Δεν ξέρω αν φταίει η μουσική με βιολιά και κλασική ορχήστρα ή αν φταίνε τα βλέμματα που κρατάνε 12 δευτερόλεπτα, ή ακόμα οι κορσέδες που πιέζουν περισσότερο και από τις ερωτικές μου προσδοκίες, πάντως το Bridgerton κάνει κάτι στην ψυχούλα μου. Κάθε φορά που τελειώνει ένα επεισόδιο, πιάνω τον εαυτό μου να κοιτάζει το ταβάνι και να ψιθυρίζει:
Κατά τα άλλα, πιστεύω στα delivery που έρχονται με καθυστέρηση, στα red flags που προσποιούμαι ότι δε βλέπω και στα μηνύματα που ξεκινούν με «Ήθελα απλώς να δω τι κάνεις». Ρομαντισμός τύπου Bridgerton; Σιγά μην…
Κι όμως, κάπου εκεί με τη φούστα του βραδινού μου πιτζαμοσέτ και το κουτάλι βυθισμένο στο παγωτό, βρέθηκα να σκέφτομαι πως ίσως, λέω ίσως, να θέλω κι εγώ έναν έρωτα που να ξεκινά με ένα βλέμμα και να καταλήγει σε χορό. Ή έστω κάποιον να με κοιτάξει όπως ο Άντονι κοιτάζει με εκείνο το ύφος του «σε λιμπίζομαι αλλά είμαι πολύ βασανισμένος για να στο πω».
Όχι ότι θα ήθελα να ζήσω σε μια εποχή χωρίς δικαιώματα, ανεξαρτησία, air condition και Netflix, αλλά όπως και να το κάνουμε, θα ήθελα να νιώθω ότι ο άλλος με βλέπει όπως ο Μπενεντέκτ βλέπει την Τέχνη. Δηλαδή με δέος, λαχτάρα και μια ανεξήγητη επιθυμία να ζωγραφίσει πάνω μου. Στο Bridgerton, ο ρομαντισμός είναι ζωντανός, σκηνοθετημένος με πάθος. Κρατιούνται από το μπράτσο και ανασαίνουν βαριά. Εδώ, αν κρατηθείς από το μπράτσο στο πρώτο ραντεβού, σε ρωτάνε αν είσαι καλά ή αν ζαλίστηκες. Και μέσα σε όλο αυτό, αρχίζω να αναρωτιέμαι: μήπως τελικά δεν είναι ότι ζητάμε πολλά, αλλά ότι έχουμε συνηθίσει να μας δίνουν λίγα; Μήπως ο ρομαντισμός δεν πέθανε, απλώς μπήκε σε silent mode;
Γιατί σήμερα, στην εποχή του dating 2025, ο έρωτας σπάνια συνοδεύεται από βαλς. Αντί για γράμματα, λαμβάνουμε μηνύματα του τύπου «δεν είμαι έτοιμος/η». Αντί για λουλούδια, στέλνουμε κάτι memes στις 11 το βράδυ. Έχουμε μάθει να συμβιβαζόμαστε με το μέτριο, να λέμε «δεν πειράζει», να μη ρωτάμε πολλά, να μη φανούμε πολύ. Γιατί το «πολύ» τρομάζει. Κουράζει. Δεν ταιριάζει στο σήμερα. Πλέον δεν είναι μόδα να είσαι ερωτευμένος. Είναι μόδα να δείχνεις απασχολημένος. «Μην απαντήσεις αμέσως», «μην το κάνεις εύκολο», «να φαίνεσαι busy».
Μα ακόμη και αν είμαι busy, δεν είναι γιατί το παίζω. Είναι γιατί δουλεύω, μαγειρεύω και προσπαθώ να μη με καταπιεί το άγχος. Κι όταν τελικά βρω λίγο χρόνο να αφεθώ, θέλω να υπάρχει κάποιος που να μη με κάνει να νιώθω υπερβολική επειδή θέλω να είμαι διαθέσιμη. Γιατί δεν είναι αδυναμία να δείχνεις ότι σου αρέσει κάποιος. Είναι γενναιότητα.
Γιατί αν έχουμε μάθει κάτι τα τελευταία χρόνια, είναι πως το «ρομαντικό» συχνά έρχεται μεταμφιεσμένο. Φοράει το πρόσωπο κάποιου που λέει όλα τα σωστά λόγια, αλλά δεν κάνει τίποτα από αυτά. Κάποιου που σε κοιτάει λίγο παραπάνω και εσύ νομίζεις πως ζεις τον έρωτα του Netflix… μέχρι που ξυπνάς και καταλαβαίνεις πως ήταν απλώς άλλη μία βαρεμάρα της Δευτέρας. Και κάπως έτσι, αντί για έρωτες, ζούμε trailer χωρίς ταινία. Λίγο φλερτ, λίγη προσποίηση, μια υπόσχεση που δεν ειπώθηκε ποτέ αλλά την ακούσαμε μες στο κεφάλι μας, κι ένα «δεν είμαι έτοιμος» που έρχεται σαν τίτλος τέλους πριν καν γραφτεί το πρώτο κεφάλαιο.
Παρόλα αυτά, όσο και αν θέλουμε να το παίζουμε cool, ανεξάρτητοι, με γεμάτο πρόγραμμα και πολυάσχολο μυαλό, μια φωνούλα μέσα μας, κάπου εκεί κρυμμένη, μας μιλάει, φωνάζει για λίγο ενδιαφέρον. Όχι όμως απλά για να τραβήξει την προσοχή, αλλά για να νιώσει τη σύνδεση.
Ίσως τελικά, την εποχή που η μόνη πηγή ενημέρωσης ήταν ένα φύλλο από την κυριακάτικη εφημερίδα, η ποιότητα της ζωής και της αγάπης να ήταν καλύτερη από την εποχή των stories, των likes και των dating apps. Σε σύγκριση με το παρόν, όπου οι περισσότεροι «φωνάζουν» από μέσα τους: «Κοίτα με. Επέλεξέ με. Δείξε μου λίγο ενδιαφέρον εκτός από το like στο story μου.»
Κι αν τελικά δεν ψάχνουμε πρίγκιπες με λευκά άλογα, αλλά ανθρώπους που να ξέρουν να κοιτάνε στα μάτια και να λένε «σε είδα». Που να μην πατούν καρδούλες σε stories, αλλά να σου κρατούν το χέρι χωρίς λόγο. Μπορεί να μη χορεύουμε βαλς και να μην ανταλλάσσουμε επιστολές με μελάνι, αλλά κάπου μέσα μας θέλουμε όλοι έναν έρωτα που να μη χρειάζεται Wi-Fi για να είναι αληθινός.
Έναν έρωτα που, αν ήταν επεισόδιο στο Bridgerton, θα πατούσες replay.
Συντάκτης: Στρατούλα Ανεμέλλη
