Υπάρχουν κάποιες αλήθειες που δε χαϊδεύουν. Δε σε κάνουν να αισθάνεσαι άνετα. Δε σου λένε «είσαι αρκετός έτσι όπως είσαι». Σε ταρακουνούν. Σε φέρνουν μπροστά στον καθρέφτη σου χωρίς παραμορφωτικά φίλτρα. Και σου ψιθυρίζουν, ή σου φωνάζουν, ότι ο μόνος δρόμος για να νιώσεις καλύτερα με τον εαυτό σου… είναι να γίνεις καλύτερος. Όχι για τους άλλους. Για σένα.
1. Δεν είσαι τα όνειρά σου. Είσαι αυτό που δημιουργείς.
Όλοι ονειρευόμαστε. Μερικοί το κάνουν με τόση ένταση που σχεδόν μπορούν να νιώσουν τη γεύση της επιτυχίας στα χείλη τους. Ονειρεύονται ένα βιβλίο που θα γράψουν, μια δουλειά που θα τους γεμίσει, έναν εαυτό που θα λάμπει, κάποτε. Αλλά το “κάποτε” είναι μια απάτη. Μια τρύπα χωρίς πάτο. Γιατί το όνειρο χωρίς δράση είναι μια μαγική αυταπάτη. Μια παρηγοριά. Και, τελικά, μια παγίδα. Εκείνος που δε γράφει το βιβλίο, μένει για πάντα με τη φαντασίωση του συγγραφέα. Εκείνη που δε διεκδικεί τον εαυτό της, μένει αιώνια μια αδικημένη βασίλισσα στο μυαλό της. Η αλήθεια όμως είναι απλή: δεν είσαι αυτό που εύχεσαι να ήσουν. Είσαι αυτό που κάνεις καθημερινά. Οι επιλογές σου σε φτιάχνουν. Όχι οι διαθέσεις σου. Το αποτύπωμά σου δεν το αφήνεις με λόγια ή likes, αλλά με έργα. Με προσπάθεια. Με λάθη και ιδρώτα. Η ταυτότητά σου χτίζεται μέσα από ό,τι προσφέρεις, όχι από ό,τι επιθυμείς. Και ναι, καμία πράξη δεν είναι τέλεια. Όμως κάθε μικρή δημιουργία, ένα άρθρο, μια πράξη καλοσύνης, μια δύσκολη απόφαση, είναι ένα λιθαράκι προς τον εαυτό σου.
2. Το να είσαι “καλός” δεν είναι υπερδύναμη. Είναι συχνά αδυναμία.
Ας είμαστε ειλικρινείς, μας μεγάλωσαν με την ιδέα ότι “καλός” είναι αυτός που προσφέρει, υποχωρεί, συγχωρεί, χαμογελά. Αυτός που δε φέρνει αντιρρήσεις, δε σηκώνει φωνή, δε στενοχωρεί τους άλλους. Αυτός που τα καταπίνει. Που κάνει τα χατίρια. Που βάζει τις ανάγκες του στο τέλος της ουράς. Αλλά η πραγματική καλοσύνη δεν είναι δουλικότητα. Δεν είναι συμμόρφωση. Είναι δύναμη. Και δύναμη σημαίνει να βάζεις όρια. Να λες «όχι» όταν όλοι περιμένουν ένα βολικό «ναι». Να προστατεύεις τον εαυτό σου, όχι από κακία, αλλά από αυτοσεβασμό. Καλοσύνη χωρίς όρια δεν είναι αρετή. Είναι αυτοκατάργηση. Και δεν είναι υποχρέωσή σου να είσαι αγαπητός. Είναι καθήκον σου να είσαι αυθεντικός. Να προσφέρεις επειδή το θέλεις, όχι επειδή το χρωστάς. Να δίνεις γιατί είσαι γεμάτος, όχι γιατί φοβάσαι την απόρριψη. Η καλοσύνη δεν πρέπει να είναι νόμισμα, αλλά δώρο. Αλλιώς γίνεται συναλλαγή. Και στο τέλος, ληστεία.
3. Αν μισείς τον εαυτό σου, ίσως φταις εσύ. Όχι επειδή είσαι ανάξιος, αλλά επειδή δεν δρας.
Σκληρό; Ναι. Αλλά άκουσε το καλά. Η αυτοεκτίμηση δεν είναι ένα αυτονόητο συναίσθημα. Είναι αποτέλεσμα. Όχι επιβράβευση. Ο σεβασμός προς τον εαυτό σου δεν έρχεται επειδή απλώς τον ζητάς. Έρχεται όταν δίνεις αποδείξεις – με τη ζωή σου. Θες να σε εμπιστευτείς; Κέρδισέ το. Ξύπνα νωρίτερα. Γράψε εκείνο το κείμενο. Σήκωσε το τηλέφωνο. Πες αυτό που σκέφτεσαι. Μην περιμένεις να σου έρθει η “διάθεση” για να ξεκινήσεις, η διάθεση είναι άστατη ερωμένη. Μόνο η συνέπεια σε κρατάει όρθιο. Το μίσος προς τον εαυτό δεν είναι μυστήριο. Είναι μαθηματική εξίσωση, υπόσχεση χωρίς εκπλήρωση = ματαίωση. Ματαίωση + αδράνεια = ντροπή. Ντροπή που γίνεται βαρίδι. Που γίνεται ακινησία. Και μετά, ξανά απ’ την αρχή. Μόνο μια πράξη μπορεί να σπάσει αυτόν τον κύκλο. Όχι θετικές σκέψεις. Όχι βίντεο με εμπνευσμένα quotes. Δράση ακόμα κι όταν δε νιώθεις έτοιμος. Ειδικά τότε.
4. Ο εγκέφαλός σου σε θέλει δέσμιο. Όχι επειδή είναι σαδιστής, αλλά επειδή είναι προγραμματισμένος να επιβιώνει, όχι να ευημερεί.
Ο εγκέφαλος είναι μηχανή επιβίωσης. Τίποτα περισσότερο. Θέλει το γνώριμο, το προβλέψιμο, το ασφαλές, ακόμα κι αν αυτό σε καταστρέφει. Γι’ αυτό τόσοι άνθρωποι μένουν σε τοξικές σχέσεις. Σε άσχημες δουλειές. Σε συνήθειες που τους διαλύουν. Όχι γιατί δεν ξέρουν. Αλλά γιατί δεν αντέχουν την αβεβαιότητα. Η αλλαγή, όσο λυτρωτική κι αν είναι, φέρνει μαζί της άγνωστο έδαφος. Και ο εγκέφαλος σου ουρλιάζει, «Επικίνδυνο!». Ακόμα κι αν εκεί έξω υπάρχει ο εαυτός που ονειρεύεσαι. Ακόμα κι αν η ζωή που θες σε περιμένει στη γωνία. Εκείνος θα επιμένει «Μείνε. Εδώ. Είναι γνώριμο. Είναι ασφαλές.» Αλλά εσύ δεν γεννήθηκες για να επαναλαμβάνεις. Γεννήθηκες για να ανακαλύπτεις. Για να ρισκάρεις. Για να φοβάσαι και να προχωράς παρά τον φόβο. Αν θες ελευθερία, πρέπει να γίνεις ανυπάκουος. Όχι στον κόσμο, στον ίδιο σου τον εγκέφαλο. Να τον παρακούσεις με στοργή. Να πας κόντρα στο ένστικτο του «άσε το για αύριο» και να πεις «Σήμερα. Τώρα.»
5. Η ζωή σου αλλάζει τη στιγμή που αποφασίζεις να σταματήσεις να περιμένεις να σε αλλάξει κάτι άλλο.
Ούτε οι συγκυρίες θα σε σώσουν. Ούτε οι άνθρωποι. Ούτε η έμπνευση. Ούτε κάποια «καλή μέρα» που μαγικά όλα θα πάρουν μπρος. Η ζωή είναι απογοητευτικά δίκαιη: δίνει σε εκείνους που διεκδικούν. Σε εκείνους που πέφτουν και ξανασηκώνονται, όχι γιατί έχουν κουράγιο, αλλά γιατί δεν αντέχουν άλλο να σέρνονται. Αυτή είναι η τελευταία και ίσως πιο ουσιαστική αλήθεια:
Ο εαυτός που θες να γίνεις είναι ήδη μέσα σου. Αλλά δε θα εμφανιστεί επειδή τον ονειρεύτηκες. Θα εμφανιστεί όταν τον προκαλέσεις να βγει στο φως.
Κι αυτό πονάει. Αλλά… αξίζει.
Συντάκτης: Έφη Ζ.
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
Επιμέλεια κειμένου: Αγγελική Θεοχαρίδη
