Φτάνει να υπάρχεις

Κάνω συχνά σκέψεις για σένα. Πού να βρίσκεσαι, τι να κάνεις, μα κυρίως πώς να είσαι… Ξεκίνησες να με συναντήσεις ή θα με συναντήσεις και μετά θα ξεκινήσουν όλα;  Ονειρεύομαι πως υπάρχεις ή συνεχίζω να υπάρχω στον κόσμο αυτόν επειδή σε ονειρεύομαι;

Θα επιθυμούσα να μην υπάρχεις μόνο στο μυαλό μου. Δεν το παραδέχομαι μα πεθαίνω κρυφά μέσα μου να βγουν αληθινά όλα εκείνα τα κλισέ αποφθέγματα του Paolo Coelho που υποστηρίζουν πως ό,τι έχεις πλάσει έντονα στο μυαλό σου και στηρίζεται στις πιο δυνατές επιθυμίες σου, ίσως το ζήσεις μια μέρα. Αυτή τη μέρα περιμένω να έρθει. Αυτή που θα σε συναντήσω! Κι είμαι αποφασισμένη να διεκδικήσω κάθε σου στιγμή. Μέχρι κι εκείνες που έζησες πριν με γνωρίσεις…

Θέλω να ξέρω τι πέρασες για να φθάσεις εδώ. Ποιες καταστάσεις σε κάνανε αυτό που είσαι σήμερα, ποιους δρόμους ακολούθησες, ποιους απέρριψες  και ποιοι ήταν οι τρόποι σου κι οι συμπεριφορές σου απέναντι σε όλα αυτά. Μέχρι και τις γυναίκες που επέλεξες θα ήθελα να ξέρω. Να τις ευχαριστήσω κι αυτές. Χωρίς εκείνες δε θα έφτανες εδώ…

Όχι, όχι δε χαίρομαι που πέρασες τόσο πόνο. Χαίρομαι που ξέρω πως δε θα περάσεις άλλον. Τουλάχιστον όχι από έρωτα. Το ξέρω γιατί θα κάνω τα πάντα για να μη συμβεί αυτό. Αρκεί να μου δώσεις τον χρόνο σου. Όχι εκείνον που ξοδεύεις για τον εαυτό σου, αλλά εκείνον που επιθυμείς να ξοδέψεις με παρέα. Θέλω αυτή η παρέα να είμαι εγώ. Θέλω έστω και δειλά να μ’ εμπιστευτείς. Μην πέσεις με τα μούτρα, μην αναρωτηθείς γι’ ακόμη μια φορά  «Λες να είναι αυτή;». Άσε να στο αποδείξω. Δώσε μου απλά την ευκαιρία και χρόνο. Τον χρόνο σου.

Θα διεκδικώ κάθε σου στιγμή με μια κτητικότητα πρωτόγνωρη, που θα φαντάζει σχεδόν εγωιστική, αλλά εσύ θα μπορείς να ξεχωρίσεις πως δεν είναι. Θα απαιτώ να είμαι δίπλα σου γι’ ακόμη περισσότερες στιγμές μαζί σου, ακόμη κι όταν με διώχνεις. Θα νευριάζεις, θ’ απομακρύνεσαι, αλλά θα επιστρέφεις. Θα επιστρέφεις γιατί πάλι εσύ θα είσαι εκείνος που θα ξέρεις τις πραγματικές μου προθέσεις κι ότι όπως «εδώ» δε θ’ αγαπηθείς πουθενά αλλού.

Κι αυτή η αγάπη θα φαίνεται σε ό,τι ζούμε παρέα. Απ’ τα χαζά πειράγματά μας στο κρεβάτι κάθε πρωί που θα ξυπνάμε μαζί, μέχρι τις πιο σοβαρές μας συζητήσεις. Γιατί όταν θα έρθεις όλα θ’ αλλάξουν. Δε θα φιλτράρω  τι πρέπει να σου πω, δε θα με κάνεις να νιώθω πως δε σου αξίζω και κυρίως δε θα χρειαστεί ποτέ να σκεφθώ πως πρέπει να «κρατήσω κάτι και για μένα» από όλα αυτά που προσφέρω, μην τυχόν και πληγωθώ ξανά.

Ό,τι θα ζήσω μαζί σου δε θα έχει πόνο. Ο μόνος πόνος θα είναι ότι ίσως μια μέρα θα τελειώσει, αλλά θα είναι τόσες οι καλές στιγμές που ζήσαμε, που θα συμφωνούμε κι οι δυο πως ο πόνος του να μην υπήρχε ο ένας για τον άλλον και να μας ψάχναμε ακόμη σε αγκαλιές ψεύτικες θα ήταν μεγαλύτερος.

Τα πάντα στη ζωή έχουν κόστος και για ό,τι αγωνιζόμαστε σε αυτή, υπάρχει πάντα ένα κέρδος.  Το κόστος του ότι κάτι που αρχίζει ίσως τελειώσει μια μέρα, είναι πολύ μικρό μπροστά στο κέρδος του να βρεθεί κάποιος που θα διεκδικεί με κάθε τρόπο όλες σου τις στιγμές σε τέτοιο βαθμό που δε θα προλαβαίνεις να ονειρευτείς.

Μη σε νοιάζει που δε θα προλαβαίνεις. Έχει μεγάλη διαφορά το να ονειρεύεσαι απ’ το να ζεις το όνειρο. Παραμυθένιο ακούγεται, αλλά θα στο αποδείξω μια μέρα.

Φτάνει να υπάρχεις…