Η oμορφιά του να αρέσεις ακριβώς όπως είσαι

Όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας είχαμε ένα απωθημένο. Έναν άνθρωπο που φανταζόμασταν μαζί του στιγμές, αλλά δεν το φωνάζαμε, γιατί φοβόμασταν την απόρριψη. Τι είναι όμως τελικά η απόρριψη για να τη φοβόμαστε;

Πολλές φορές βάζουμε τον εαυτό μας σε μια διαδικασία να θεωρεί ότι το να μην αρέσουμε σε κάποιον είναι κάτι αρνητικό. Σκέψου όμως να αρέσαμε σε όλους — αυτό δε θα ήταν βαρετό; Η συνεχής προσπάθεια να αρέσουμε, μειώνει τη βαθύτερη αποδοχή του εαυτού μας. Μερικά στοιχεία του χαρακτήρα μας υπάρχουν, γιατί αυτά είναι το εσωτερικό μας κλειδί — η δύναμή μας. Δε χρειάζεται όλοι να κουβαλάνε αυτό το κλειδί. Μόνο εκείνος που θα θελήσει να το κρατήσει και να βγάλει και αντικλείδι, για να μην το χάσει. Αυτός ο άνθρωπος θα είναι και αυτός που θα σου αξίζει.

Μη συμβιβάζεσαι με μετριότητες. Με ανθρώπους που δεν έχουν αποδεχτεί καλά καλά τον εαυτό τους και προσπαθούν να μειώσουν τη δική σου σιγουριά.

Σκέψου να έρθει μια μέρα που να νιώθεις αρκετά σίγουρος/-η για σένα. Να σε έχεις αγκαλιάσει, να έχεις αποδεχτεί την πραγματικότητα και να προσπαθείς να εξελιχθείς για το καλύτερο. Και τότε να εμφανίζεται εκείνος ο άνθρωπος από το παρελθόν που σε σημάδεψε. Να βλέπει την εσωτερική αλλαγή που έκανες για εσένα — όχι για εκείνον. Και να του φαίνεσαι πραγματικά γοητευτικός/-ή.

Ήταν εκείνη η συνάντηση που δεν είχες προγραμματίσει. Εκείνα τα λόγια που δεν περίμενες να ακούσεις. Αυτή η τυχαία επανασύνδεση. Εκείνο το μήνυμα που δεν περίμενες. Κι εκείνη η παλιά φλόγα που νόμιζες πως είχε σβήσει, ξαφνικά ανάβει πάλι — και αυτή τη φορά είναι ακόμα πιο δυνατή από όσο περίμενες. Γιατί ξέρεις πως τώρα ανάβει μόνο για σένα. Για αυτό που είσαι, για αυτό που μπόρεσες να γίνεις, για όσα τόλμησες να κάνεις. Γιατί είσαι εσύ.

Όμορφο συναίσθημα να αρέσεις γιατί είσαι εσύ, δε νομίζεις;

Και τότε ήσουν. Απλώς τότε λειτουργούσες μόνο με βάση το πώς ένιωθες εσύ. Δεν έδινες χρόνο στον άλλον να καταλάβει τα δικά του συναισθήματα. Έβγαζες έναν εαυτό που δε σε αναγνώριζες. Ήσουν πιεστικός/-ή. Πίστευες πως ο έρωτας ήταν αυτό: τρέλα, παράνοια και εμμονή. Δεν είναι πάντα έτσι όμως. Μπορεί να άργησες λίγο, αλλά το κατάλαβες.

Έρωτας είναι αυτό το χαζό χαμόγελο που έχεις κάθε φορά που τον/την σκέφτεσαι. Το καρδιοχτύπι κάθε φορά που σε φιλάει. Αυτά τα λεπτά που μετράς μέχρι να τον/την ξαναδείς. Το συναίσθημα της αποχώρησης. Η αγκαλιά που θέλεις να κρατήσει για πάντα. Το ανατρίχιασμα όταν σε ακουμπάει, η καύλα όταν σου ψιθυρίζει κάτι στο αυτί. Η χαρά του να μιλάς σε άλλους για εκείνον/εκείνη χωρίς να κατεβάζεις το κεφάλι — και χωρίς να φοβάσαι ότι θα σε κρίνουν, επειδή ξέρεις πόσο σε έχει πληγώσει.

Έρωτας είναι ελευθερία. Είναι το καταφύγιό σου. Ειδικά όταν είναι αμοιβαίος. Σε ησυχάζει εκεί που όλα έξω βουίζουν. Σε μαλακώνει εκεί που ήσουν σκληρός/-ή. Σε κάνει να θέλεις να γίνεις καλύτερος — όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή νιώθεις ότι αξίζει.

Δεν είναι πάντα μόνο αγάπη. Η αγάπη μπορεί να υπάρχει, ακόμα και όταν δεν είστε μαζί. Ο έρωτας όμως, όσο υπάρχει, είναι αυτός ο μικρός σεισμός που συμβαίνει μέσα σου. Αυτό που δεν εξηγείται, αλλά γράφεται στα βλέμματα, στα φιλιά, στις λέξεις που δεν ειπώθηκαν ποτέ και στις στιγμές που δεν ξεχνιούνται.

Ίσως να είναι ο τρόπος της ζωής μας να μας θυμίζει ότι, όσο κι αν προσπαθούμε να ελέγξουμε τα πάντα, υπάρχει κάτι ακόμα που μας κάνει να νιώθουμε πέρα από τη λογική. Κι αυτό λέγεται έρωτας.

Ακόμα κι αν δεν κρατήσει για πάντα, τώρα ξέρεις τι σημαίνει.
Μη συμβιβάζεσαι με τίποτα λιγότερο.