Έχεις νιώσει ποτέ ότι το σύμπαν παίζει μαζί σου; Ότι εκεί που σκέφτεσαι έναν άνθρωπο, ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο και είναι αυτός; Ή ότι ανοίγεις τυχαία ένα βιβλίο και πέφτεις σε μια φράση που απαντά ακριβώς στην ερώτηση που σε τριβέλιζε; Αυτά δεν είναι απλές συμπτώσεις, είναι οι μικρές ζαβολιές του σύμπαντος, τα «μεγάλα κλεισίματα του ματιού» που μας ψιθυρίζουν πως δεν είμαστε μόνοι μέσα στο χάος.
Οι συγχρονικότητες είναι σαν μυστικά σημειώματα που αφήνει η ζωή στην τσέπη μας. Δεν τα περιμένουμε, αλλά όταν τα βρούμε νιώθουμε ότι κάτι βαθύτερο κινείται από πίσω. Ο ψυχολόγος Καρλ Γιουνγκ τις περιέγραψε ως «νοηματοδοτημένες συμπτώσεις»: γεγονότα που μπορεί να φαίνονται άσχετα μεταξύ τους, αλλά όταν τα βάλεις δίπλα δίπλα σχηματίζουν ένα μοτίβο, σαν να σου λέει η ίδια η ύπαρξη: «Εδώ κοίτα, έχεις πιάσει το σωστό νήμα.»
Το πρώτο βήμα είναι να είσαι ανοιχτός. Το σύμπαν μιλάει σε όσους ακούν, όχι σε όσους βιάζονται να το απορρίψουν ως «σύμπτωση». Παρατήρησε τα μικρά πράγματα: για παράδειγμα, αριθμούς που επαναλαμβάνονται (11:11 στο ρολόι, πινακίδες αυτοκινήτων με τον ίδιο αριθμό). Συμβολικά ζώα ή εικόνες που εμφανίζονται ξανά και ξανά, σαν να προσπαθούν να σου τραβήξουν την προσοχή. Άνθρωποι που μπαίνουν ξαφνικά στη ζωή σου και σου φέρνουν απαντήσεις, ακόμα κι αν δεν το συνειδητοποιούν. Λέξεις-κλειδιά που συναντάς παντού, σαν να σε κυνηγούν μέχρι να τους δώσεις σημασία.
Το μυστικό είναι να παρατηρείς χωρίς να κολλάς. Δεν χρειάζεται να δίνεις σε κάθε μύγα κοσμική αποστολή, αλλά αν κάτι επιμένει να εμφανίζεται μπροστά σου, τότε πιθανότατα κάτι έχει να σου πει… Σκέψου τις συγχρονικότητες σαν έναν διάλογο με το ίδιο σου το ασυνείδητο ή με την ίδια την ψυχή του κόσμου. Όταν σου εμφανίζεται ένα «σημάδι», κάνε στον εαυτό σου τρεις ερωτήσεις: Τι σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή; Τι συναίσθημα μου ξύπνησε αυτό το συμβάν; Πώς θα μπορούσε να συνδέεται με την πορεία μου; Η απάντηση δε θα έρθει πάντα με λέξεις· μπορεί να έρθει σαν αίσθηση, σαν ξαφνική διαύγεια ή σαν απαλή επιβεβαίωση ότι βρίσκεσαι στον σωστό δρόμο.
Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή μας ακριβώς την κατάλληλη στιγμή. Ένας οδηγός ταξί που σου λέει μια φράση και σου αλλάζει την οπτική. Ένας παλιός φίλος που ξαναβρίσκεις ακριβώς τη μέρα που νιώθεις μόνος. Ένας ξένος που σε κοιτάζει σαν να σε ξέρει από πάντα. Μερικές φορές οι συναντήσεις αυτές είναι σαν μικρά «συμβόλαια» που είχαν γραφτεί προτού γεννηθούμε.
Όσο πιο πολύ αλληλεπιδράς με αυτά τα μηνύματα, τόσο πιο παιχνιδιάρικα γίνονται. Είναι σαν το σύμπαν να λέει: «Ωραία, με κατάλαβες, πάμε τώρα πιο βαθιά.» Κι όσο εμπιστεύεσαι αυτή τη διαδικασία, τόσο πιο έντονα θα βλέπεις τη μαγεία γύρω σου. Αν το δεις αλλιώς, τα σημάδια είναι η γλώσσα της ίδιας της Ζωής. Είναι το αόρατο νήμα που υφαίνει τα γεγονότα και σου θυμίζει ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο. Το ζήτημα είναι… έχεις το κουράγιο να παραδοθείς στη ροή της;
Οπότε, την επόμενη φορά που θα δεις το 11:11, που θα πετύχεις τρεις φορές την ίδια λέξη ή που θα χτυπήσει το τηλέφωνο ακριβώς τη στιγμή που σκεφτόσουν κάποιον, χαμογέλα. Το σύμπαν μόλις σου είπε «Γεια». Και ίσως, πίσω από αυτό το απλό «γεια», να κρύβεται μια υπόσχεση: ότι δεν περπατάς μόνος μέσα στο μονοπάτι σου· ότι σε κάθε βήμα υπάρχει μια αόρατη αγκαλιά που σε καθοδηγεί, σε παρηγορεί και σου θυμίζει πως είσαι κομμάτι ενός παιχνιδιού μεγαλύτερου, όμορφου και τρυφερά μυστηριώδους. Γιατί, στο τέλος της ημέρας, τα σημάδια δεν είναι παρά η αγάπη του σύμπαντος που βρίσκει χίλιους τρόπους να σου ψιθυρίσει: «Σε βλέπω, σε ακούω, είμαι εδώ.»
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
