Κάπου στην Ατλάντα, μια κοπέλα με όνομα Τζες Ράιτ βρήκε τον τρόπο να λύσει τον αιώνιο πονοκέφαλο των ζευγαριών. Συγκεκριμένα, το ποιος θα βγάλει τα σκουπίδια, ποιος θα πλύνει τα πιάτα και ποιος θα ξεχάσει για 27η φορά να κατεβάσει το καπάκι της τουαλέτας. Ο τρόπος που σκέφτηκε για την επίλυση αυτών των καθημερινών προβληματισμών είναι, βέβαια, κάπως οξύμωρος, μα θα μπορούσες να πεις ότι λειτουργεί. Όχι, δεν πήγε σε σύμβουλο γάμου, ούτε βγήκε στα σόλιαλ να τον κάνει expose. Έστησε ένα Excel. Και μέσα σε αυτό, έβαλε τιμοκατάλογο για τις παραλείψεις του άντρα της.
Η Τζες Ράιτ λοιπόν, μόλις 26 χρονών, αποφάσισε να κοστολογήσει την ανοχή της. Ο σύζυγος, ονόματι Ντι Τζέι 33χρονών, επενδυτής ακινήτων και μάλλον μεγάλος επενδυτής στη λήθη, χρεώνεται κανονικά κάθε φορά που ξεχνάει τις δουλειές του σπιτιού. Το ποσό εξαρτάται από το πόσο μικρή ή μεγάλη είναι η παράλειψη. Δηλαδή, αν αφήσει την οδοντόκρεμα ανοιχτή κοστολογείται στα 5 δολάρια, ενώ εάν «τα σκουπίδια κάνουν πάρτι στο μπαλκόνι» κοστολογείται περίπου 25 με 50 δολάρια. Ο λογαριασμός στο τέλος του μήνα κυμαίνεται από 30 μέχρι 600 δολάρια.
Και κάπως έτσι, η Τζες δηλώνει ότι «έσωσε τον γάμο της». Καμία φωνή, κανένα «μα πάλι τα ξέχασες;». Μόνο ένα «παρακαλώ, υπογράψτε εδώ για την οδοντόκρεμα που ξεχάσατε». Ο Ντι Τζέι, αντί να σκάει, το πήρε ψύχραιμα. Όπως αναφέρει και ο ίδιος «λειτουργεί, δεν έχουμε τσακωμούς. Πληρώνω και συνεχίζουμε». Σαν να λέμε, καλύτερα 50 δολάρια λιγότερα στο πορτοφόλι παρά μια ώρα γκρίνιας που δε βγάζει άκρη.
Τώρα, αν το σκεφτείς, η μέθοδος έχει και μια λογική. Οικονομικό κίνητρο το οποίο ισούται με πιο καθαρό σπίτι. Όπως όταν έχεις personal trainer και πληρώνεις για να μην κάνεις κοπάνα από το γυμναστήριο. Μόνο που εδώ το γυμναστήριο είναι η σκούπα κι ο πάγκος της κουζίνας. Από την άλλη, δεν μπορείς να μην αναρωτηθείς, είναι αυτό γάμος ή πολυκατοικία με κοινόχρηστα; Spreadsheet με πρόστιμα ή κοινός βίος;
Βέβαια, αν το καλοσκεφτείς, η Τζες κάνει κάτι που οι περισσότερες γυναίκες ονειρεύονται εδώ και δεκαετίες δηλαδή, βάζει τιμή στον «αόρατο» κόπο του σπιτιού. Εκείνον που συνήθως θεωρείται αυτονόητος και που κανείς δεν πληρώνει, εκτός από τα νεύρα μας. Μπορεί να το κάνει με χιούμορ, μπορεί με δολάρια, αλλά το μήνυμα είναι ξεκάθαρο ότι οι δουλειές του σπιτιού έχουν αξία. Το αν θα υιοθετήσει κανείς αυτό το σύστημα εξαρτάται από το πόσο γερό πορτοφόλι έχει και πόσο αντέχει να βλέπει την αγαπημένη του να κρατάει… απόδειξη αντί για σκούπα. Άλλοι θα πουν «μπράβο της, βρήκε τρόπο να μη μαλώνει». Άλλοι θα σχολιάσουν «μα έτσι χάνεται η αυθορμητικότητα».
Και στο κάτω-κάτω, κάθε ζευγάρι βρίσκει το δικό του manual επιβίωσης. Άλλοι το ρίχνουν στις ατέλειωτες συζητήσεις, άλλοι αναφέροντας ότι στο σπίτι τους «ο καθένας κάνει ό,τι θέλει», κι άλλοι, όπως το παράδειγμα της Τζες, γράφοντας στο Excel. Το θέμα είναι να βγαίνει η εξίσωση. Γιατί τελικά, δεν έχει σημασία αν μοιράζεσαι λουλούδια, πρόστιμα ή απλά το κατέβασμα των σκουπιδιών· σημασία έχει να μοιράζεσαι τη ζωή σου.
Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, αν χρειάζεται το excel και πρόστιμα για να θυμηθεί το άλλο άτομο να βάλει πλυντήριο, τότε ίσως να μην έχει σύντροφο αλλά ενοικιαστή με καθυστερημένα κοινόχρηστα. Διότι καλό το χιούμορ και οι τιμοκατάλογοι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε πως το να βάζεις το πιάτο στον νεροχύτη από το τραπέζι δεν είναι υπερπαροχή, είναι το bare minimum.
Συντάκτης: Ράνια Λιάσκου
