Καλοκαίρι στην Ελλάδα ίσον ζωή. Όχι ότι το χειμώνα καθόμαστε στον πισινό μας βέβαια, αλλά με το που μπει για τα καλά ο Ιούνιος και μέχρι και το τέλος του Σεπτέμβρη, αυτή η χώρα κυριολεκτικά σφύζει απ’ τον κόσμο που γεμίζει από τις μεγάλες παραλίες και τα νησιά, μέχρι και τα ορεινά χωριά που το χειμώνα οι κάτοικοι δε φτάνουν ούτε για 5 επί 5.
Κατά τη Μελίνα Μερκούρη η βαριά βιομηχανία αυτού του τόπου είναι ο πολιτισμός. Αν ζούσε σήμερα και χωρίς ιδιαίτερο αντίλογο, θα δεχόταν ότι τελικά είναι ο τουρισμός. Κι όσο οι φόροι κι οι εισφορές αυξάνονται, από βαριά βιομηχανία σε λίγα χρόνια θα είναι mini market, αλλά τέλος πάντων.
Άσχετα με το γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας έχει συνδυάσει τον τουρισμό με τις ορδές των επισκεπτών απ’ την αλλοδαπή, τα στατιστικά δείχνουν ότι οι «κουβαρντάδες» ήταν πάντα οι ίδιοι οι Έλληνες, που πήγαιναν για λίγες μέρες κάπου να χαλαρώσουν.
Θα μπορούσαμε να γράφουμε τόμους ολόκληρους για τα τραπέζια που τις καλές εποχές, τουλάχιστον, παίζαμε jenga με τα πιάτα και τα γλέντια, που κάναμε μαγαζιά ολόκληρα ώπα, αλλά δεν είναι επί του παρόντος. Άλλωστε αυτά τα κάναμε και στα σπίτια μας. Το μάτι μας πάντα κόλλαγε στους ξένους τουρίστες, τα χούγια και τη νοοτροπία τους.
Αν μιλήσεις μ’ έναν έμπειρο ξενοδοχοϋπάλληλο ή έναν «παλαίουρα» μουστακαλή σερβιτόρο ταβέρνας, μπορεί να σου πει την εθνικότητα ενός τουρίστα και μόνο απ’ τη φωτογραφία του διαβατηρίου του. Οι υπόλοιποι, θέλουμε κάνα-δυο ευκαιριούλες για να το πετύχουμε. Δηλαδή ρε φίλε, πώς να καταλάβω εγώ, αν είναι Κορεάτης, Κινέζος ή Ιάπωνας ο κοντούλης χωρίστρας με την Panasonic και τα σχιστά μάτια, που τραβάει φωτογραφίες ακόμη και το μανταλάκι που συγκρατεί την πετσέτα του στην απλώστρα;
Κάπου διάβασα ότι πάνε στη Σαντορίνη και παντρεύονται ομαδικά. Σε αντίθεση με μας, που όποιο ζευγάρι ξέρω που πήγε Σαντορίνη, τον ίδιο χειμώνα χώρισε. Δε φθάνει λοιπόν, που είναι δυσδιάκριτοι, είναι κι ακατανόητοι. Κάποιοι άλλοι πάλι είναι πολύ πιο αναγνωρίσιμοι.
Όλοι ξέρουμε την εθνικότητα του καλτσοπέδιλου, ατσούμπαλου, ξασπρουλιάρη τουρίστα. Τον βλέπουμε στα καλντερίμια με τον τουριστικό οδηγό παραμάσχαλα και το κομπιουτεράκι να μετράει στον τιμοκατάλογο, πόσο θα του κοστίσει το γεύμα πριν καν το παραγγείλει. Κάθεται με την τετραμελή οικογένειά του στην ταβέρνα και λιβανίζουν μια χωριάτικη, μισό μπιφτέκι (κι όμως το έχω ακούσει με τα αυτιά μου να παραγγέλνουν μισή μερίδα μπιφτέκι), δυο μπίρες κι ένα μπουκαλάκι νερό για κάνα τετράωρο.
Κι όταν έρχεται η ώρα επιτέλους να ξεκουμπιστούν ,ν’ αδειάσει το τραπέζι, τυλίγει στη χαρτοπετσέτα και τις τρεις τελευταίες ελιές που ξέμειναν απ’ τη σαλάτα για να τις φάει το βράδυ. Και πληρώνει και με πιστωτική. Τι ακόμη να καταλάβεις; Άντε κι ένα τελευταίο. Ψάχνει παντού τσάμπα wifi για να μπει απ’ το tablet να διαβάσει την Bild. Τώρα;
Φωνακλάς, παθιασμένος με το ποδόσφαιρο, επίσης ξασπρουλιάρης, μπέκρας κρασοκανάτας, που ενώ μιλάει Αγγλικά δεν καταλαβαίνεις τι λέει. Μόνο κάτι “bloody hell” πιάνει το αυτί σου την ώρα που μόλις έχει γκρεμοτσακιστεί προσπαθώντας ν’ ανέβει τα σκαλιά. Πληρώνει διαμονή σε δωμάτιο, αλλά τις μισές νύχτες τον παίρνει ο ύπνος σε παγκάκια σουρωμένο. Α ναι, και πρώην Ευρωπαίος. Αυτόν βέβαια, τον αγαπάμε λίγο παραπάνω, γιατί σε λίγα χρόνια θα θέλει μια περιουσία να βγάλει τα απαραίτητα έγγραφα να μας ξανάρθει μια βόλτα.
Τον επόμενο σπάνια θα τον δεις μόνο του. Γείτονας, γλεντζές όπως εμείς, χορευταράς, τον καταλαβαίνεις απ’ την παρέα του που θυμίζουν συμμαθητές σε πενθήμερη εκδρομή. Πέφτουλες μέχρι αηδίας, δεν αφήνουν ούτε γάτα ακαμάκωτη στο διάβα τους και στο άκουσμά τους τρέχουμε να μαζέψουμε τις θειάδες και τις γιαγιάδες που έχουμε αφήσει στην παραλία να λιάζονται, μη μας τις απαυτώσουν κι αυτές. Δεν ξέρω τι είναι σαν ηγέτης ο Μπερλουσκόνι, αλλά σίγουρα τους αντιπροσώπευε σαν ταμπεραμέντο.
Μπαίνει μια κοιλιά και μετά από κάνα τρίλεπτο μπαίνει κι αυτός. Σβέρκος που θυμίζει πυλώνα της ΔΕΗ, χνώτο βότκας, χρυσές καδένες και μαύρο αυτοκίνητο. Αυτός μαζί με κάτι γειτονάκια του βαστά τον ελληνικό τουρισμό στα χέρια του (στις τσέπες του για να το θέσουμε καλύτερα) εδώ και κάποια χρόνια. Κατακλύζει τις παραλιακές περιοχές της Βόρειας Ελλάδας, αλλά κι αρκετά νησιά και κάθεται για πολύ περισσότερες διανυκτερεύσεις από άλλους. Αν δεν τον καταλάβεις απ’ όλα τα υπόλοιπα, θα τον αντιληφθείς απ’ τη φωτογραφία του Βλαντημίρ Πούτιν που έχει φόντο στο κινητό του.
Το αντίπαλον δέος του προηγούμενου θα το δεις να παίζει στο tablet, να παίζει στο tablet και να παίζει μερικές φορές και στο tablet. Έρχονται με άρτια όραση και νομίζεις ότι από το πολύ τάκα-τούκα στις οθόνες θα φύγουν με 35 βαθμούς μυωπία. Τη διαφορά κάνουν Ελληνοαμερικανοί που έχουν και λίγο το δικό μας dna μέσα τους, αλλά οι υπόλοιποι θα έχουν τον ερχόμενο χειμώνα να λένε πόσα ρεκόρ έσπασαν στο candy crush στις διακοπές τους στην Ελλάδα.
Έρχεται, φεύγει, και δεν παίρνεις χαμπάρι. Στη χώρα του τα έχει κάνει όλα ώπα για το ασφαλιστικό και τα εργασιακά κι εδώ έρχεται και σπάνια ανοίγει ρουθούνι. Επισκέπτεται τα μνημεία, δοκιμάζει φαγητά, κάνει μπάνιο και κοιμάται. Ευλογημένος πελάτης, αν τον φιλοξενείς σε καταλύματά σου, αλλά ρε φίλε, όχι, δεν ξέρουμε Γαλλικά. Κι ούτε θέλουμε να μάθουμε, εντάξει; Αν δε θες να μιλάς Αγγλικά, μάθε εσύ Ελληνικά και σταμάτα τις απόπειρες να μιλήσεις με Έλληνα στη γλώσσα σου. Εδώ Αγγλικά πάμε να μιλήσουμε και τα μιλάμε με προφορά Καρδίτσας. Δηλαδή, oh mon Dieu, με την πάρτη τους.
Λίγο ή πολύ, όλοι τα έχουμε δει τα παραπάνω. Ίσως με κάποιες αποκλίσεις, αλλά μέσες-άκρες αυτή είναι η εικόνα, η οποία μάλιστα απέχει μύρια χιλιόμετρα απ’ την εικόνα στις χώρες τους. Ο μπλίτσης που κατουριέται πάνω του απ’ τη σούρα και πετάει τα σκουπίδια του απ’ το παράθυρο στο δρόμο, ούτε που θα τολμούσε να σκεφτεί να κάνει κάτι αντίστοιχο στη χώρα του.
Το παραμυθάκι της νομιμότητας και της καθαριότητας στα ευρωπαϊκά κράτη βέβαια καταρρέει με το που βγεις απ’ το terminal των αεροδρομίων τους, άσχετα, αν εδώ έχουμε την εντύπωση ότι είμαστε ένα βρομιάρικο μπαχαλάκι σε σχέση με την «πολιτισμένη Ευρώπη».
Τούτος εδώ ο τόπος μπορεί να μην ξέρει, πού πρωτοχρωστάει, αλλά τον ήλιο, τη θάλασσα και τους ανθρώπους του δεν μπορεί να τα υποκαταστήσει τίποτα. Και να βράσω και τον πολιτισμό και τα λεφτά τους και τη βοήθειά τους, αν είναι να χάσω αυτό που τόσα χρόνια με κάνει Έλληνα. Rooms to let guys, welcome and have a nice stay.
Επιμέλεια κειμένου Αλέξη Φαραντούρη: Νάννου Αναστασία
Συντάκτης: Αλέξης Φαραντούρης
