Αν ο έρωτας ήταν εφαρμογή, η μονογαμία θα ήταν η «προεπιλεγμένη ρύθμιση». Κι όμως, όπως αλλάζεις φόντο στο κινητό ή δοκιμάζεις νέα γεύση παγωτού, κάποιοι άνθρωποι επιλέγουν να ζήσουν αλλιώς: με πολυσυντροφικότητα. Δηλαδή, σχέσεις με περισσότερους από έναν ανθρώπους, ανοιχτά και με ειλικρίνεια. Όχι «κρυφές παραλίες», αλλά χαρτογραφημένα μονοπάτια.
Γύρω από το θέμα όμως, κυκλοφορούν τόσοι μύθοι που θα μπορούσαν να γεμίσουν σελίδες περιοδικού. Ώρα να ξεχωρίσουμε το παραμύθι από την πραγματικότητα και να το κάνουμε με χιούμορ, γιατί χωρίς χιούμορ καμία σχέση (είτε με έναν είτε με πολλούς) δεν προχωράει πολύ.
Μύθος 1: «Είναι απλώς δικαιολογία για απιστία»
Αλήθεια: Η απιστία κρύβεται στο σκοτάδι. Η πολυσυντροφικότητα, αντίθετα, θέλει φως, κουβέντα και ξεκάθαρες συμφωνίες. Είναι πιο πολύ «ομαδικό συμβούλιο» παρά «κρυφή συνάντηση». Κι αυτό καμιά φορά είναι πιο δύσκολο απ’ όσο ακούγεται.
Μύθος 2: «Δεν μπορείς να αγαπήσεις πάνω από έναν»
Αλήθεια: Η καρδιά μας δεν έχει μετρητή. Αν αγαπάς φίλους, συγγενείς και κατοικίδια ταυτόχρονα, γιατί να μην μπορείς να αγαπήσεις και περισσότερους συντρόφους; Το ζήτημα δεν είναι η ικανότητα, αλλά η διαχείριση. Γιατί άλλο να έχεις πολλή αγάπη και άλλο να μπορείς να συντονίσεις ραντεβού, διαθέσεις και συναισθήματα χωρίς να σε καταπιούν.
Μύθος 3: «Είναι γεμάτες ζήλια και δράμα»
Αλήθεια: Η ζήλια υπάρχει. Μπορεί να ξεσπάσει ακόμα και για ασήμαντα πράγματα, όταν ο άλλος λάμπει από το ραντεβού του κι εσύ έμεινες σπίτι με πατάτες τηγανητές. Η διαφορά είναι ότι εδώ η ζήλια δεν κρύβεται κάτω από το χαλί. Συζητιέται, αναλύεται και δουλεύεται. Σαν να έχεις έναν καθρέφτη που σου δείχνει τις ανασφάλειες σου. Δεν είναι πάντα εύκολο, αλλά μπορεί να γίνει λυτρωτικό.
Μύθος 4: «Είναι σχέσεις χωρίς όρια»
Αν η μονογαμία είναι ένα ταξίδι με δύο συνεπιβάτες, η πολυσυντροφικότητα είναι σαν εκδρομή με βανάκι. Περισσότερη παρέα, περισσότερες ιστορίες, περισσότερα γέλια, αλλά και περισσότερη φασαρία για το ποιος θα κάτσει μπροστά. Για να δουλέψει χρειάζεται ειλικρίνεια, χιούμορ και γερά νεύρα. Επίσης, χρειάζεται όρια, γιατί καμιά μορφή δε στέκεται χωρίς αυτά. Χρειαζόμαστε συμφωνίες: Τι είναι αποδεκτό και τι όχι; Χρειάζεται σεβασμός: Το «μέχρι εδώ» σημαίνει όντως «μέχρι εδώ». Επίσης, είναι σημαντική και η ευελιξία: Τα όρια αλλάζουν καθώς αλλάζουμε εμείς.
Η πολυσυντροφικότητα μπορεί να αγγίξει την ψυχή όταν νιώθεις ότι η αγάπη σου δεν περιορίζεται, όταν αντλείς χαρά από το να βλέπεις τον άνθρωπό σου ευτυχισμένο, ακόμα κι αν μοιράζεται στιγμές με άλλους. Για κάποιους, αυτή η αίσθηση ελευθερίας είναι πηγή βάθους και δύναμης. Για άλλους όμως, η ψυχή ανοίγει και ηρεμεί μόνο μέσα από την αποκλειστικότητα. Μέσα από εκείνον τον έναν άνθρωπο που στέκεται δίπλα σου σε όλη τη διαδρομή, που τον μοιράζεσαι με τα χρόνια, με τις σιωπές, με τις δυσκολίες και όχι με τρίτους. Για αυτούς, το μοίρασμα δεν είναι επιλογή· είναι προδοσία της ίδιας της αλήθειας τους.
Ούτε η μία ούτε η άλλη στάση είναι πιο «σωστή». Η ψυχή μας είναι μοναδική και δεν υπάρχει μία συνταγή για όλους. Η αλήθεια είναι να βρεις αν είσαι ο άνθρωπος που θέλει μπάντα με πολλά όργανα ή αν είσαι ο άνθρωπος που θέλει ντουέτο για μια ζωή.
Πέρα από τα αστεία, ας πούμε την αλήθεια: η πολυσυντροφικότητα δεν είναι «παράδεισος χωρίς όρια», ούτε «μόδα των καιρών». Είναι ένας τρόπος να ζεις τον έρωτα με περισσότερη ελευθερία αλλά και με πολλή περισσότερη ευθύνη. Γιατί κάθε σχέση, είτε είναι μία είτε πολλές, χρειάζεται φροντίδα, ειλικρίνεια και το θάρρος να δείχνεις ποιος είσαι στ’ αλήθεια. Αναρωτιέσαι ακόμα σχέση με έναν ή με πολλούς; Η απάντηση δε βρίσκεται σε θεωρίες ούτε σε τίτλους, αλλά στο χαμόγελο που σου φέρνει ο άνθρωπος (ή οι άνθρωποι) που διαλέγεις να ξυπνάς δίπλα του. Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει δεν είναι τα μαθηματικά της αγάπης, αλλά το αν νιώθεις γεμάτος. Κι είτε είναι ένα ντουέτο που κρατάει μια ζωή είτε μια ορχήστρα που γεμίζει το παρόν σου με ήχους, σημασία έχει να χορεύεις με μουσική που σε αγγίζει στ’ αλήθεια!
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
