Πάθος της έκφρασης, λείπει τα τελευταία χρόνια από τις ζωές μας. Κινούμαστε μηχανικά, χωρίς να ζούμε τις στιγμές. Τα πάντα είναι προκαθορισμένα κι επαναλαμβανόμενα. H ζωή έγινε πολύ απαιτητική για ν’ αποδράσουμε, να ξεφύγουμε.
Μια από τις εκφράσεις που μας απελευθερώνει είναι και ο χορός. Τι είναι χορός; Ένα συναίσθημα, μια αγάπη, μια συγκίνηση. Η ποίηση της μουσικής, αποτυπωμένη με τις χορευτικές φιγούρες. Θέλουμε να ξεφύγουμε από την πραγματικότητα και να απογειωθούμε στο όνειρο.
Οι χοροί μας αφήνουν με πάθος να εκφραστούμε. Ο βασιλιάς του είδους της έκφρασης αυτής, είναι το αργεντίνικο ταγκό. Eκφράζει ένα νοσταλγικό ρομαντισμό. Ένας χορός πειθαρχίας και τεχνικής.
Με τον χορό αυτό, οι χορευτές και χορεύτριες ζουν με βήματα.
Ένας χορός «αγκαλιά». Δεν είναι τυχαίο, πως το ρήμα «αγκαλιάζω» περικλείει και το ρήμα «ζω». Το ζευγάρι χορευτών χορεύει αντικριστά. Η αγκαλιά σφίγγει και χαλαρώνει για να εκτελεστούν οι κινήσεις που απαιτούνται. Είναι διαλόγος κι επικοινωνία μεταξύ των χορευτών. Ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα. Μαγνητίζει τα βλέμματα. Σχεδόν γλιστρούν τα βήματα στο πάτωμα υπό την συνοδεία του βιολιού, κιθάρας, φλάουτου.
Η φιλοσοφία του χορού αυτού, περικλείει την απλότητα και φαντασία. Είναι μια απελευθέρωση από τα «πρέπει», με βηματισμό προς τα «θέλω».
Μιλόγκα, είναι, το πιο παλιό είδος του ταγκό. Η μουσική στις μιλόγκες χωρίζεται σε τάντες. Τότε, μεσολαβεί ένα μικρό χρονικό διάστημα, όπου παίζει τζαζ ή ροκ. Καμπεσέο, η επιλογή με το βλέμμα. Αν δε θέλεις να χορέψεις, πολύ απλά αποφεύγεις την οπτική επαφή.
Το ταγκό ταξιδεύει στην Ευρώπη και ανοίγει την βαλίτσα του για να εγκατασταθεί εκεί. Στο Παρίσι, την Πόλη του Φωτός. Ο Κάρλος Γκαρδέλ, έμεινε στην ιστορία, ως σημαντικότερος αντιπρόσωπος του ταγκό.
Το 1935 θεωρείται χρυσή εποχή των ορχηστρών της τζαζ στην Αμερική. Βασιλεύει ο βασιλιάς του ρυθμού Φρανσίσκο Κανάρο. Ο Pugliese, χάρισε ένα ιδιαίτερο ύφος που χαρακτηριζόταν από ρυθμική πολυπλοκότητα.
Ένας από τους κορυφαίους συνθέτες ο Άστορ Πιατσόλα θεωρήθηκε αρκετά νεωτεριστής στις ιδέες του, παρόλα αυτά καθιερώθηκε ως βασικός μουσικός και συνθέτης. Εισήγαγε έναν συνδυασμό κλασικής μουσικής με την τζαζ.
Ας περάσουμε σ΄ ένα φλογερό Φλαμέγκο του16ου αιώνα στην αυλή του βασιλιά. Με τ΄ όνομα Φλαμανδοί, αρχικά ονομάζονταν οι τσιγγάνοι. Αυτοί πρώτοι τον χόρεψαν. Το όνομά του προήλθε, ίσως γιατί τα πολύχρωμά τους ρούχα και τα μακριά λεπτά τους πόδια, έμοιαζαν με φλαμίγκο. Αγαπήθηκε από τους Ανδαλουσιανούς μποέμ καλλιτέχνες και συγγραφείς.
Tι θα λέγατε πάλι για ένα πάσο ντόμπλε, δηλαδή για δυο βήματα. Xορός του 1930, στη Γαλλία, εμπνευσμένος από τις ισπανικές ταυρομαχίες.
Αφεθείτε. Δυο βήματα πίσω, ένα μπρος κι αφήστε τη ζωή να πλέξει πορεία.
«Ο χορός θα είναι πάντα μια κάθετη έκφραση οριζόντιων επιθυμιών.»
Τζωρτζ Μπέρναρντ Σω
Επιμέλεια Κειμένου Νίκης Ατζέμμογλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Νίκη Ατζέμογλου
