Υπάρχουν έρωτες που τελειώνουν μέσα σε φωνές, εντάσεις, θυμούς και προδοσίες. Έρωτες που ξεθωριάζουν γιατί η αγάπη φθείρεται ή δεν υπήρξε ποτέ αρκετή. Κι ύστερα, υπάρχουν κι εκείνοι οι σιωπηλοί, οι σπαρακτικοί χωρισμοί, ίσως και οι πιο δύσκολοι από όλους. Εκείνοι που δε γεννήθηκαν από την έλλειψη αγάπης, αλλά από τη σιωπηλή κραυγή όσων δε ζήσαμε.
Ήσασταν δυο άνθρωποι που αγαπήθηκαν αληθινά. Το νιώθατε και οι δύο, πως σας ένωνε κάτι βαθύτερο. Δεν ήταν μια περαστική ιστορία, ούτε μια αυταπάτη της στιγμής. Τα βλέμματά σας μπορούσαν να διαβαστούν, χωρίς να χρειαζόταν να ειπωθούν λέξεις. Οι σιωπές σας μιλούσαν πιο δυνατά από τις φωνές και οι καρδιές που χτυπούσαν με κοινό ρυθμό.
Μόνο που δεν καταφέρατε ποτέ να χτίσετε γέφυρες που να αντέξουν το βάρος των αποσκευών σας. Γιατί κουβαλούσατε πολλά. Πόνο, απώλειες, φόβους. Τραύματα από άλλους ανθρώπους, από άλλες εποχές. Είχατε ανοιχτές πληγές και όσο κι αν θέλατε να επουλώσετε ο ένας του άλλου, κάποιες μέρες απλώς ματώνανε μαζί. Δεν ήταν θέμα θέλησης, γιατί τη θέληση την είχατε. Δεν ήταν θέμα αγάπης, γιατί την είχατε κι αυτή. Ήταν θέμα δυνατοτήτων, ψυχικής αντοχής, χρονοδιαγραμμάτων ζωής που δε συναντήθηκαν ποτέ αληθινά.
Ήθελε να μείνεις, ήθελες να μείνει. Αλλά έπρεπε να φύγετε. Όχι γιατί δεν ήσασταν σημαντικοί ο ένας για τον άλλον, αλλά γιατί δεν μπορούσατε να είστε υγιείς μέσα σε αυτό που φτιάχνατε. Ήταν σαν να χτίζατε ένα σπίτι πάνω σε σεισμικά ρήγματα. Όσο κι αν το αγαπάς, κάποια στιγμή το έδαφος θα σπάσει, κι εσύ θα πρέπει να φύγεις, αλλιώς θα θαφτείς μέσα του.
Δεν ήταν κακός άνθρωπος, ούτε εσύ ήσουν. Ήσασταν απλώς δυο ψυχές που βρέθηκαν στη λάθος συγκυρία με τη σωστή πρόθεση. Κι αυτό πονάει περισσότερο απ’ ό,τι αν απλώς είχατε πάψει να αγαπιόσαστε. Γιατί αυτό θα έφερνε ένα καθαρό τέλος, πιο ανακουφιστικό. Μα το “ακόμα αγαπιόμαστε, αλλά δεν μπορούμε” είναι ένας συνεχής κόμπος στο στήθος.
Δε θα ξεχάσετε ο ένας τον άλλον. Γιατί μέσα από τη σχέση σας μάθατε τι σημαίνει πραγματική αγάπη. Μάθατε τι σημαίνει να φεύγεις, όχι επειδή θες, αλλά επειδή πρέπει. Μάθατε να σέβεστε το παρελθόν του άλλου, ακόμα κι αν το παρελθόν σας φτιάχνει τοίχους που δεν μπορείτε να τους ξεπεράσετε.
Αυτός ο χωρισμός δεν ήταν ήττα. Ήταν ωριμότητα. Και η αγάπη σας, ακόμα κι αν δεν άνθισε όπως θα θέλατε, άφησε ρίζες μέσα σας. Ίσως για να θρέψει άλλες σχέσεις, άλλες αποφάσεις, άλλες στιγμές ζωής. Και ίσως, αν υπάρχει επόμενη ζωή, αν οι πληγές δεν είναι πια ανοιχτές, αν οι συνθήκες ευνοούν, να ξαναβρεθείτε. Όχι από ανάγκη, αλλά από ξεκάθαρη επιλογή. Όχι με φορτία, αλλά με φτερά.
Μέχρι τότε, να κουβαλάτε μέσα σας ευγνωμοσύνη. Γιατί μάθατε μέσα από αυτό ότι η αληθινή αγάπη δεν είναι πάντα αυτή που κρατάει, αλλά αυτή που ξέρει πότε να αφήνει.
Συντάκτης: Νίκη Ντάλντα
