«Θες να φάμε;»

Φαΐ. Παντού! Φαγητό γι’ όλα τα γούστα, τις προτιμήσεις, τα πλάτη και τα μήκη, όλων των επίδοξων γευσιγνωστών αυτού του κόσμου. Φαΐ, ρε φίλε. Πετάγεσαι και στο άκουσμα της λέξης.

Αν κάποιος τολμήσει να πει πως το φαγητό είναι απλή ανάγκη κι όχι τρόπος ζωής, τότε απαγορεύεται να τον συγκαταλέγεις στους ανθρώπους που θες να συναναστρέφεσαι. Πόσο μίζερος μπορεί να είναι κάποιος για να λέει όχι στο φαγητό; Ακόμα κι άτομα που τρελαίνονται στις δίαιτες και τα «ευ ζην», λιώνουν στη διατροφή και τον υγιεινό τρόπο ζωής, περιμένουν ανυπόμονα μία μέρα ελευθερίας, για να ορμήσουν πάνω σε όλες τις εκρηκτικές γεύσεις κι απολαύσεις ενός άκρως ανθυγιεινού- απολαυστικού γεύματος. Μιλάμε για απόλαυση. Απόλαυση άκρως εγκεφαλική.

Ας το δούμε πρακτικά το θέμα. Όλα ξεκινάνε από τις πέντε αισθήσεις. Συγκεκριμένα εδώ λειτουργούν όλες. Όσφρηση, όραση, γεύση, ακοή, αφή εν ενεργεία.

Το φαγητό το μυρίζεις, για να το φας. Έρευνες έχουν αποδείξει πως η όσφρηση είναι εκείνη που σε οδηγεί στην κατανάλωση φαγητού. Οι αισθήσεις που καταλήγουν από τη μύτη στον εγκέφαλο, με ταχύτητα μεγαλύτερη και απ’ του φωτός, δίνουν πράσινο φως για να «σπάσει η μύτη σου» και να πέσεις με τη μούρη πάνω στην πρώτη λιχουδιά.

Έπειτα όραση, διότι άμα δεν έχει την ελκυστική του εμφάνιση, δεν μπαίνεις καν στην περιέργεια να το αγγίξεις. Ακόμα κι η ακοή παίζει ρόλο. Ναι, ναι. Ακούς το ψήσιμο από το φαγητό που φτιάχνει η μάνα σου και η πρώτη σου αντίδραση είναι: «Ρε μάνα, άντε, πότε θα φάμε;».

Αφή, γιατί αν δε την πασπατέψεις τη λιχουδιά -ειδικά στο πρόχειρο φαγητό- και πιάσεις σαν φλώρος πιρουνάκι και μαχαιράκι, δεν ξέρεις τι είναι να «νιώθεις» το φαγητό. Τέλος, η γεύση. Αχ, η γεύση! Εκρήξεις και πυροτεχνήματα στο στόμα σου. Οι κάλυκες γεμίζουν απόλαυση, ενώ στον εγκέφαλο φτάνει η αίσθηση της πληρότητας, όλων των προηγούμενων αισθήσεων που οδήγησαν σε αυτή την επική συνάντηση λιχουδιάς-οργασμού.

Φαΐ για όλα τα γούστα! Τι κινέζικα, τι μεξικάνικα, τι σούσι, τι ιταλική κουζίνα, τι ινδικά, τι και από τη Γουατεμάλα, η αξία του φαγητού δεν αλλάζει. Και γλυκά. Μιλάμε, πολλά γλυκά. Γλυκά που απλώς δε θες να τους αντισταθείς. Από το μωσαϊκό, το σπιτικό, στα πιο γκουρμεδιάρικα  gauteaux, που λεν κι οι Γάλλοι. Φυσικά μην ξεχνάμε το πολύ δικό μας σουβλάκι. Γιατί δεν είσαι Έλληνας, αν δε τρως πιτόγυρα και βρώμικα ξημερώματα μετά από ξενύχτι. Και αν πεις ότι δεν το κάνεις, γελάμε ήδη. Το ξέρεις. Δεν υπάρχει πιο ύπουλα κρυφή, γεμάτη ηδονή σχέση από αυτή που έχεις με το φαγητό.

Σου λέει λοιπόν κάποιος: «Θες να φάμε;» και η απάντηση γλιστράει αυθόρμητα από το κεφάλι σου στο στόμα με ένα μεγάλο «ναι». Πιο ανήθικη πρόταση δεν μπορείς να δεχθείς. Λένε ο έρωτας περνάει από το στομάχι. Θα λέγαμε τελικά, πως οι ανθρώπινες σχέσεις περνάνε από το στομάχι. Συναντήσεις με φίλους, οικογένεια, τη σχέση σου, όλες περιστρεφόμενες από ένα τραπέζι γεμάτο καλούδια. Πέφτεις πάντα με τα μούτρα κι όσο και αν στην υπόλοιπη σου ζωή κάνεις υπομονή, μπρος στην πείνα και ένα υπέροχο γεύμα, ορμάς σίγουρα.

Εξάλλου, όλα περνάνε με το φαγητό. Και ας είναι βρώμικο ή υγιεινό, ας είναι καλό η κακό, ας έχεις μέτρο ή κι ας μην έχεις, το φαΐ  πάντα θα αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής σου. Στην τελική, είναι θέμα επιβίωσης.

Ζήσε μες τις γεύσεις, τις μυρωδιές, τις νοστιμιές, τα αφροδισιακά εδέσματα. Οι «ατασθαλίες» κάνουν τη ζωή πιο νόστιμη. Ανήθικη πρόταση το φαγητό, που καμία φορά καλύπτει άλλες ανήθικες ανάγκες. Το χρειάζεσαι ακόμα και σε πιο «πονηρές» καταστάσεις.

Φάε λοιπόν, σαν να μην υπάρχει καμία τύψη, κι αν το θες, δίχως αύριο. Μόνο που μάλωσε και με τη ζυγαριά, γιατί τα ισχαιμικά, αυτής της ιδιαίτερης εγκεφαλικής σχέσης, -ιδιαίτερα σε ευαίσθητες ηλικίες-, καραδοκούν. Δε βαριέσαι; Αφού θα φας, όπως και να ‘χει! Ευχαριστήσου το!