Πότε γίναμε μια κοινωνία κλώνων;

Ρίχνοντας μια ματιά σε μια κοινωνία που όλοι ως μέλη της ανήκουμε σ’ αυτήν, το πρώτο το οποίο καταφτάνει στο μυαλό μου είναι η έκφραση «ένας αγγελικά πλασμένος κόσμος». Η κοινωνία στην οποία ζούμε, ναι, φαίνεται να έχει χτιστεί αγγελικά κι αρμονικά, αλλά έμπρακτα κι επί της ουσίας δεν παρουσιάζεται κάτι τέτοιο.

Προσωπικά το μεταφράζω ότι ο καθένας από εμάς γλυκοκοιτάει κι ιντριγκάρει την πάρτη του, αφήνοντας στο περιθώριο αυθεντικά συναισθήματα κι εμπειρίες. Σ’ έναν κόσμο κυνικό, όπου ο καθένας  μας έχει κατασκευάσει τη δική του πλάνη, τη δική του ουτοπία.

Βρισκόμαστε στο σημείο όλοι μας να φαινόμαστε ίδιοι, αντιγράφουμε ο ένας τον άλλο, σε κάποιες περιπτώσεις εσκεμμένα και σε κάποιες όχι, με απώτερο σκοπό μας να μη μείνουμε στην «απ’ έξω», να κατευθυνόμαστε με το σύνολο, παραμερίζοντας το δικό μας στιλ, χαρακτήρα και προσωπικότητα. Με αυτόν τρόπο χάνουμε το στοιχείο της διαφορετικότητας, ξεχνάμε ότι ο κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός, κάτι που θα μπορούσε να χαρίσει αρκετό σασπένς στις ζωές μας.

Ζούμε στον ίδιο ρυθμό και τις τάσεις της κοινωνίας, με τη θεοποίηση του χρήματος να έχει κάνει τεράστια άλματα προόδου. Παρατηρώντας επίσης την οποιαδήποτε μορφή σχέσης –δε μιλάμε μόνο σε ερωτικό επίπεδο, αλλά και σε φιλικό ή κι επαγγελματικό– μεταξύ των ανθρώπων, είναι πασιφανές ότι η λέξη «ανθρωπιά» κι η ερμηνεία της, βρίσκονται ένα στάδιο πριν την ηλεκτρική καρέκλα.

Τώρα όσον αφορά τη νεολαία, το τρίπτυχο «τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια» που κάνει πάταγο, το εκλαμβάνω σαν έναν μικρό όρκο ζωής. Ξεχάσαμε ακόμη, το πλέον τετριμμένο σύνθημα, το οποίο σχεδόν ποτέ δε μετουσιώνουμε σε πράξη, ότι «τα απλά πράγματα στη ζωή μας κάνουν τη διαφορά» -κι αυτά είναι τα καλύτερα.

Δηλαδή στην κοινωνία μας παίζει ελευθερία λόγου, αλλά στην τελική δεν έχουμε άποψη. Άρα, όλοι μας μπορούμε να πούμε και να πράξουμε ό,τι επιθυμούμε (πάντα σε κόσμια και λογικά επίπεδα), αλλά τίποτα δεν είναι κάτι αποκλειστικά δικό μας, κάτι προσωπικό, κάτι μοναδικό,  απλά κάτι που αντιγράφουμε ή τυφλά υιοθετούμε.

Κάπου εδώ, δε θα μπορούσαμε να μην κάνουμε και μια μίνι-αφιέρωση στην τεχνολογία. Ενώ πριν από κάποια χρόνια είχαμε το πολύκροτο ζήτημα της εισόδου της τεχνολογίας στη ζωή μας, φτάσαμε στο σημείο να θεωρείται αυτονόητη καθώς κι επιβεβλημένη για την καθημερινότητά μας, αφού στο παρελθόν έκανε δυνατό «ντου» με την εισβολή της, χωρίς καν να το έχουμε συνειδητοποιήσει κι εθελοτυφλώντας διαρκώς.

Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης απ’ την πλευρά τους να έχουν τη δική τους αυτοκρατορία κι εμείς απ’ την πλευρά μας να την ακολουθούμε ως πιστοί υπηρέτες της. Έχουμε εξαλείψει κάθε νόημα προσωπικής ζωής κι ιδιωτικότητας, έχοντας γίνει δούλοι της ρουτίνας μας, αγνοώντας πως η ίδια σκοτώνει τη ζωή και τον έρωτα.

Κινούμαστε και βαδίζουμε με προσεγμένες κινήσεις, χάνοντας το αίσθημα του αυθορμητισμού, του αιφνιδιασμού, της έκπληξης, του ρίσκου. Κάποιοι θα μπορούσαν εύκολα να αναρωτηθούν, μήπως όλα αυτά βολεύουν κι εξυπηρετούν κάποιους; Θέλουμε να ζούμε κάτω από αυτούς τους άγραφους κανόνες της ζωής ή απλά φοβόμαστε να ταρακουνήσουμε τα νερά μας; Αυτό εναπόκειται στην κρίση του κάθε ανθρώπου.