"Μ' αρέσεις, αλλά δε θέλω κάτι σοβαρό" - Ένα ασαφές κάτι, χωρίς όνομα κι όρια

Κάτι σαν έρωτας, κάτι σαν σχέση· μια κατάσταση που σχεδόν όλοι έχουν βιώσει κάποια στιγμή στη ζωή τους. Κάποιος εμφανίζεται ξαφνικά, ήρεμα, σαν φίλος. Η φιλία ξεκινά με τρυφερότητα, φιλικές κουβέντες και στήριξη. Κι έπειτα, σχεδόν αναπάντεχα, έρχεται η εξομολόγηση: Δεν σε βλέπω φιλικά, μου αρέσεις.
Εσύ πέφτεις από τα σύννεφα γιατί δεν το περιμένεις. Κι εκεί αρχίζει να αλλάζει η δυναμική. Το συναίσθημα έχει ήδη αρχίσει να αναπτύσσεται και από τις δύο πλευρές, όμως το επόμενο βήμα δεν είναι αυτό που συνήθως ακολουθεί.

Η παραδοχή συνοδεύεται από όρους: Μου αρέσεις, αλλά δεν θέλω κάτι σοβαρό. Θέλω να μείνουμε φίλοι, αλλά και να υπάρχει κάτι παραπάνω.
Ένα ασαφές κάτι, χωρίς όνομα, χωρίς όρια. Και τότε ξεκινά μια εσωτερική πάλη. Από τη μία η αγάπη και η έλξη, από την άλλη το κομμάτι της φιλίας που για εσένα είναι σημαντικό. Φιλία, αβεβαιότητα και απογοήτευση. Ο ένας από τους δύο δίνει περισσότερα. Στηρίζεται, υπομένει, ελπίζει. Κρατά μέσα του τον πόνο για να μη διαλύσει αυτό το ιδιόμορφο δέσιμο.

Περνούν μήνες. Ίσως και χρόνια. Η επικοινωνία δε σταματά, η επαφή παραμένει. Υπάρχει οικειότητα, φροντίδα, μια συναισθηματική εξάρτηση που δεν ορίζεται ούτε ως φιλία ούτε ως σχέση. Οι προσπάθειες και από τις δύο πλευρές είναι φανερές, όμως κάτι πάντα λείπει. Ο ένας από τους δύο δεν είναι πραγματικά «εκεί». Ο άλλος επενδύει συναισθηματικά, περιμένει, ελπίζει ότι ίσως μια μέρα όλα αυτά να πάρουν το σχήμα που αξίζουν. Όμως η ελπίδα συχνά γίνεται βάρος.

Όταν τελικά έρχεται η στιγμή της αλήθειας, αυτή δεν είναι εκρηκτική. Είναι ήσυχη, σχεδόν αθόρυβη. Ένας μικρός καβγάς, μια συζήτηση που αποκαλύπτει πόσο διαφορετικά αντιλαμβάνονται τα πράγματα. Η σιωπή πέφτει για λίγο, κανείς δεν κλείνει το τηλέφωνο πρώτος. Και μετά από μερικές μέρες, χωρίς κάποια απόφαση, απλώς… σταματούν να μιλούν. Η απόσταση δημιουργείται χωρίς φωνές, χωρίς επίσημο τέλος. Και οι δύο απομακρύνονται, σαν δύο ξένοι που κάποτε ήξεραν τα πάντα ο ένας για τον άλλον.

Ο ένας από τους δύο προχωράει. Ίσως προσπαθεί με κάποιον άλλον ό,τι δεν κατάφερε με το παρελθόν. Ο φόβος που τον κρατούσε πίσω φαίνεται να έχει εξαφανιστεί. Ο άλλος μένει με την πληγή. Τον αγαπά ακόμα. Πονά, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να τον φέρει πίσω. Ο θαυμασμός για τον χαρακτήρα του άλλου παραμένει, γιατί υπήρχαν όντως αξίες, αρετές και μια ψυχή που μπορούσε να αγαπηθεί βαθιά.

Μέσα του ξέρει πως αυτός ο άνθρωπος δεν είχε ζήσει αρκετά για να αντιληφθεί το μέγεθος της αγάπης που του δόθηκε. Και έτσι, με σεβασμό, εύχεται το καλύτερο γι’ αυτόν — όσο κι αν πονά η απουσία. Γιατί κάποτε, έστω και μισά, έδωσαν ο ένας στον άλλον κάτι αληθινό. Ένα σχεδόν-κάτι, που άφησε ανεξίτηλο σημάδι.

And with that, maybe it’s the final countdown. Or… we see what happens next.