10 fail πράγματα που πιστεύαμε όταν ήμασταν παιδιά

Από τις πιο όμορφες αναμνήσεις που έχουν οι περισσότεροι είναι εκείνες των παιδικών χρόνων, της ανεμελιάς, ξενοιασιάς και αθωότητας. Κυρίως της αθωότητας, όπου οι περισσότεροι ζούσαμε σε ένα δικό μας κόσμο, ιδανικά φτιαγμένο για εμάς, με κανόνες που οι δικοί μας είχαν θεσπίσει και μια πραγματικότητα που πολύ διέφερε από αυτή που συναντήσαμε μεγαλώνοντας. Καθώς είχαμε βιώσει ελάχιστες εμπειρίες ήταν απολύτως φυσιολογικό να πιστεύουμε ό,τι μας λένε οι μεγαλύτεροι αλλά και να δίνουμε δικές μας ερμηνείες σε γεγονότα που δεν μπορούσαμε να εξηγήσουμε με τη δική μας λογική. Υπάρχουν όμως κάποια πράγματα που τα πιστεύαμε, αν όχι όλοι, οι περισσότεροι και είναι γεγονότα που αν τα σκεφτούμε τώρα, φαντάζει επιεικώς αστείο να τα πιστεύει κανείς.

1. Ο λύκος τρέφεται με μικρά παιδάκια

Κάτι τα παραμύθια που θέλουν το λύκο ως ένα αιμοβόρο πλάσμα, κάτι οι αντιπαιδαγωγικές απειλές της απελπισμένης μάνας, μας έπεισαν πως είμαστε υποψήφια τροφή για λύκους. Τα περισσότερα παιδάκια πιστεύαμ πως αν ένας λύκος συναντήσει ένα παιδάκι, θα το φάει. Τόσο απλά, χωρίς δεύτερη σκέψη.

2. Αν καταπιούμε σπόρια, θα φυτρώσει το φυτό μέσα μας

Είτε ήταν μανταρίνι, είτε καρπούζι, ένα ήταν σίγουρο: δεν έπρεπε να καταπιείς τα σποράκια του για να μη φυτρώσει μέσα σου. Δαιμόνια σκέψη όποιου την πρωτοεξέφρασε μα άκρως αποτελεσματική. Κανένα παιδάκι δε θέλει να γίνει κήπος η κοιλιά του και ήταν αρκετό αυτό για να φτύσεις τα σποράκια. Αν κατάπινες κάποιο καταλάθος, φρόντιζες απλά να μην πιεις νερό για τις επόμενες ώρες ώστε να μην ανθίσει το φυτό. Επίπεδο εξυπνάδας σε άλλο level.

3. Τα σύννεφα είναι απτά

Πιστεύαμε ό,τι βλέπαμε. Από τη στιγμή που παρατηρούσαμε το σχήμα τους, θεωρούσαμε πως ήταν εύκολο να τα πιάσουμε και πως αποτελούνταν από ύλη απτή. Άκρως λογική σκέψη ακόμη και για μεγαλύτερα παιδάκια.

4. Ό,τι δε βλέπεις, δε σε βλέπει

Τα παιδάκια μέχρι κάποια ηλικία πιστεύουν πως όταν κάποιο αντικείμενο ή πρόσωπο εξαφανιστεί από το οπτικό τους πεδίο, παύει να υπάρχει- για αυτό και κλαίνε συνήθως όταν οι γονείς τους απομακρύνονται. Αυτή τη σκέψη της εξελίξαμε μεγαλώνοντας και θεωρήσαμε πως ισχύει και το αντίστροφο: αν κρυφτείς κάτω από το πάπλωμα ώστε να μη βλέπεις τη μαμά σου, δε θα σε δει ούτε εκείνη. Το κάναμε κυρίως όταν φοβόμασταν μην έρθει ο λύκος ή κάποιο φάντασμα και ήταν αρκετά ανακουφιστικό.

5. Οι διάσημοι δεν είναι φυσιολογικοί άνθρωποι

Δε χωρούσε στο μυαλό μας πως ένας διάσημος τραγουδιστής είναι ταυτόχρονα και σύζυγος, γονέας ή πιλότος, πως έχει γενικότερα και άλλες ιδιότητες. Ήταν διάσημος και τέλος. Τίποτα περισσότερο.

6. Έχουμε μαγικές ικανότητες

Λίγο τα παραμύθια, λίγο κάποιες ταινίες με παιδάκια που μετακινούσαν αντικείμενα με τα μάτια τους, βάλανε τους περισσότερους σε εξαντλητικές προσπάθειες να κουνήσουμε αντικείμενα με το βλέμμα μας. Το κάναμε όταν βρισκόμασταν μόνοι γιατί ήθελε απόλυτη συγκέντρωση για να το πετύχεις κι όταν τελικά δεν τα καταφέρναμε, έφταιγε κάποιος εξωτερικός παράγοντας.

7. Μέσα στην τηλεόραση υπάρχουν άνθρωποι

Όχι μόνο υπάρχουν, αλλά μας βλέπουν κιόλας. Ήταν από τα γεγονότα που μπορεί να μην μπαίναμε καν στη διαδικασία να ρωτήσουμε τους γονείς μας, αφού ήταν δεδομένο πως αυτοί οι άνθρωποι ζούσαν εκεί. Και όλα τα σίριαλ φυσικά, ήταν η πραγματική ζωή τους. Μετά ήρθε το big brother και μας επιβεβαίωσε.

8. Κάτι υπάρχει εκεί που τελειώνει το ουράνιο τόξο

Το βλέπαμε στα παιδικά, το ξέρανε και οι μεγάλοι, απλά δεν έφτανε το μάτι μας μέχρι εκεί. Το ουράνιο τόξο δε γίνεται να βρισκόταν απλώς στον αέρα, είχε βάσεις- πολύ πιθανόν δοχεία με λίρες- και στηριζόταν πάνω σε αυτές. Χαριτωμένη σκέψη, κι ευφάνταστη.

9. Οι μεγάλοι μπορούν να δείρουν τους πάντες

Όμορφο να νιώθεις πως υπάρχουν κάποιοι που σε προστατεύουν και πως μπορείς να στηρίζεσαι σε αυτούς αλλά κάποιες φορές το φτάναμε στα άκρα. Αρχικά όσοι μεγάλωσαν με μεγαλύτερο αδερφό, η ατάκα «Θα πω τον αδερφό μου να σε δείρει» ακουγόταν σε επανάληψη. Ο συγκεκριμένος αδερφός, ο ξάδερφος και ο μπαμπάς ήταν κάτι σε φάση Ζαν-Κλοντ Βαν Νταμ, που απλά έδερναν όποιον σε πειράξει –κι ας μη τους είχαμε δει ποτέ στην πραγματικότητα να ασκούν την παραμικρή βία.

10. Οι κακοί φαίνονται

Πιστεύαμε πως αν κάποιος είναι κακός αυτό θα φαίνεται στην εμφάνισή του. Δεν είχε κάποιο ξεκάθαρο μοτίβο η κακία αλλά σίγουρα δεν ήταν άνθρωποι που ζούσαν ανάμεσά μας, δεν τους είχαμε γνωρίσει, δεν είχαν μια εμφάνιση συνηθισμένη. Ξέραμε ότι αν τους δούμε θα καταλάβουμε ποιοι είναι- είχαμε υποψίες πως θα ήταν και μαυροντυμένοι.

Αυτή ήταν η γενική πραγματικότητα των περισσότερων με πολλά ακόμη που διέφεραν από σπίτι σε σπίτι αφού οι γονείς όλο και κάποιο «ψέμα» θα γεννούσαν στην προσπάθειά τους να μη μας απογοητεύσουν. Κάποια γεγονότα ωστόσο, είναι πολύ πιο ωραία στην ψεύτικη εκδοχή τους, αντικειμενικά.