκαμε κι έχουν ξεχαστεί, αναρωτιέμαι πού να πηγαίνουν μέσα μας. Τι γίνεται μ’ αυτούς; Δεν ήταν έρωτας; Ή νομίζαμε τότε πως ήταν κι εν τέλει διαψευστήκαμε; Μήπως δεν ήμασταν αρκετά ώριμοι ν’ αφεθούμε στον πραγματικό μας έρωτα και δινόμασταν σε εφήμερους ενθουσιασμούς, για να νομίζουμε κι εμείς ότι ζήσαμε κάτι;
Πόσες φορές έχετε αναρωτηθεί τι θα γινόταν αν υποκύπταμε στον πραγματικό σας έρωτα! Τι φοβηθήκατε και κάνατε πίσω, ποιος ξέρει. Πόσοι άνθρωποι εκεί έξω έχουν πληγωθεί άθελά μας επειδή δε θέλαμε να καταλάβουμε πόσο ερωτευμένοι ήταν μαζί μας. Και μετά, όσοι το συνειδητοποιήσαμε αργά, πληγωθήκαμε, μα πόσοι ήμασταν εν τέλει;
Πόσες φορές ξεσκίσαμε ο ένας τον άλλο αντί να αφήσουμε στην άκρη τον εγωισμό μας και να ζήσουμε τον έρωτα που μας ανήκει; Αντί να ζήσουμε το μεγάλο, το επικό, το πολύ, ζήσαμε με σχέσεις δεκανίκια και πληγωμένες καρδιές. Τι να γίνονται τώρα αυτοί οι άνθρωποι, άραγε, που απορρίψαμε από φόβο. Τι να έγιναν τώρα όλα αυτά τα συναισθήματα. Υπήρχαν στ’ αλήθεια ή ήταν όλα μια απάτη;
Εγώ ξέρω μόνο τούτο. Πως αυτά τα βλέμματα που ανταλλάξαμε, δε θα φύγουν ποτέ από το μυαλό μου. Η αγάπη, η στοργή, το νοιάξιμο, οι στιγμές μας, οι μικρές λεπτομέρειες που θυμάσαι ακόμα για μένα. Εσύ. Εγώ. Ο άνθρωπος που με έκανες να είμαι κοντά σου και τώρα δεν είμαι. Ο εαυτός μου, που τον ξέχασα κάπου μακριά σου.
Από τον δικό μου μονάδικό μου άνθρωπο, τώρα ένας ξένος, ένα αγρίμι, απόμακρος, χαμένος. Άραγε, αναρωτιέσαι ποτέ πού πηγαίνουν τα συναισθήματα όταν φεύγουν; Πού πήγα εγώ, εσύ, όσα ζήσαμε. Οι εαυτοί μας, όταν απομακρυνόμαστε ο ένας από τον άλλο.
Έρωτας ή απάτη; Ταινία ή πραγματικότητα; Ίσως τίποτα από τα δύο ή και τα δύο μαζί.
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
