Έπειτα από κάθε δυσάρεστη εμπειρία, απομονώνεσαι, κλείνεις μάτια, πόρτες, αυτιά κι εύχεσαι. Εύχεσαι να είχες μια δεύτερη ευκαιρία, να μπορούσες με ένα μαγικό τρόπο να πατήσεις ένα κουμπί και να βρεθείς σε μια πρότερη κατάσταση. Θα επέλεγες να αλλάξεις τα πάντα. Θα άλλαζες τη στάση του σώματός σου ή το ντύσιμο και τις απαντήσεις σου σε μια συνέντευξη για δουλειά.
Θα έλεγες όλα όσα ξέχασες πάνω στα νεύρα σου σε εκείνον τον καβγά, όλα εκείνα που θα πλήγωναν βαθιά την αντίπερα όχθη. Δε θα βρισκόσουν ποτέ σε εκείνο το κρεβάτι με μια ξεπέτα για να πάρεις εκδίκηση. Θα έκανες όλα εκείνα που το ρημάδι το μυαλό, το ξερό σου το κεφάλι δε σκέφτηκε τότε.
Κι αν πάλι οι μαγικές δυνάμεις υπήρχαν κι αν οι άνθρωποι ήταν τόσο ανεκτικοί μαζί σου, ώστε να σου δώσουν τη δεύτερη ευκαιρία που ποθείς, τι σε κάνει να πιστεύεις πως θα τα άλλαζες όλα τελικά; Πώς γίνεται να θεωρηθείς αξιόπιστος ή έμπιστος με τη δεύτερη;
Αν η έκφραση: «απ’ τα λάθη μας μαθαίνουμε», έχει μια βάση ή έστω μια κάποια δόση αλήθειας μέσα της, τότε θα πρέπει σ’ αυτή να συμπληρώσει κανείς πως «απ’ τα λάθη μας μαθαίνουμε τον εαυτό μας». Οι άνθρωποι ή ακόμα κι η ίδια η ζωή σε κάποιες περιπτώσεις, σε δοκιμάζουν, σε βάζουν να παίξεις ίδιες πίστες στο παιχνίδι τους μόνο και μόνο για να σιγουρέψουν την αντίδραση και τη συναισθηματική σου μνήμη.
Τη στιγμή που προσβάλεις κάποιον είτε με τα λόγια είτε με τις πράξεις σου, αυτόματα τον τραυματίζεις, αφήνεις το σημάδι σου πάνω του κι όποια προσπάθεια επανόρθωσης κι αν κάνεις, συνειδητή ή μη δεν έχει καμία σημασία, αφού δε θα είσαι σε θέση να πάρεις πίσω το τραύμα.
Ίσως πάλι με μια δεύτερη ανάγνωση, η διαδικασία της επανόρθωσης να μην αφορά καθόλου την κατάσταση ή το πρόσωπο που σου την προσφέρει. Ίσως μέσα σου να ξέρεις, πως ό,τι ραγίζει, δεν κολλάει ξανά κι απλά για δικό σου όφελος να ζητάς μια δεύτερη ευκαιρία ώστε να δοκιμάσεις, να τεστάρεις τον εαυτό σου και σ’ ένα άλλο μοτίβο.
Όπως και πριν, λοιπόν, έτσι κι εδώ η επανάληψη της ίδιας πίστας παιχνιδιού, πέρα απ’ το γεγονός πως σου προσφέρει εμπειρίες, σε κάνει να αναλύεις τις κινήσεις σου, να μαθαίνεις καλύτερα τα κουμπιά σου και ν’ αναβαθμίζεις τα κόλπα σου. Έτσι, την επόμενη φορά θα ξέρεις και πώς να φερθείς και τι να πεις.
Προσωπικά, δεν πιστεύω στις δεύτερες ευκαιρίες, μπορώ να κατανοήσω τα λάθη των ανθρώπων, δύναμαι να ανεχτώ συμπεριφορές, δεν εμπιστεύομαι όμως σε καμία περίπτωση την επανάληψη. Οι άνθρωποι δείχνουν το χαρακτήρα τους στα δύσκολα, όταν στριμώχνονται σε ανεξέλεγκτες καταστάσεις, όταν πιέζονται και βλέπουν την παρτίδα να χάνεται. Εκείνες τις στιγμές είναι που βλέπεις τον πραγματικό τους εαυτό, αντιλαμβάνεσαι την πραγματικότητά τους, καθώς και τι ειλικρινά σκέφτονται κι αισθάνονται.
Δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος να διεκδικείς δεύτερες, τρίτες ή τέταρτες ευκαιρίες απ’ τη στιγμή που η αυθόρμητη αντίδρασή σου έχει ήδη αυτομολήσει. Δε μίλησες όταν έπρεπε, δεν έφυγες όταν χρειάστηκε, δεν έμεινες όταν σου ζητήθηκε και δεν πειράζει. Έκανες την επιλογή σου, δείλιασες, δίστασες, τρόμαξες, αυτός είσαι, αυτό είναι το πραγματικό σου πρόσωπο.
Μην πέφτεις στην παγίδα να μπερδεύεις το διορθώνω κάτι, με το επανορθώνω για κάτι, το πρώτο σημαίνει αλλάζω λεπτομέρειες, επηρεάζοντας ως ένα βαθμό, το αποτέλεσμα. Αντίθετα, το δεύτερο σημαίνει αλλάζω τελείως τα δεδομένα με σκοπό να έχω ένα εντελώς διαφορετικό αποτέλεσμα.
ΥΓ. Σταμάτα λοιπόν να ζητάς ή να εύχεσαι για δεύτερες, τρίτες ή τέταρτες ευκαιρίες και σπατάλησε καλύτερα το χρόνο σου στο να μάθεις τον εαυτό σου να φιλτράρει τα δεδομένα και να σέβεται τις επιλογές, εκείνες τις πρώτες που κάνει.
Επιμέλεια Κειμένου Ματίνας Στυλίδου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Ματίνα Στυλίδου
