Πολλές φορές, όταν αρχίζει η ζωή να μοιράζει προβλήματα, την πιάνει αμόκ, τρελαίνεται, ξεχνάει να σταματήσει. Σού κερνάει το ένα πρόβλημα μετά το άλλο. Το νέο καφάσι αναποδιές φτάνει πριν καν να τελειώσει το πρώτο. Προτού να καταλάβεις ποιο ήταν εκείνο το θηρίο, που σε έχει πιάσει από τον λαιμό και χορεύετε, συμβαίνει κάτι ακόμη χειρότερο και σε παραλύει. Σε τσακίζει. Σε ρίχνει κάτω, στο έδαφος. Αισθάνεσαι σαν κάποιος να σού έριξε μία κλωτσιά και να σε έριξε από τον έκτο όροφο μίας πολυκατοικίας. Είσαι διαλυμένος. Δε σού έχει ξανασυμβεί ποτέ τίποτε παρόμοιο. Θες να κουρνιάσεις στο πάτωμα, όπως κάνουν τα μικρά γιδάκια, όταν θέλουν να πιουν το γάλα της μαμάς τους, και να κλάψεις με λυγμούς. Νιώθεις πως τρελαίνεσαι. Χάνεις τον εαυτό σου. Τι κάνεις; Τι πρέπει να κάνεις;
Στο σημείο αυτό, λοιπόν, για να μην εξοντωθείς, πρέπει να κάνεις μία κίνηση, μία ντρίπλα. Αλλά δεν ξέρεις προς τα πού να ρίξεις. Να σημαδεύσεις προς το κέντρο; Να σουτάρεις; Να δώσεις καμιά πάσα; Να βγεις εκτός γηπέδου; Δεν ξέρεις τι να επιλέξεις. Αισθάνεσαι τέτοια πίεση που το στομάχι σου κοντεύει να σπάσει.
Δεν ξέρεις ποια από τις επιλογές, που με μιάς -αυθόρμητα- ξεπήδησαν από το μυαλό σου, είναι η καλύτερη. Νιώθεις πως βρίσκεσαι σε τέλμα, σε αδιέξοδο. Κάθε σκέψη σου σε πνίγει. Η λογική σού είναι ξένη. Τρελαίνεσαι. Πέφτεις συνεχώς σε διλήμματα. Να επιλέξω το καλό ή το κακό; Το εύκολο ή το δύσκολο; Να τα παρατήσω ή να προσπαθήσω; Να κλέψω ή να παίξω τίμια; Να δικάσω ή να αθωώσω; Να σηκωθώ να φύγω ή να μείνω; Να εξαφανιστώ ή να δηλώσω παρουσία; Να πεθάνω ή να ζήσω; Να αγαπήσω ή να μισήσω;
Φοβάσαι κι αρχίζεις και ρωτάς δεξιά και αριστερά. “Τι να κάνω;”, “Δώστε μου καμία συμβουλή”, λες κι ελπίζεις να σε σώσει κάποιος. Βρέθηκε ένας -μεταξύ άλλων- και σού είπε πως πρέπει να πάρεις μία ανάσα και να πάρεις μία απόφαση. Απόφαση; Παρ’ την εσύ, αν μπορείς. Πόσο δύσκολο είναι να αποφασίσεις, όταν εσύ είσαι ο πρωταγωνιστής της τραγωδίας. Αλλά δεν έχεις κι άλλη επιλογή. Πρέπει να πάρεις μία απόφαση, όπως σού είπε εκείνος ο κύριος. Η ζωή δε θα σταματήσει, επειδή εσύ έχεις ένα πρόβλημα.
Ξέρετε, σε αυτές τις στιγμές, τις πολύ κομβικές, της ζωής μας, όταν νομίζουμε ότι δεν έχουμε άλλη επιλογή, οι επιλογές που κάνουμε αποκαλύπτουν ποιοι στ’ αλήθεια είμαστε. Γιατί η επιλογή που θα κάνουμε εκείνη τη στιγμή θα είναι ακατέργαστη, αυθόρμητη, ανεπιτήδευτη. Θα επιλέξουμε και θα δράσουμε με μιας. Δε θα περάσουμε την όποια επιλογή μας από το κόσκινο. Δε θα μοιραστούμε τις σκέψεις μας με τρίτους. Δε θα ζυγίσουμε τα υπέρ και τα κατά. Θα αποφασίσουμε με την ψυχή μας και σύμφωνα με όσα εκείνη επιτάσσει.
Μέσα στην πίεση και στην αίσθηση πως πνίγεσαι, οι αποφάσεις, που παίρνεις είναι πηγαίες. Οι δυσκολίες στη ζωή μας αντανακλούν τον πραγματικό μας εαυτό. Λειτουργούν για εμάς, αλλά και για τους τρίτους, που με μια αίσθηση ηδονής παρακολουθούν τις εξελίξεις της ζωής μας, σαν καθρέφτης. Διότι, ο τρόπος που θα επιλέξεις για να σηκωθείς και να σταθείς στα πόδια σου σημαίνει πολλά. Έχει μεγάλη σημασία πώς θα αποφασίσεις να αντιμετωπίσεις τους φόβους σου. Γιατί όλοι φοβόμαστε, αλλά δε συμπεριφερόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Άλλοι, για παράδειγμα, όταν φοβούνται τα παρατάνε, υπαναχωρούν και φεύγουν βράδυ. Άλλοι, μένουν δίπλα σου σαν ξάγρυπνοι φρουροί, να σε φυλάνε και να σε προστατεύουν.
Άνθρωποι στην καθημερινότητά μας, που, όταν κάτι πάει στραβά, αποποιούνται πάσα ευθύνη και θυματοποιούνται. Και στον αντίποδα αυτών, βρίσκονται εκείνοι που με αποφασιστικότητα, λεβεντιά και ζήλο, σηκώνουν τα μανίκια και αντιμετωπίζουν όποιο πρόβλημα έπεσε στον δρόμο τους.
Άνθρωποι που όταν δουν έναν φίλο τους να πονάει, τον αφήνουν στο κρεβάτι του πόνου, μόνο και έρημο, να παλεύει με τους δαίμονές του. Υπάρχουν, όμως, και εκείνοι, που όταν δουν έναν φίλο τους πεσμένο κάτω, ραγισμένο και ταλαιπωρημένο, τον παίρνουν αγκαλιά και προσπαθούν να τού σιγοτραγουδήσουν ένα νανούρισμα για να γαληνέψει η πληγωμένη ψυχή του.
Άνθρωποι που όταν βρέχει κλείνονται στα σπίτια τους και περιμένουν να κοπάσει η βροχή. Άνθρωποι που βγαίνουν έξω -κόντρα στον καιρό- και βαδίζουν με την ομπρέλα τους στο χέρι. Άνθρωποι, που βγαίνουν και χορεύουν στη βροχή, δίχως ομπρέλα και αδιάβροχο.
Εμείς επιλέγουμε πάντα τον τρόπο με τον οποίο θα υπάρχουμε σε αυτή τη ζωή, σε αυτόν τον κόσμο. Εμείς αποφασίζουμε σε ποιο στρατόπεδο θα συνταχθούμε, αν θα ακολουθήσουμε τον δρόμο της αρετής ή της κακίας. Εμείς αποφασίζουμε με ποιους ανθρώπους κάνουμε παρέα. Εμείς αποφασίζουμε ποιοι είναι εκείνοι που μάς πλαισιώνουν. Εμείς αποφασίζουμε, αν θα αγοράσουμε ή αν θα πουληθούμε. Αν θα διαλέξουμε ή αν θα διαλεχτούμε.
Εμείς αποφασίζουμε πάντα και τα πάντα. Μην τρέφετε αυταπάτες. Να θυμάστε ότι: “κι ο άνθρωπος χωρίς νύχια γεννιέται. Πιο ύστερα φυτρώνουν και θεριεύουν. Και, τότε, ή τα κόβει και γίνεται άνθρωπος ή τ’ αφήνει και γίνεται θηρίο”, Μ. Λουντέμης.
Συντάκτης: Στέλλα Μπακάλη
