Όποιος χωρίζει και περνάει καλά κατευθείαν να σηκώσει χέρι. Κανείς; Λογικό. Άλλοι θα πάνε γι’ άλλα πιο γρήγορα διότι «ο έρωτας με έρωτα περνάει», άλλοι θα το ρίξουμε στις εξόδους με φίλους για να γελάει και λίγο το χειλάκι μας κι άλλοι κλείνονται για λίγο στον εαυτό τους μέχρι να βρουν τα πόδια τους. Σε όλες τις περιπτώσεις πάντα σκεφτόμαστε πότε θα αναρρώσουμε από την τούμπα που φάγαμε- που ήταν κι άσχημη. Στην τελική πώς είναι το «ξεπέρασμα» ενός ανθρώπου;

Όταν περάσουμε το μοιρολόι, μπαίνουμε σε μια φάση περίεργη. Σαν να κολλάει η ιστοσελίδα μας στο loading. Μια φάση μοναξιάς, ωραίας όμως μοναξιάς. Κάπου εκεί ίσως να ξεκινήσουμε να νιώθουμε το μέσα μας να μουδιάζει, σαν να ανοίγουμε την τηλεόραση αλλά αυτή να μην πιάνει σήμα. Ίσως και ν’ ανησυχήσουμε- μήπως χάλασε το σύστημά μας; Τι είναι αυτό το πράγμα που μας συμβαίνει; Κάναμε κατά λάθος delete τα συναισθήματά μας; Για καλή μας τύχη δεν είμαστε μηχανές, οπότε ούτε χαλάσαμε, ούτε πάει κάτι λάθος. Κάπως έτσι είναι το να ξεπερνάμε έναν άνθρωπο.

Αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι από τη στιγμή που ήμασταν σε μια σχέση που τέλειωσε, σημαίνει ότι περάσαμε ένα διάστημα –μικρό ή μεγάλο– που συναισθηματικά στρεσαριστήκαμε και δυσκολευτήκαμε, με την κατάσταση να κορυφώνεται με ένα χωρισμό. Μέσα σε όλο αυτό είναι πολύ φυσιολογικό να χάσουμε λίγο τον εαυτό μας και να χρειαστούμε λίγο χρόνο γι’ ανασύνταξη.

 

 

Καθώς περνάει αυτή η περίοδος του συναισθηματικού μουδιάσματος, ίσως και να ξεκινήσουμε ν’ αγχωνόμαστε για το πότε θα έρθει ένας καινούργιος έρωτας για να φύγει επιτέλους αυτό το πράμα. Γιατί δεν ενθουσιαζόμαστε πλέον όταν γνωρίζουμε καινούργια άτομα; Άραγε θα μείνουμε για πάντα κολλημένοι στην πρώην σχέση; Καθόλου. Πολύ απλά δεν μπορούμε να επικεντρωνόμαστε σε πολλά πράγματα μονομιάς. Σ’ αυτή τη φάση πιο σημαντικό για το υποσυνείδητό μας είναι να επιδιορθωθούν οι ζημιές που δεχτήκαμε εμείς, παρά το να ανοιχτούμε προς τα έξω. Ούτως ή άλλως και ν’ ανοιχτούμε, το ξέρουμε κάπου βαθιά μέσα μας ότι δε θα έχουμε κάτι χρήσιμο να προσφέρουμε. Χρειαζόμαστε χρόνο ανάρρωσης. Πώς να λάμψουμε τελοσπάντων άμα έχουμε λαμπάκια καμένα; Πρέπει πρώτα να τ’ αλλάξουμε.

Υπάρχει άραγε τρόπος να βγούμε μια ώρα αρχύτερα απ’ αυτήν την κατάσταση; Δυστυχώς για τους ανυπόμονους, ο πιο γρήγορος τρόπος για να λύσουμε αυτό το «πρόβλημα» είναι η αποδοχή. Δεν είναι κακό ν’ αποδεχτούμε ότι δεν είμαστε διαθέσιμοι αυτή τη στιγμή. Κλείνουμε το μαγαζί για επιδιορθώσεις. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν μπορούμε να βγούμε ραντεβού ή να γνωρίσουμε καινούργια άτομα. Απλώς δε θα πρέπει να έχουμε την απαίτηση από τον εαυτό μας να ενθουσιαστεί ή να προχωρήσει σε κάτι καινούργιο από τη στιγμή που ξέρουμε ότι ακόμα δεν είναι η σωστή στιγμή για μια τέτοια κίνηση.

Αυτό το μούδιασμα πρέπει να το δούμε σαν κάτι καλό. Είναι μια ευκαιρία να κάνουμε πράγματα για τον εαυτό μας και να επικεντρωθούμε στους δικούς μας στόχους, να ξαναδούμε λίγο τι πραγματικά ζητάμε από έναν άνθρωπο για να είναι δίπλα μας. Αυτή η περίοδος είναι η ευκαιρία μας να κάνουμε μια αυτό-αξιολόγηση και να δούμε πού κάναμε εμείς λάθη στο παρελθόν που είχαν αντίκτυπο πάνω μας ή εάν εξακολουθούμε να έχουμε συμπεριφορές που στο τέλος μας πληγώνουν.

Από τους πιο μεγάλους φόβους του ανθρώπου είναι να μένει μόνος με τις σκέψεις του. Τρομάζουμε με το τι μπορεί να κατεβάσει το μυαλό μας άνευ λόγου κι αιτίας. Προτιμούμε ν’ αγνοούμε το μέσα μας, ειδικά όταν ξέρουμε ότι τώρα ίσως να είναι μια καλή στιγμή να κάτσουμε ν’ ασχοληθούμε λίγο με τα συναισθήματά μας. Έτσι, λογικό είναι να τρομάξουμε μόλις προσέξουμε ότι κάτι άλλαξε μέσα μας απροειδοποίητα. Το συναισθηματικό μούδιασμα δεν είναι τίποτα άλλο πέραν του αμυντικού μας μηχανισμού που παίρνει τον έλεγχο, χωρίς να ρωτήσει και κανένα, διότι αγνοήσαμε όλα τα προηγούμενα καμπανάκια για επιδιόρθωση. Είναι σαν να σου δίνουν άδεια με απολαβές από τη δουλειά κι εσύ να μην τη δέχεσαι- λίγο παράλογο ακούγεται. Ας δώσουμε ένα ρεπό στην καρδούλα μας, μόνο καλό θα μας κάνει.

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Σμαράγδα Σαββίδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου