Πολλοί άνθρωποι συνηθίζουν να φέρνουν τα συναισθήματα στα μέτρα τους. Προσπαθούν με κάθε τρόπο να τα χειραγωγήσουν. Βολεύονται με οτιδήποτε μπορούν να το ελέγξουν κυρίως από φόβο.

Φοβούνται να ερωτευτούν και να αγαπήσουν χωρίς όρια μην τυχόν κι αποκαλυφτούν οι αδυναμίες τους. Βάζουν το «εγώ» τους πάνω απ’ όλα. Κι όταν η συζήτηση φτάνει στον έρωτα, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό τους είναι η σαρκική επαφή. Κι η χυδαιότητα αυτή δεν του αρμόζει.

Ο έρωτας είναι σαν τη φωτιά. Εύκολα την ανάβεις, δύσκολα την κρατάς αναμμένη. Είναι άγριος και σε κατακλύζει με δυνατά συναισθήματα σε κάθε σου βήμα. Ο ήχος του είναι τόσο εκκωφαντικός, που σε τρελαίνει. Όταν μιλάς γι’ αυτόν, οι λέξεις γίνονται θύελλα που σαρώνουν τα πάντα στο πέρασμά τους κι αισθάνεσαι σαν να ξαναγεννιέσαι.
Σου κόβει την ανάσα. Ένα άγγιγμά του αρκεί για να ζωντανέψει ο κόσμος γύρω σου και να δημιουργήσει σιωπηλές ιστορίες που θα σε καθηλώσουν. Φέρνει το πάθος στην πιο καθηλωτική του μορφή.

Δεν μπορείς να τον περιορίσεις. Γι’ αυτό και δε θα σε περιμένει να αποφασίσεις αν η χρονική στιγμή που ήρθε στη ζωή σου είναι σωστή. Δε θα βρίσκεται σε αναμονή καθώς θα προσπαθείς να αποκρυπτογραφήσεις τα συναισθήματά σου. Είναι πλήθος στιγμών και κομμάτια του χρόνου.

Είναι κάτι που θέλεις να σε σαγηνέψει και να το αισθανθείς στον απόλυτο βαθμό. Μπορεί να σε ρίξει στα πατώματα και να σε απογειώσει την ίδια στιγμή. Να σου δείξει πώς είναι να ζεις στο χάος. Να ζωντανέψει τα σκοτάδια σου και να σε κάνει να τα αγαπήσεις. Κρύβεται στις μικρές κι ασήμαντες λεπτομέρειες. Κρίνει ότι είναι ο κατάλληλος τρόπος αυτός για να τις εκτιμήσεις.

Δε σου εγγυάται τίποτα. Σε προκαλεί να παίξεις με ανοιχτά όλα τα χαρτιά σου και σε οδηγεί σε ανεξέλεγκτα πάθη. Εκεί όπου δεν εξουσιάζεις τίποτα. Αφήνεσαι κι όπου βγει. Κι αν χάσεις θα έχεις να περηφανεύεσαι ότι το έζησες. Μεγαλύτερο παράσημο δεν μπορείς να πάρεις.

Είναι η υπερβολή του που σε μαγεύει. Σε καλεί να αφεθείς ολοκληρωτικά πριν μεταβληθεί σε αγάπη και περάσει στο επόμενο επίπεδο. Ίσως γι’ αυτό και πολλοί προσπαθούν να τον αλλάξουν. Κάνουν μεγάλο λάθος. Δεν αλλάζει. Κι είναι προτιμότερο να παραδεχτείς ότι δεν πιστεύεις σ’ αυτόν ή ότι δε θέλεις να τον ζήσεις. Τουλάχιστον, θα είσαι ειλικρινής. Και με τον εαυτό σου και με τους ανθρώπους δίπλα σου.

Τολμάς να πας μέχρι εκεί που αισθάνεσαι μια σχετική ασφάλεια. Χωρίς να ρισκάρεις τίποτα κι αυτό είναι σεβαστό. Κανείς δε θα σε επικρίνει για την επιλογή σου και πιθανότατα θα βρεις εκείνους που θα θέλουν να ζήσουν όπως κι εσύ. Μην υποκρίνεσαι, ωστόσο, απλά και μόνο για να κερδίσεις κάτι παραπάνω με δόλιο τρόπο.

Για να τον ζήσεις πρέπει να είσαι έτοιμος να χάσεις τον εαυτό σου, την ηρεμία σου και τις ήσυχες νύχτες σου. Θα αγαπήσεις τα σκοτάδια σου γιατί μέσα από αυτά θα καταλάβεις το νόημά του. Το κάνει για να στα φωτίσει αργότερα και να τα διαβάσεις ώστε να ζήσεις μαζί τους.

Είναι για του δυνατούς, επειδή βγάζει τις μάσκες που φοράς και νομίζεις ότι δεν μπορείς να επιβιώσεις χωρίς αυτές. Φανερώνει το πραγματικό σου πρόσωπο. Ξεγυμνώνει το μυαλό και την ψυχή σου. Και το κάνει για να σου δείξει ότι οι άνθρωποι με ισχυρές προσωπικότητες δεν έχουν να φοβηθούν τίποτα.

Ο έρωτας είναι πολλά περισσότερα από αυτά που καταλαβαίνουμε. Ένα μυστήριο που για να το καταλάβεις επιβάλλεται να χαθείς μέσα του. Άφησε την καρδιά σου να νιώσει τα πάντα κι είμαι σίγουρος ότι θα σου προσφέρει ένα αξέχαστο ταξίδι, αρκεί να τολμήσεις να τσαλακωθείς. Αυτή είναι η λέξη-κλειδί ώστε να τον ξεκλειδώσεις. Η τόλμη.

Συντάκτης: Δημήτρης Μπότης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη