Θυμάσαι πώς είναι να τολμάς;

Πλέον σχεδόν κανείς δεν πολεμάει για τις επιθυμίες και τις ανάγκες του. Μια γενικότερη στασιμότητα και μια αδράνεια, όχι μόνο στις πράξεις των νέων ανθρώπων αλλά και των μεγαλύτερων. Σταματήσαμε να αγωνιζόμαστε για τις αξίες μας κι αφήσαμε άλλους να καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μας. Δεν υπάρχει βάθος αλλά μόνο επιφάνεια κι αυτή είναι μια θλιβερή συνειδητοποίηση.

Κάθε μέρα που αναβάλλουμε το όνειρό μας, αναβάλλουμε τις πιθανότητες πραγματοποίησής του. Κι ο χρόνος περνάει τόσο γρήγορα που δεν τον καταλαβαίνουμε. Και θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνήσουμε μια μέρα, θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη και θα ανακαλύψουμε πως χάσαμε τα καλύτερά μας χρόνια. Πως συμβιβαστήκαμε χωρίς να ήμασταν πραγματικά ευτυχισμένοι. Πως η ζωή μας πέρασε σαν ατμός. Και τότε τι γίνεται;

Δυστυχώς, δεν υπάρχει ένα μαγικό κουμπί, να το πατήσουμε και να γυρίσουμε το χρόνο πίσω, όπως γίνεται στις ταινίες. Δε θα μπορέσουμε να δώσουμε στον εαυτό μας μια δεύτερη ευκαιρία να αλλάξει την καθημερινότητά μας προς το καλύτερο, μήπως μπορέσουμε να την χαρούμε πραγματικά. Θα έχουμε χάσει, πολύ πιθανόν, μια ευτυχισμένη ζωή, γιατί δεν τολμήσαμε να προσπαθήσουμε για κάτι καλύτερο, κινούμενοι από ανασφάλεια και φόβο της αποτυχίας.

Συχνά, χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία για την αδράνειά μας πως θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε. Και γιατί δεν μπορούμε; Δηλαδή είμαστε ανίκανοι συγκριτικά με τους υπόλοιπους που τα κατάφεραν; Με το να πιστεύουμε και να ανακυκλώνουμε ένα «δεν μπορώ», βάζουμε οι ίδιοι εμπόδια στον εαυτό μας και τον οδηγούμε αυτόματα στην αποτυχία. Αυτός είναι ο καλύτερος τρόπος για να πληγώσουμε την αυτοπεποίθησή μας. Είναι ο καλύτερος τρόπος για να παρατήσουμε τα όνειρά μας και το σκοπό για τον οποίο έχουμε έρθει εδώ. Γι’ αυτό δεν υπάρχει «δεν μπορώ», αλλά «δε θέλω». O επιμένων νικά. Ίσως όχι όλες τις μάχες αλλά κι αυτές που έχασε, τις πάλεψε και κάτι έμαθε.

Αφήνουμε το φόβο να μπαίνει στις ζωές μας. Φόβος για το άγνωστο, αυτό που δεν ξέρουμε αν και πώς θα έρθει κι αν έρθει, αν και πώς θα τον αντιμετωπίσουμε. Αλλά, αλήθεια, πώς είναι δυνατόν να μας φοβίζει τόσο πολύ κάτι που δεν υφίσταται στην πραγματικότητα αλλά στα σενάρια μιας ενδεχόμενης, αμφίβολης κι απαισιόδοξης πρόβλεψης;

Το λάθος δεν είναι να φοβηθείς, αλλά να αφήσεις τον φόβο να σε καταβάλλει και στο τέλος να σε νικήσει. Γιατί ο μοναδικός τρόπος να νικηθεί ο φόβος είναι αυτός∙ να μην τον αφήνεις να σε ακινητοποιεί, να μην τον φοβάσαι. Κι αν έρθει, να τον κοιτάξεις κατάματα με την ίδια δύναμη που σε κοιτάει αυτός.

Γι’ αυτό πάρε το ρίσκο. Διεκδίκησε αυτό που θέλεις με νύχια και με δόντια. Δεύτερη ζωή δεν έχει. Κι αν δεν το καταφέρεις, δεν πειράζει. Θα ξέρεις πως προσπάθησες, δε δείλιασες. Ξεπέρασες τους φόβους και τις ανασφάλειές σου κι αυτό από μόνο του είναι πολύ μεγάλο κατόρθωμα. Άλλωστε, απ’ τις αστοχίες μας μαθαίνουμε. Κανείς δεν είναι αλάνθαστος. Όλοι κάνουμε και θα κάνουμε λάθη.

Γι’ αυτό κυνήγα τα όνειρα και τους στόχους σου. Αγάπησέ τα και κάν’ τα πραγματικότητα. Η ζωή είναι εκεί έξω και περιμένει να την διεκδικήσεις. Εσύ και μόνο εσύ.

Πίστεψε στον εαυτό σου. Μπορείς!