Τι πειράζει αν θέλουμε να γίνουμε κομμώτριες, χορεύτριες, ζογκλέρ;

Από όταν ήμασταν παιδιά θυμάμαι μόνιμα που μας ρωτούσαν «τι θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Γονείς που μας προόριζαν για δασκάλους, γιατρούς, δικηγόρους καθώς ήταν επαγγέλματα με κύρος βεβαίως. Συγγενείς που είχαν άποψη για τη συμπεριφορά μας και μια κοινωνία που πρέπει να σε βάλει σε κουτάκια για να γίνεις αποδεκτός. Και μεγαλώνοντας μάθαμε να ζούμε με την πίεση αυτή σαν να εξαρτάται κάτι πολύ σημαντικό από το τι θα πει ο κόσμος.

Να είσαι καλός μαθητής, να περάσεις στις πανελλήνιες, μην καταλήξεις κομμώτρια ή σερβιτόρος. Να βρεις μια καλή δουλειά, ιδανικά στο δημόσιο, να είσαι εξασφαλισμένος. Βρες κι έναν άνθρωπο να παντρευτείς, να κάνεις οικογένεια. Αν περάσουν τα χρόνια τι θα κάνεις; Θέλεις να πάρεις διαζύγιο; Δε γίνονται αυτά τα πράγματα, τι θα πει ο κόσμος; Και τα παιδιά;

ΩΠΑ!

Και τι γίνεται αν θέλουμε απλά να είμαστε καλά με εμάς κι ευτυχισμένοι; Αν θέλουμε όντως να είμαστε κομμώτριες, χορεύτριες, ζογκλέρ. Αν δε θέλουμε απλά να είμαστε βολεμένοι και εξασφαλισμένοι; Η ζωή είναι δική μας, είναι μια και είναι μικρή. Εδώ δε χωράνε κουτάκια. Υπάρχει μόνο το θέλω να επιλέγω πως θα ζήσω. Ας φύγουμε επιτέλους από όλο αυτό το στερεότυπικο του να κάνουμε συγκεκριμένα πράγματα σε συγκεκριμένο χρόνο. Δεν είμαστε όλοι οι άνθρωποι το ίδιο. Ούτε λειτουργούμε με τους ίδιους χρόνους. Και αυτό είναι το όμορφο.

Είμαστε και εμείς που ξυπνάμε το πρωί και δε σκεφτόμαστε πως θα κατακτήσουμε τον κόσμο αλλά πως θα επιβιώσουμε χωρίς να χάσουμε το εαυτό μας.

Κάποιοι μπορεί να φτάσουμε σαράντα ετών και ακόμα να μη γνωρίζουμε τι θέλουμε να γίνουμε όταν μεγαλώσουμε. Ακόμα ίσως να ανακαλύπτουμε τον εαυτό μας. Άλλοι μπορεί να έχουν βρει το νόημα τους στα ταξίδια, την καριέρα ή τα πάρτι και να μην το ψάχνουν στην οικογένεια. Και κάποιοι άλλοι όντως να έχουν δημιουργήσει την οικογένεια που πάντα ήθελαν και να έχουν ολοκληρωθεί. Όλα θα έπρεπε να είναι αποδεκτά και να μην κρίνονται.

Ποιος είπε πως το να είσαι καλά δεν είναι σπουδαίο; Ότι το να κάνεις ψυχοθεραπεία και να μάθεις να μιλάς όμορφα στον εαυτό σου δεν είναι θαύμα; Ότι το να φτιάχνεις καφέ και να τον πίνεις ήρεμα χωρίς να τσεκάρεις email είναι κάτι μικρό; Πολλές φορές το πιο επαναστατικό που μπορείς να κάνεις είναι να μείνεις, να συνδεθείς, να νιώσεις. Να φροντίσεις τη ζωή σου χωρίς να χρειάζεται να την πουλήσεις ή να την αποδείξεις. Ο κόσμος δε χρειάζεται μόνο αστέρια, χρειάζεται και φώτα πορείας. Αυτούς τους ήσυχους ανθρώπους που κρατάνε τη ζωή ζεστή και λειτουργική. Που φροντίζουν, αγαπούν και επιλέγουν σχέσεις και όχι status. Που δουλεύουν τίμια χωρίς να κυνηγούν το τέλειο.

Είναι εντάξει αν δεν έχεις πάθος και όνειρο να αλλάξεις τον κόσμο γιατί προσπαθείς κάθε μέρα απλά να τον αντέξεις. Το να ξυπνάς χωρίς να σε πλακώνει το άγχος. Το να γελάς με έναν φίλο. Το να πεις όχι σε μια τοξική φιλοδοξία που δεν είναι δική σου. Αυτό δεν είναι λιγότερο σημαντικό από μια διάκριση, μια προαγωγή ή ένα βραβείο. Γεννηθήκαμε για να νιώσουμε τον ήλιο στο πρόσωπο, για να πονάνε τα μάγουλα μας από το γέλιο με τους φίλους μας και για να νιώθουμε τις παλάμες μας να ταιριάζουν με άλλες παλάμες.

Και αν όλα αυτά μοιάζουν λίγα, τότε ίσως να αλλάξουμε μονάδα μέτρησης και όχι τη ζωή μας.

Παλεύουμε συνέχεια να αποδείξουμε κάτι. Όσοι σε αγαπούν πραγματικά δε χρειάζονται αποδείξεις. Και αν χρειάζονται ίσως τελικά αυτό να μην είναι αγάπη. Η ουσία κρύβεται εκεί που η πόρτα κλείνει. Όταν ξαπλώνεις στο κρεβάτι και είσαι εσύ με τον εαυτό και τις σκέψεις σου. Εκεί που μόνο εσύ σε ξέρεις πραγματικά. Κλείσε τα μάτια σου για μια στιγμή και σκέψου τα όνειρα που έκανε ο μικρός σου εαυτός, όχι αυτά που σου φύτεψαν. Αυτά που ήθελες πραγματικά εσύ. Κατάφερες να τα κάνεις πραγματικότητα; Αν ναι συγχαρητήρια, να είσαι περήφανος που δεν κέντησες τα πρέπει που σου όρισαν. Αν όμως όχι, αναθεώρησε αν θέλεις να είσαι ευτυχισμένος από την ψυχή σου ή από τους γύρω σου και άλλαξε το πριν φτάσει η στιγμή να κοιτάξεις πίσω και να μετανιώσεις. Γιατί όταν έρθει αυτή η ώρα το μόνο που θα έχει σημασία θα είναι οι στιγμές που έκαναν όμορφο το ταξίδι και όχι τα αξιώματα και οι τίτλοι. Γιατί μπορεί να μη σώσουμε τον κόσμο, όμως θα μάθουμε να τον αγαπάμε λίγο πιο τρυφερά. Και κάπως έτσι, ίσως τον αλλάξουμε.